Ὅσοι δὲ εἶδον τοῦτο, καὶ μάλιστα οἱ ἀσθενεῖς, ἔδραμον μετὰ σπουδῆς καὶ προσεγγίσαντες αὐτὸ ἐθεραπεύθησαν ἐκ τῶν ἀσθενειῶν των. Τὴν δὲ 11ην Ἰανουαρίου εὑρισκόμενος ἐν τῇ Μονῇ Σουμελᾶ ὁ Μητροπολίτης Σίλβεστρος καὶ ἀσθενήσας ἀποκατέστη ὑγιὴς ἐπικαλεσθεὶς τὸν Ἅγιον, μεθ’ ὃ ἐπισήμως πλέον ἐκήρυξε τὰ λείψανα ἐκεῖνα ἱερά, τὸν δὲ Σωφρόνιον Ἅγιον, ἑορταζόμενον ἔκτοτε τῇ 8ῃ Σεπτεμβρίου [2].
Μαθόντες τὴν ἁγιότητα τοῦ Σωφρονίου καὶ τὴν περὶ αὐτοῦ γενομένην ἀπόφασιν τοῦ Χαλδείας Σιλβέστρου οἱ ἐν τῇ Μονῇ Βαζελῶνος Πατέρες, ἀπῄτησαν παρά τε τοῦ Μητροπολίτου καὶ τῶν συγγενῶν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου νὰ ἀποδώσωσιν εἰς τὴν Μονὴν τὰ ἱερὰ λείψανα, διότι ὁ Ἅγιος ἐτύγχανε Βαζελιώτης. Ἀλλ’ οἱ συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου ἠρνήθησαν νὰ συμμορφωθοῦν πρὸς τὰς ἀπαιτήσεις τῆς Μονῆς, καὶ τότε αὕτη ἀνεφέρθη εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν ζητοῦσα τὰ ἅγια λείψανα. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Πατριαρχικὴν ἀπόφασιν, ὅπως δοθῶσι τὰ λείψανα εἰς τὴν Μονήν, ἀντετάχθησαν οἱ συγγενεῖς, ὁπότε διετάχθη ὁ Μητροπολίτης Σίλβεστρος νὰ παραλάβῃ καὶ ἀποστείλῃ εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν τὰ διαφιλονεικούμενα ἱερὰ λείψανα. Φοβηθέντες τότε οἱ συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου μήπως κρατηθοῦν ἅπαντα εἰς τὸ Πατριαρχεῖον ἔσπευσαν νὰ συμβιβασθοῦν μετὰ τῆς Μονῆς παραδώσαντες εἰς αὐτὴν τὴν Τιμίαν Κάραν καὶ τὴν δεξιὰν χεῖρα, τὰ δὲ λοιπὰ κρατήσαντες, ἐφυλάττοντο παρά τινος Ἱερέως Λαζάρου καλουμένου, ἐκ τῆς ἰδίας οἰκογενείας καταγομένου. Τὰ ἐν τῇ Μονῇ Βαζελῶνος ἱερὰ λείψανα κατὰ τὸ 1880 κατετέθησαν ἐντὸς ἀργυρᾶς θήκης κατασκευασθείσης δαπάναις τοῦ τότε Ἡγουμένου Ἐλισσαίου.
Τοιοῦτος ἐν ὀλίγοις ὁ βίος καὶ ἡ ἔνθεος πολιτεία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου Ἐπισκόπου Ἀχταλείας. Τοιουτοτρόπως ἠγωνίσθη καὶ ἐδόξασε τὸν Θεὸν ἐπὶ τῆς γῆς, παρὰ τοῦ ὁποίου ἐπαξίως ἐδοξάσθη μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς διὰ τῆς δωρεᾶς τῶν θαυμάτων καὶ παντοδαπῶν ἰάσεων, τὰς ὁποίας παρέχει εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους τὸ ἅγιον αὐτοῦ ὄνομα. Καὶ ἤδη ἐν τῷ φωτὶ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἀγαλλόμενος καὶ κατὰ μέθεξιν θείαν θεούμενος πρεσβεύει ὑπὲρ πάντων τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν.