ΣΩΖΩΝ ὁ Ἅγιος Μάρτυς κατήγετο ἀπὸ τὴν Λυκαονίαν (ἥτις εἶναι μέρος τῆς Καππαδοκίας, ἤτοι τῆς Καραμανίας καὶ νεύει πρὸς Νότον κατὰ τὴν Κιλικίαν), ἀκμάσας ἐν ἔτει σπη’ (288), ὠνομάζετο δὲ πρότερον Ταράσιος, ἀλλ’ ἀφοῦ πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν ἔλαβε τὸ θεῖον Βάπτισμα, ὁμοῦ μὲ τὸν προτερινόν του ἀσεβῆ βίον ἀπέρριψε καὶ τὸ πρῶτον του ὄνομα καὶ μετωνομάσθη Σώζων. Ἔζη δὲ εἰς τὴν περιφέρειαν ἐκείνην μετερχόμενος τὸ ἔργον ποιμένος προβάτων. Ἀλλ’ ὅμως ἐγένετο συνάμα ἔκτοτε καὶ ποιμὴν ἀνθρώπων διότι εἰς ὅσους τόπους μετέβαινε μὲ τὸ ποίμνιόν του ἵνα βοσκήσῃ αὐτό, εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους συναντοῦσεν, ὡμίλει τὸν λόγον τῆς εὐσεβείας κηρύττων τὰ σωτήρια τοῦ Εὐαγγελίου διδάγματα, καὶ πολλοὺς ἀπὸ ἐκείνους κατώρθωνε διὰ τῆς διδασκαλίας του νὰ ὁδηγῇ εἰς τὴν μάνδραν τοῦ Χριστοῦ. Ἦτο δὲ ὁ λαμπρὸς αὐτὸς ἀριστεὺς τῆς θείας πίστεως ἱλαρὸς μὲν καὶ γλυκύτατος κατὰ τὸν χαρακτῆρα καὶ πρᾶος, ἔχων τὸ θέλημά του ἐστηριγμένον εἰς τὸν νόμον τοῦ Κυρίου, καὶ ἐπάνω εἰς αὐτὸν ἐμελετοῦσεν ἡμέραν καὶ νύκτα καὶ μὲ αὐτὴν τὴν πολιτείαν καὶ ζωήν του ἀληθῶς ἠξιώθη νὰ ἀπολαύσῃ ὁ τρισμακάριος τὸν μακαρισμὸν τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ.

Μὲ τοιαύτην ὅθεν ζωὴν διῆγε πάντοτε ὁ μακάριος Σώζων, καὶ οὕτως ἐπολιτεύετο ἐν τῷ κόσμῳ· ἔτυχε δὲ μίαν φορὰν μὲ τὸ ποίμνιόν του εἰς ἕνα μέρος ὅπου ὑπῆρχε πηγὴ δρόσερά, πέριξ δὲ αὐτῆς βαθεῖα καὶ ἄφθονος χλόη, εἰς τὴν ὁποίαν ἄφησε τὸ ποίμνιόν του νὰ βοσκήσῃ. Ἐκεῖ δὲ ὅπου ἐκάθητο προσέχων τὸ ποίμνιόν του, ἦλθεν εἰς αὐτὸν γλυκύτατος ὕπνος, καὶ συνάμα μία ὀπτασία, ἡ ὁποία τὸν ἐθάρρυνε καὶ τὸν ἐνίσχυεν ἔτι μᾶλλον πρὸς τὴν εὐσέβειαν καὶ τὸν ἔκαμε θερμότερον καὶ τοῦ ἔδωσε πολὺ θάρρος. Εἶτα δὲ ἡ ὀπτασία ἐκείνη τοῦ ἀπεκάλυψε καὶ μίαν χάριν, ἥτις ἔμελλε νὰ ἔλθῃ ἄνωθεν ἐκ τῶν οὐρανῶν εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον. Ἤκουσε δηλαδὴ φωνήν, ἡ ὁποία τοῦ ἔλεγεν, ὅτι αὐτὸς ἐδῶ ὁ τόπος καὶ ἡ χώρα θὰ ἀποβῇ εἰς ὠφέλειαν πολλῶν ἀνθρώπων, διότι ἐδῶ θὰ εὕρουν τὴν σωτηρίαν των καὶ θὰ δοξάζουν τὴν Ἁγίαν Τριάδα. Ἐγερθεὶς δὲ ἐκ τοῦ ὕπνου ὁ καλὸς ἐκεῖνος ποιμήν, ὁ μακάριος Σώζων, ἔρχεται εἰς τὴν Πομπηϊούπολιν, καὶ ἀφοῦ παρετήρησε καλὰ καὶ εἶδεν ὅτι ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ εἰδωλολατρία εὑρίσκετο ἐκεῖ εἰς μεγάλην ἀκμὴν καὶ αὔξησιν, ἡ δὲ Χριστιανικὴ πίστις καὶ εὐσέβεια πρὸς τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἦτο ὅλως διόλου παρημελημένη καὶ περιφρονημένη, δὲν ὑπέμεινεν αὐτό, καὶ δὲν ἐβάσταξεν ἡ ψυχή του,