ΚΥΡΙΑΚΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη εἰς τὴν Κόρινθον τῆς Πελοποννήσου, τὸ ἔτος υμη’ (448), βασιλεύοντος ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ· καὶ ὁ μὲν πατήρ του ἦτο πρεσβύτερος τῆς ἐν Κορίνθῳ Ἐκκλησίας, Ἰωάννης ὀνόματι, ἡ δὲ μήτηρ του ἐκαλεῖτο Εὐδοξία, ἦτο δὲ Ἐπίσκοπος Κορινθίων ὁ ἀπὸ μητρὸς θεῖος του Πέτρος, ὅστις καὶ τὸν ἔκαμεν Ἀναγνώστην. Ἀναγινώσκων λοιπὸν συχνάκις ὁ μακάριος Κυριακὸς τὰς Ἱερὰς Γραφάς, ἐθαύμαζε πῶς ὁ Θεὸς ἐξ ἀρχῆς ᾠκονόμησε καὶ ἐποίησε τὰ πάντα διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καὶ πῶς ὑπερεδόξασε τοὺς εὐαρεστήσαντας αὐτῷ παλαιοὺς Δικαίους καὶ Προφήτας· μάλιστα δὲ ἐξίστατο, συλλογιζόμενος τὰ ὅσα γράφει τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Ταῦτα τούτου διανοουμένου διεθερμάνθη ἡ καρδία του ὑπὸ θείου ζήλου, καὶ ἀπεφάσισε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἐκεῖ νὰ ἐφησυχάσῃ. Νυχθημερὸν δὲ τοῦτο μελετῶν ἤκουσε Κυριακήν τινα ἐπ’ Ἐκκλησίας τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον λέγον· «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιϛ’ 24)· εὐθὺς λοιπὸν ἐξῆλθεν ἡσύχως ἔξω, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὰς Κεγχρεάς, ἀπ’ ἐκεῖ δὲ εὑρὼν πλοῖον ἀνεχώρησεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα· ἦτο δὲ τότε δεκαοκταετής, ἐπὶ τοῦ ἐνάτου ἔτους τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ Μεγάλου [1].

Φθάσας ὁ Κυριακὸς αἰσίως εἰς τὴν ἁγίαν Πόλιν εὗρε πρῶτον τὸν μέγαν Εὐστόργιον, ὅστις ἤτο πεπλουτισμένος διὰ τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρὰ τοῦ ὁποίου μεγάλως ὠφελήθη ψυχικῶς, δεύτερον δὲ ἀκούων τὰς θαυμαστὰς ἀρετὰς τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου [2] ἔλαβε συγχώρησιν παρὰ τοῦ θείου Εὐστοργίου καὶ μετέβη πρὸς αὐτόν, γενόμενος δεκτὸς παρ’ αὐτοῦ περιχαρῶς, καὶ ἐνδυθεὶς τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ἐπειδὴ ὅμως εἰς τὴν Λαύραν του ὁ Μέγας Εὐθύμιος δὲν ἐδέχετο νέους ἀγενείους, διὰ τὸ ἀσκανδάλιστον τῶν ἀδελφῶν, τὸν ἔστειλεν εἰς τὸν Ὅσιον Γεράσιμον τὸν ἐν τῷ Ἰορδάνῃ [3], ὁ ὁποῖος τὸν ἐδέχθη καὶ τὸν ἔβαλεν εἰς τὸ μαγειρεῖον, ἔνθα ὑπηρέτει τοὺς ἀδελφοὺς προθυμότατα, τὰς δὲ νύκτας ἐξώδευεν εἰς τὰς θείας προσευχάς, ἐτρέφετο δὲ μόνον δι’ ἄρτου καὶ ὕδατος καὶ ταῦτα ἀνὰ δύο ἡμέρας· ὅθεν τοσοῦτον τὸν ἠγάπησεν ὁ Ὅσιος Γεράσιμος, ὥστε τὸν ἐλάμβανεν εἰς τὴν ἔρημον Ρουβᾶ πλησίον του κατὰ τὸν καιρὸν τῆς Τεσσαρακοστῆς, καὶ τὸν εἶχε σύντροφον τῶν πόνων καὶ τῶν ἀρετῶν του· ἐκεῖ δὲ ἡσυχάζων καὶ ὁ μέγας Εὐθύμιος τοὺς μετελάμβανε τὰ θεῖα μυστήρια ἑκάστην Κυριακήν, ἕως τὴν ἑορτὴν τῶν Βαΐων.