Ἀφοῦ ἔκαμε λοιπὸν ὀκτὼ ἔτη εἰς τὸν Σουσακεὶμ ὁ μακάριος Κυριακός, καὶ ἐσβέσθη τελείως ἡ αἵρεσις τοῦ Ὠριγένους, ἦλθον οἱ Μοναχοὶ τῆς Λαύρας τοῦ Σουκᾶ καὶ τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ Μεγάλου Χαρίτωνος, εἰς τὸ ὁποῖον μετέβαινε συχνὰ καὶ ὁ μακάριος Κύριλλος ὁ τοὺς Βίους συγγράψας τῶν μεγάλων Ὁσίων Εὐθυμίου καὶ Σάββα, ὁδηγούμενος ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Κυριακοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ ἐλάμβανε μεγάλην ὠφέλειαν καὶ προκοπὴν εἰς τὴν ἀρετήν. Ἔζησε λοιπὸν ὁ μέγας οὗτος Κυριακὸς ἑκατὸν ὀκτὼ ἔτη, καὶ μέχρι τέλους δὲν συγκατέβη ἀπὸ τὴν συνήθη του ἄσκησιν. Διότι ὅταν ἦλθεν εἰς τὴν Ἁγίαν Πόλιν ἦτο δέκα ὀκτὼ ἐτῶν· διέτριψε δὲ πλησίον τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ ἐννέα ἔτη, δέκα εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου, τριάκοντα ἐννέα εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Σουκᾶ ὑπηρετῶν τοὺς ἀδελφούς, πέντε εἰς τὴν ἔρημον Νατουφᾶ ἀπὸ σκιλλοκρόμμυδα τρεφόμενος, ἄλλα πέντε εἰς τοῦ Ρουβᾶ εἰς τὸν Σουσακεὶμ ἑπτὰ πρῶτον, εἶτα ἐν τῷ σπηλαίῳ τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος πέντε· καὶ πάλιν εἰς τοῦ Σουσακεὶμ ὀκτώ· καὶ πάλιν ἀνέβη εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος δύο ἔτη πρὸ τῆς τελειώσεώς του.
Καὶ ὅμως εἰς τόσον βαθὺ γῆρας φθάσας, δὲν ἔλειψε παντάπασιν ἀπὸ τὴν στάσιν τῶν θείων ὕμνων, καὶ την ὑπηρεσίαν τῶν προσερχομένων εἰς αὐτόν. Ἦτο δὲ ὁ Ἅγιος οὗτος πρᾷος, εὐκολοπλησίαστος, ἱλαρὸς καὶ γλυκύς, καταδεκτικός, προλέγων τὰ μέλλοντα ἐκ θείας ἀποκαλύψεως, μεγαλόσωμος, ἔχων καὶ κἄποιαν ὡραιότητα καὶ φυσικὴν χάριν, ὑψηλός, ὄρθιος κατὰ τὸν λαιμὸν καὶ τὸ σῶμα, διδασκαλικὸς τὸν τρόπον καὶ τὴν πίστιν ὀρθοδοξότατος, καὶ διετήρει ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματος ὑγιᾶ χωρὶς καμμίαν βλάβην τὴν ἀπὸ τῶν γηρατείων προξενουμένην. Ἀσθενήσας δὲ ὀλίγον, οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς τὸν ποθούμενον Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ τώρα εἶναι εἰς τὴν ἀνάπαυσιν τῶν Δικαίων, εἰς τὴν λαμπρότητα τῶν Ἀγγέλων, βλέπων ὅσα πάντοτε ἐπόθει, καὶ ὅλην τὴν ἔλλαμψιν τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰσδεχόμενος, ἐν Αὐτῷ Χριστῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, μεθ’ οὗ τῷ ἀνάρχῳ Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.