Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ Ἐπισκόπου Ἀχταλείας τῆς ἐν Ἰβηρίᾳ.

Βλέπων ταῦτα ὁ θεῖος Σωφρόνιος καὶ θέλων νὰ τηρήσῃ ἑαυτὸν ἐν εἰρηνικῇ καταστάσει, ἠναγκάσθη νὰ καταλίπῃ περίλυπος καὶ βαρυαλγὴς καὶ ἔνδακρυς τὴν ἱερὰν αὐτοῦ Μονήν, τὴν ὁποίαν τόσον ἠγάπησε καὶ πάντοτε ἐσκέπτετο πῶς νὰ εὐεργετήσῃ, καὶ ἀνεχώρησεν εἰς τὴν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ πατρίδα. Λέγεται δὲ ὅτι, ὅτε περίλυπος καταλιπὼν τὴν Μονὴν ἀνεχώρει διὰ τὸ χωρίον του, φθάσας πρὸς τῆς κορυφῆς «Καρὰ-καπάν», ἐκάθησε πλησίον τῆς ἐκεῖ διαυγεστάτης πηγῆς, ρίπτων ἀποχαιρετιστήρια βλέμματα ἐφ’ ὅλων τῶν πέριξ χωρίων, καὶ κλαίων διὰ τὸν ἀποχωρισμὸν αὐτῶν. Κατόπιν προελθὼν μικρόν, καὶ ἀπὸ τοὺς συνοδίτας ἀποκρυβείς, προσηυχήθη ἱκετεύων τὸν Κύριον, ὅπως εἰς μὲν τοὺς ἄλλους καταπέμψῃ πλούσια τὰ ἐλέη αὐτοῦ, ἀπὸ δὲ τοῦ Ἡγουμένου Ἱερεμίου ζητήσῃ λόγον διὰ τὴν πολιτείαν αὐτοῦ.

Εὐθὺς μετὰ τὴν ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας ἀναχώρησιν τοῦ Ἁγίου ἐκ τῆς Μονῆς, νευρικὴ συνοχὴ κατέλαβε τὸν Ἱερεμίαν, ἥτις καὶ ἀπεδόθη εἰς τὴν διὰ τοῦ ἐκβιασμοῦ πρὸς ἀπομάκρυνσιν ἐκείνου ἀδικίαν, καὶ ἀμέσως ἀπεστάλησαν ταχυδρόμοι διὰ νὰ προφθάσουν καὶ παρακαλέσουν τὸν Ὅσιον νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν Μονήν. Οἱ ἀπεσταλμένοι συνήντησαν τὸν Ὅσιον, ἐν τῷ μεταξὺ ἀφιχθέντα εἰς τὸ χωρίον Λοτσίων, καὶ ἀνεκοίνωσαν τὸν σκοπὸν τῆς ἀποστολῆς των, ἀλλ’ οὗτος ἠρνήθη νὰ ἐπανέλθῃ, φοβούμενος μήπως ἐπαναληφθοῦν καὶ πάλιν τὰ τοῦ Ἱερεμίου σκάνδαλα, πρὸς βλάβην τῶν ἀσθενεστέρων, καὶ οἱ ἀποσταλέντες ἐπανῆλθον ἄπρακτοι. Ἐπὶ τριετίαν καταβασανισθεὶς ὁ Ἱερεμίας ὑπὸ τῆς ἀσθενείας ἐκείνης εἰς παραλυσίαν ἐγκεφαλικὴν καταληξάσης, ἐξεμέτρησε τὸ ζῆν κατὰ τὸ ἔτος ͵αωε’ (1805) ἀπὸ Χριστοῦ.

Μετὰ δέκα ἔτη ἀνοίξαντες τὸν τάφον διὰ νὰ μετακομίσουν τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ εἰς τὸ τῆς Μονῆς ὀστεοφυλάκιον κατὰ τὴν κρατοῦσαν τάξιν, εὗρον τὸ σῶμα ἄλυτον καὶ τυμπανιαῖον, πρὸς μεγίστην αὐτῶν ἔκπληξιν. Τότε ἀπετάθησαν πρὸς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ἥτις μετὰ τὴν διατεταγμένην ἐπὶ τούτῳ ἱεροτελεστίαν εἰς τὰ Πατριαρχεῖα ἐκδώσασα εὐχετήριον ἅμα καὶ συγχωρητήριον Ἐκκλησιαστικὴν ἐπιστολήν, ἀπέστειλεν εἰς τὴν Μονήν, δώσασα ἐντολὴν εἰς τὸν Μητροπολίτην Τραπεζοῦντος Παρθένιον νὰ ἀνέλθῃ εἰς τὴν Μονὴν καὶ τελέσῃ τὰ διατεταγμένα, διότι ὁ θεῖος Σωφρόνιος εἶχεν ἐν τῷ μεταξὺ ἀπέλθει εἰς τὰς αἰωνίους μονάς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Μεταξὺ τῶν πολλῶν βασανιστηρίων, τῶν ἐφαρμοσθέντων κατὰ τοῦ θείου Σωφρονίου, ἦτο καὶ τοῦτο, ὅτι ἠνάγκαζον αὐτὸν νὰ φορτωθῇ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἀποκάμνοντας· ἐπειδὴ δὲ εἰς τοῦτο δὲν ἀντεῖχε λόγῳ τοῦ προβεβηκότος τῆς ἡλικίας του, ἐδεήθη μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Ὕψιστον ὅπως ἀπαλλάξῃ αὐτῶν τῶν τοιούτων δεινῶν. Ὁ δὲ Πανάγαθος Θεὸς ἐτιμώρησεν αὐτοὺς διὰ τὴν αὐθάδειάν των ταύτην καὶ ὅστις ἀνέβαινεν εἰς τὴν ράχιν του, ἀμέσως εὑρίσκετο νεκρός, διὰ τοῦτο οὐδεὶς πλέον ἐτόλμησε νὰ ἐγγίσῃ αὐτόν.

[2] Ἐπειδὴ ὅμως κατ’ αὐτὴν ἑορτάζεται ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου, μετετέθη τῇ ζʹ (7ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνός, ὁπότε καὶ ἤδη ἑορτάζεται.