Εἰς τοῦτον ἄμετρον θλῖψιν προξενοῦν οἱ φθονεροί ὁ φθόνος λοιπὸν πρόκειται εἰς αὐτὸν ὡς ἀγών, ὁ φθόνος τῶν φθονούντων αὐτὸν εἶναι ὁ σταυρὸς αὑτοῦ. Ἐὰν λοιπὸν σηκώσῃ τὸν σταυρὸν αὑτοῦ, δηλαδὴ ἐὰν ὑπομείνῃ μεγαλοψύχως τὴν τῶν φθονερῶν βλάβην, μεγαλύνεται καὶ ὑπερυψοῦται, ὡς ὁ Δαβίδ, ὁ μετὰ τοσαύτης καρτερικότητος ὑπομείνας τὸν φθόνον τοῦ Σαούλ. Τὸν ἄλλον πιέζει ὁ κατὰ τῆς εὐσεβείας διωγμός. Οὗτος λοιπὸν εἶναι ὁ προκείμενος εἰς αὐτὸν ἀγών· ἐὰν δὲ εἰς τοῦτον τὸν ἀγῶνα παλαίσῃ μεγαλοψύχως, ὑψοῦται ἕως εἰς τὸν οὐρανόν, ὡς ὁ ἁρματηλάτης Ἠλίας. Πολλοὶ βιάζονται ὄχι ὑπὸ τοῦ Ἀντιόχου, ἀλλὰ ὑπὸ τοῦ πάθους τῆς κοιλιοδουλίας, διὰ νὰ καταφρονήσωσι τοὺς νόμους τῆς νηστείας. Ἐὰν εἰς τοῦτον τὸν ἀγῶνα πολεμήσωσιν ἀνδρείως καὶ ἀναφανῶσι νικηφόροι κατὰ τοῦ δαίμονος τῆς γαστριμαργίας, στεφανοῦνται, ὡς οἱ Ἅγιοι Μακκαβαῖοι.

Ἀλλὰ ποῖος εἶναι, λέγεις, ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου δυνάμεθα νὰ ἀγωνισθῶμεν τὸν κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς προκείμενον εἰς ἡμᾶς ἀγῶνα; Ἐδίδαξε τὸν τρόπον αὐτὸς ὁ θεόπνευστος Παῦλος. Αὐτός, γράφων πρὸς τοὺς εἰς Χριστὸν πιστεύσαντας Ἑβραίους, οἵτινες τότε εὑρίσκοντο εἰς τὸ ἀγωνιστήριον τῶν φοβερῶν διωγμῶν, καὶ συμβουλεύων αὐτοὺς ὅπως τρέχωσι προθύμως τὸ προκείμενον εἰς αὐτοὺς ἀγωνιστικὸν στάδιον, ἐφανέρωσε καὶ τὸν τρόπον, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἀγωνιστὴς προθυμοποιούμενος τελειώνει ἐπιτυχῶς τὸν δρόμον τοῦ προκειμένου εἰς αὐτὸν ἀγῶνος, ἀφορῶν «εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ’ 1-2). Ἰδοὺ ὁ τρόπος. Ἔχε διὰ παντὸς ἀνεῳγμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς σου καὶ βλέπε διὰ παντὸς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Τοῦτό σε ἐνδυναμώνει πρὸς ἀποφυγὴν πάσης ἁμαρτίας καὶ πρὸς κατόρθωσιν πάσης ἀρετῆς.

Ἀληθῶς εὐπερίστατος εἶναι ἡ ἁμαρτία, εἰσέρχεται εἰς πᾶσαν ὑπόθεσιν, προχωρεῖ εἰς πᾶσαν πρᾶξιν, παρίσταται εἰς πᾶσαν περίστασιν. Ὅπου ἂν στραφῇς καὶ ὅπου ρίψῃς τὰ βλέμματά σου, ἐκεῖ βλέπεις τὰ σκάνδαλα τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰς παγίδας τῶν ἀνομιῶν. Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν καρδίαν ἡμῶν ἐμφωλεύει ἡ ἁμαρτία καὶ εἰσέρχεται εἰς τὸν νοῦν ἡμῶν. Ἡ σάρξ, ὁ κόσμος, ὁ Σατανᾶς εἶναι τρεῖς ἐχθροί, οἵτινες εἰς πάντα λογισμὸν ἡμῶν σπείρουν τὰ σπέρματα τῆς ἁμαρτίας καὶ μολύνουν καὶ αὐτὰ τὰ θεάρεστα ἡμῶν ἔργα. Ἀληθῶς εὐπερίστατος εἶναι ἡ ἁμαρτία· ἀλλ’ ὅταν εἰς πᾶσάν σου περίστασιν ἀφορᾷς, στρέφῃς δηλαδὴ τὰ βλέμματά σου καὶ προσέχῃς εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τότε ἡ εὐπερίστατος ἁμαρτία γίνεται ἀπερίστατος ἢ παντελῶς ἀδύνατος καὶ ἀτελεσφόρητος.