Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ Ἐπισκόπου Ἀχταλείας τῆς ἐν Ἰβηρίᾳ.

Ἀνελθὼν ὁ Παρθένιος καὶ τελέσας μετὰ τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς καὶ τῶν Ἱερέων τῆς πέριξ περιφερείας τριήμερον ἀγρυπνίαν, μετὰ δὲ ἱερουργήσας μετὰ τοῦ Ἡγουμένου καὶ τῶν λοιπῶν Ἱερέων, διηυθύνθη μετὰ τὴν ἀπόλυσιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἱερεμίου, ἀνοιχθέντα ἐκ νέου, καὶ ἐκεῖ μετὰ τὴν εἰθισμένην ἀκολουθίαν κλίνας τὰ γόνατα ἀνέγνωσε κλαίων τὴν Πατριαρχικὴν συγχωρητήριον ἐπιστολήν, μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁποίας τὸ πρῴην ἀδιάλυτον καὶ τυμπανιαῖον σῶμα μετεβλήθη εἰς χοῦν, καὶ ἔμειναν μόνον τὰ ὀστᾶ, ἅτινα καὶ ἀνεκομίσθησαν αὐθημερὸν εἰς τὸ ὀστεοφυλάκιον.

Ὁ δὲ θεῖος Σωφρόνιος, διανύσας ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ τὸ ὑπόλοιπον τῆς ἁγίας αὐτοῦ ζωῆς σωφρόνως καὶ ὁσίως καὶ ἀμέμπτως, καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, ἐκοιμήθη τὸν τοῖς Ἁγίοις πρέποντα ὕπνον, καὶ προσετέθη εἰς τὴν χορείαν τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίων, τῶν ὁποίων μιμητὴς ἐχρημάτισε, βαδίσας ἐπὶ τὰ ἴχνη αὐτῶν. Τὸ δὲ σεπτὸν αὐτοῦ σῶμα ἐτάφη ἐν τῷ ὑπ’ αὐτοῦ ἀνακαινισθέντι κοιμητηρίῳ ἐν τῇ ἐνορίᾳ αὐτοῦ, ἡ δὲ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν αὐτοῦ λειψάνων ἐγένετο κατὰ τὸ 1824 ὡς ἑξῆς: Ἡ σύζυγος τοῦ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Ἱερέως Χαραλάμπους, προσβληθεῖσα ὑπ’ ἀσθενείας ἀνιάτου, κατέκειτο κλινήρης ἐπὶ πολλὰ ἔτη. Ἐν μιᾷ νυκτὶ ἐφάνη εἰς αὐτὴν κατ’ ὄναρ ἀνήρ τις λευκὰ καὶ λαμπρὰ ἱμάτια ἐνδεδυμένος καὶ προέτρεψεν αὐτὴν ἵνα λάβῃ τὰ ἐν τῷ τάφῳ τοῦ Σωφρονίου ἱερὰ λείψανα, καὶ προσκαλέσῃ τρεῖς Ἱερεῖς, ὅπως τελέσωσι δι’ αὐτῶν ἁγιασμὸν πρὸς θεραπείαν αὐτῆς. Τὴν ὀπτασίαν ταύτην διηγήθη εἰς τὸν σύζυγόν της, ὅστις παραλαβὼν καὶ δύο ἄλλους Ἱερεῖς, προέβη εἰς τὴν ἀνακομιδὴν τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ θείου Σωφρονίου τὴν 20ὴν Δεκεμβρίου τοῦ αὐτοῦ ἔτους 1824, διὰ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὁποίων χρισθεῖσα ἡ σύζυγος αὐτοῦ ἀποκατέστη τελείως ὑγιής, ὡς μηδέποτε ἀσθενήσασα.

Τὰ ἱερὰ καὶ πλήρη εὐωδίας καὶ χάριτος λείψανα ὁ Ἱερεὺς Χαράλαμπος ἐπέδειξεν εἰς τὸν τότε Μητροπολίτην Χαλδείας Σίλβεστρον διὰ νὰ λάβῃ τὴν γνωμάτευσιν αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐκεῖνος τὸν ἐπέπληξε, διότι παρὰ τὴν γνώμην καὶ δίχα εἰδοποιήσεως τοῦ Μητροπολίτου προέβη εἰς τὴν ἀνακομιδὴν τῶν λειψάνων, καὶ διέταξεν ἵνα μεταβῇ καὶ θάψῃ αὐτὰ ἐκ νέου εἰς τὸ χῶμα, ὅπερ καὶ ἐγένετο. Ἀλλὰ κατὰ τὴν νύκτα τῆς 8ης Σεπτεμβρίου κατὰ τὸ μεσονύκτιον ἐφάνη ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου φῶς ἄπλετον καὶ λίαν θαυμαστὸν ἀνερχόμενον εἰς τὸν οὐρανόν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Μεταξὺ τῶν πολλῶν βασανιστηρίων, τῶν ἐφαρμοσθέντων κατὰ τοῦ θείου Σωφρονίου, ἦτο καὶ τοῦτο, ὅτι ἠνάγκαζον αὐτὸν νὰ φορτωθῇ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἀποκάμνοντας· ἐπειδὴ δὲ εἰς τοῦτο δὲν ἀντεῖχε λόγῳ τοῦ προβεβηκότος τῆς ἡλικίας του, ἐδεήθη μετὰ δακρύων πρὸς τὸν Ὕψιστον ὅπως ἀπαλλάξῃ αὐτῶν τῶν τοιούτων δεινῶν. Ὁ δὲ Πανάγαθος Θεὸς ἐτιμώρησεν αὐτοὺς διὰ τὴν αὐθάδειάν των ταύτην καὶ ὅστις ἀνέβαινεν εἰς τὴν ράχιν του, ἀμέσως εὑρίσκετο νεκρός, διὰ τοῦτο οὐδεὶς πλέον ἐτόλμησε νὰ ἐγγίσῃ αὐτόν.

[2] Ἐπειδὴ ὅμως κατ’ αὐτὴν ἑορτάζεται ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου, μετετέθη τῇ ζʹ (7ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνός, ὁπότε καὶ ἤδη ἑορτάζεται.