Ὅταν ἐγείρωνται κατὰ σοῦ τῆς σαρκὸς τὰ θανατηφόρα κύματα, τότε, βλέπε Αὐτὸν πανάμωμον ἐξ Ἁγίας Παρθένου ἀφθόρως σαρκωθέντα καὶ μετὰ κατανύξεως κράζε· «Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. ιδ’ 30). Αὐτὸς δὲ ἀοράτως ἁπλώνει τὴν κραταιὰν Αὑτοῦ χεῖρα καὶ σὲ σώζει ἐκ τοῦ πειρασμοῦ τῆς σαρκός σου, καθὼς τὸν Πέτρον ἐκ τοῦ καταποντισμοῦ τῆς θαλάσσης. Ὅταν προβάλλῃ εἰς τὸν νοῦν σου τῆς κοσμικῆς ματαιότητος ὁ καπνός, τότε βλέπε πῶς ὁ Ἰησοῦς κατεφρόνησε πᾶσαν τοῦ κόσμου ματαιότητα, ἀναχωρήσας μόνος εἰς τὸ ὄρος, ὅταν ἐζήτησαν νὰ ἁρπάσουν Αὐτὸν καὶ νὰ τὸν ἀνακηρύξουν βασιλέα (Ἰωάν. ϛ’ 15). Ὅταν ὁ Σατανὰς ρίπτῃ κατὰ σοῦ τῆς κοιλιοδουλίας ἢ τῆς φιλοδοξίας ἢ τῆς πλεονεξίας τὸ βέλος, τότε βλέπε πῶς ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν ἔρημον καὶ εἰς τὸ πτερύγιον τοῦ ναοῦ καὶ εἰς τὸ ὑψηλὸν ὄρος συνέτριψε τοῦτο τὸ σατανικὸν τρίστομον βέλος, ἔπειτα ὑπηρετήθη ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων (Ματθ. δ’ 11).

Ἐάν σε ταράττῃ τῆς ἀνυποταξίας τὸ πνεῦμα καὶ φεύγῃς τὴν ὑπακοήν, νομίζων τὸν ἑαυτόν σου τελειότερον τῶν προεστώτων σου, βλέπε τὸν Ἰησοῦν. Αὐτός, ἂν καὶ ἦτο Θεὸς πανυπερτέλειος, ὅμως ὑπετάσσετο εἰς τοὺς ἀνθρώπους, εἰς τὸν Ἰωσὴφ δηλαδὴ καὶ εἰς τὴν Μητέρα Αὑτοῦ (Λουκ. β’ 51). Ἐάν σε φυσᾷ τῆς ὑπερηφανείας ὁ ἄνεμος, βλέπε εὐθὺς εἰς Αὐτόν. Αὐτὸς εἶναι ὁ ποιητὴς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὁ δημιουργὸς πάντων τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, ὁ Δεσπότης καὶ Κύριος καὶ πλάστης σου, ὁ ὑπὸ πασῶν τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων λατρευόμενος καὶ ὑπὸ πάσης τῆς κτίσεως δοξολογούμενος. Εἶναι ὁ παντοδύναμος καὶ παντεξούσιος, εἶναι ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινός. Αὐτὸς δὲ ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, «μορφὴν δούλου λαβὼν» (Φιλιπ. β’ 7) καί, ἄνθρωπος γενόμενος, δὲν ἐθεώρει ἐντροπὴν νὰ ὀνομάζῃ τοὺς ἀνθρώπους ἀδελφοὺς Αὑτοῦ καὶ νὰ ἐξομοιοῦται πρὸς αὐτοὺς κατὰ πάντα (Ἑβρ. β’ 11-17). Βλέπε Αὐτὸν βρέφος εἰς τὴν φάτνην τῶν ἀλόγων κατακείμενον, μὴ ἔχοντα ποῦ νὰ κλίνῃ τὴν κεφαλὴν Αὑτοῦ, πεινῶντα μετὰ τὴν νηστείαν, κατακουρασμένον μετὰ τὴν ὁδοιπορίαν, λέντιον ἐζωσμένον μετὰ τὸ δεῖπνον, ὡς δοῦλον νίπτοντα τοὺς πόδας τῶν Μαθητῶν.

Ὅταν συκοφαντῶσιν ἢ ὑβρίζωσιν ἢ κατ’ ἄλλον τρόπον σὲ βλάπτωσιν οἱ ἄνθρωποι, βλέπε Αὐτὸν συκοφαντούμενον ὑπὸ τῶν φθονούντων, προδιδόμενον ὑπὸ τοῦ Ἰούδα, συρόμενον εἰς τὰ κριτήρια ὑπὸ τῶν παρανόμων, ραπιζόμενον ὑπὸ τοῦ δούλου, κατακρινόμενον ὑπὸ τῶν ἀδίκων κριτῶν, περιπαιζόμενον καὶ ἐμπτυόμενον ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν, σταυρούμενον ἐν μέσῳ δύο λῆστῶν, βλασφημούμενον καὶ χολὴν καὶ ὄξος ποτιζόμενον, νεκρούμενον καὶ τὴν πλευρὰν λογχευόμενον. Παρατήρησον δὲ ὅτι ταῦτα πάσχων, «ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα» (Ἡσ. νγ’ 7), καθὼς περὶ αὐτοῦ προεφήτευσεν ὁ μέγας Προφήτης Ἡσαΐας.