Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, ἐπῆγεν ἀπὸ τὴν Λαύραν τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου εἰς την Λαύραν τοῦ Ἁγίου Σάββα καὶ ὁ θαυμάσιος Κύριλλος, ἐκεῖνος ὅστις ἔγραψε τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων Σάββα καὶ Εὐθυμίου, ἵνα ἴδῃ τὸν Ἐπίσκοπον Ἰωάννην τὸν Ἡσυχαστήν, ὁ ὁποῖος τὸν ἀπέστειλε μὲ γράμματα εἰς τὸν μακάριον τοῦτον Κυριακόν, διὰ νὰ παρακαλέσῃ τὸν Θεὸν ὅπως νικηθοῦν οἱ αἱρετικοί. Φθάσας λοιπὸν ὁ Κύριλλος εἰς τὸν Ὅσιον Κυριακόν, τοῦ ἔδωκε τὴν ἐπιστολήν· ὁ δὲ ἀναγνώσας ἐδάκρυσεν ἀπὸ καρδίας καὶ εἶπεν· «Εἰπὲ εἰς ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος σὲ ἔστειλε, νὰ μὴ λυπῆται, διότι τάχιστα θὰ λάβωσι κακὸν θάνατον καὶ ὁ Νόννος καὶ ὁ Λεόντιος καὶ οἱ πρῶτοι τῆς αἱρέσεως, οἱ δὲ ἀκόλουθοί των θὰ καταισχυνθῶσι· καὶ πάλιν ἡ Ἐκκλησία θὰ ἴδῃ εἰρήνην καὶ ἀνάπαυσιν, καὶ εἰπέ του ὅτι πολὺ ἐπεμελήθησαν νὰ πλανήσωσι καὶ ἐμὲ τὸν ταπεινόν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν, διότι καὶ ὄψις θεία μοὶ ἐφάνη καὶ μοὶ ἐφανέρωσε τὴν ἀκαθαρσίαν τῆς αἱρέσεώς των· καὶ ὄχι μόνον ἐγὼ ἐνίκησα τὴν πονηρίαν των, Χάριτι Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Μοναχοὶ τῆς Μονῆς τοῦ Σουκᾶ διὰ μέσου τῆς συμβουλῆς μου». Μαθὼν δὲ ὅτι ὁ Κύριλλος ἦτο ἀπὸ τὴν Μονὴν τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου, τοῦ εἶπε περιχαρῶς· «Ἰδού, ὅπου εἶσαι καὶ συγκοινοβιώτης μας, ἀδελφέ», καὶ τοῦ διηγεῖτο περὶ τοῦ βίου τοῦ μακαρίου Εὐθυμίου καὶ τοῦ Σάββα καταλεπτῶς, καθὼς ἐκεῖνος ὕστερον ἔγραψεν. Οὕτω λοιπὸν ὁ θεῖος Κυριακὸς εὐφραίνων αὐτὸν μὲ τοιαῦτα διηγήματα τὸν ἀπέλυσεν ἐν Κυρίῳ, εἰς ὀλίγον δὲ καιρὸν ἔλαβε τέλος ἡ πρόρρησις τοῦ Ἁγίου καὶ ἠφανίσθησαν οἱ αἱρετικοί.

Ἐπειδὴ δὲ καὶ πάλιν ἤρχοντο πολλοὶ εἰς τὸν θεῖον Κυριακὸν καὶ τοῦ ἔδιδον ἐνόχλησιν, διὰ τοῦτο ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ μετέβη εἰς τὸν Σουσακείμ, ὢν τότε ἐνενήκοντα ἐννέα ἐτῶν. Εἰς δὲ τὸ ὄγδοον ἔτος τῆς ἐκεῖ διαμονῆς τοῦ Κυριακοῦ, ἐπεθύμησεν ὁ Κύριλλος νὰ τὸν ἴδῃ· ὅθεν ἐλθὼν εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Σουκᾶ, καὶ εὑρὼν τὸν μαθητὴν τοῦ Ὁσίου, Ἰωάννην, τὸν ἐπῆρε καὶ ἐπῆγαν εἰς τοῦ Σουσακείμ, ὅπερ ἀπεῖχε δεκατρία μίλια. Ἀφοῦ δὲ ἐπλησίασαν, τοὺς ἀπήντησεν εἷς λέων μέγας καὶ φοβερός, καὶ εὐθὺς ὁ Κύριλλος ἐτρόμαξε καὶ ἐφοβήθη. Ὁ δὲ Ἰωάννης τοῦ εἶπε· «Μὴ φοβοῦ»· καὶ ὁ λέων, εὐθὺς ὡς τοὺς εἶδεν ὅτι ἐπορεύοντο πρὸς τὸν Ὅσιον, παρεμέρισε καὶ ἐπέρασαν ἀβλαβεῖς. Τούτους ἰδοῦσα ἡ ἱερὰ ἐκείνη κεφαλὴ ὑπερεχάρη καὶ εἶπε χαριέντως· «Ἰδοὺ καὶ ὁ συγκοινοβιώτης μου Κύριλλος». Ὁ δὲ μαθητὴς Ἰωάννης εἶπε καὶ αὐτὸς χαριέντως· «Ἀλλ’ ὁ λέων, Πάτερ, κατὰ πολλὰ τὸν ἐφόβισε, καὶ δειλὸν φανερῶς τὸν ἀπέδειξεν». Ἡ δὲ ἱλαρὰ γαληνιαία ἐκείνη ψυχὴ εἶπεν· «Ἀλλ’ ὅμως μὴ φοβεῖσαι, τέκνον, διότι οὗτος ὁ λέων ἐδῶ εὑρίσκεται φύλαξ ἐπιτήδειος τῶν λαχάνων, καὶ δὲν ἀφήνει κἀνὲν θηρίον νὰ βλάψῃ αὐτά.