Τῇ ΚΘ’ (29ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΚΥΡΙΑΚΟΥ τοῦ Ἀναχωρητοῦ.

Ὅτε δὲ μετ’ ὀλίγον εἶδεν εἰς ὀπτασίαν ὁ θεῖος Γεράσιμος τὴν ψυχὴν τοῦ θείου Εὐθυμίου ὑπὸ Ἁγίων Ἀγγέλων προπεμπομένην καὶ εἰς οὐρανοὺς λαμπρῶς ἀνερχομένην, συμπαραλαβὼν τὸν Κυριακὸν ἀπῆλθεν εἰς τὴν Λαύραν, ἀφοῦ δὲ ἔθαψαν τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου μετὰ τῆς πρεπούσης εὐλαβείας, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὸ Μοναστήριόν του.

Κατὰ δὲ τὸ ἔνατον ἔτος τῆς εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ, μεταβάσεως τοῦ Κυριακοῦ ἐτελεύτησε καὶ ὁ θαυμαστὸς Γεράσιμος καὶ ἀνέβη πρὸς τὸν ποθούμενον Θεόν. Τότε ὁ Κυριακός, τὸ εἰκοστὸν ἕβδομον ἔτος τῆς ἡλικίας του ἄγων, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, ὅπου ἐγένετο δεκτὸς ὑπὸ τοῦ Καθηγουμένου αὐτῆς Ἠλιοῦ καὶ τοῦ ἐδόθη κελλίον, ἔνθα ἡσύχαζε, καὶ πολλὰ ἐπεμελήθη νὰ κάμῃ τὴν Λαύραν Κοινόβιον. Βλέπων ὅμως ὁ Ὅσιος ὅτι εἷχον ἔχθραν τὰ δύο Μοναστήρια, τὸ τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου καὶ τὸ τοῦ Θεοκτίστου, διά τινα ἀφιερώματα καὶ χρήματα δωρηθέντα παρὰ τοῦ Τερέβωνος, ἐβαρύνθη τὰ καθημερινὰ σκάνδαλα, καὶ ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ἐπῆγεν εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Σουκᾶ, εἰς τὴν ὁποίαν διέμεινε πολλὰ ἔτη διακονῶν εἰς πολλὰς διακονίας, εἰς τὰς ὁποίας ἐφάνη ἡ πολλή του ὑπομονὴ καὶ ἄκρα ταπείνωσις, καὶ ἐδέχθη καὶ τὸ άξίωμα τῆς ἱερωσύνης ὅτε ἦτο τεσσαράκοντα ἐτῶν· λέγουσι δὲ περὶ αὐτοῦ, ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἄφηνε νὰ ἐπιδύσῃ ὁ ἥλιος ἐπὶ τῷ παροργισμῷ τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀλλὰ καὶ οὔτε ἐθυμώθη ποτὲ καθ’ ὅλου, οὔτε ἡμέρα τὸν εἶδε ποτὲ τρώγοντα.

Κατὰ δὲ τὸ ἑβδομηκοστὸν ἕβδομον ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἀφήσας τὸ Μοναστήριον, ἀνεχώρησεν ὁ μακάριος Κυριακὸς εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Νατουφᾶ, ἀκολουθούμενος ὑπὸ ἑνὸς ὑποτακτικοῦ του. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εὗρον οὐδεμίαν τροφὴν νὰ παρηγορήσωσι τὴν ἀνάγκην τῆς φύσεως, ἐδεήθητι τοῦ Θεοῦ ὁ Κυριακὸς νὰ γλυκάνῃ βότανά τινα, ὀνομαζόμενα σκιλλοκρόμμυδα καὶ στραφεὶς πρὸς τὸν μαθητήν του εἶπε· «Μάζευσε, τέκνον, αὐτὰ τὰ βότανα, καὶ βαλὼν ἅλας βράσε αὐτὰ καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὅστις θὰ μᾶς χορτάσῃ δι’ αὐτῶν». Καὶ ὁ Θεὸς ἐπήκουσε τῆς δεήσεώς του, καὶ μετέβαλε τὴν φυσικὴν πικρίαν τῶν βοτάνων ἐκείνων εἰς γλυκύτητα, καὶ ἐτρέφοντο οἱ μακάριοι διὰ τῶν σκιλλοκρομμύδων ἐπὶ τέσσαρα ἔτη. Ἀλλὰ καθὼς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ· «Οὐκ ἐγκαταλείψει Κύριος τοὺς Ὁσίους αὐτοῦ».


Ὑποσημειώσεις

[1] Τοῦ καὶ Μακέλλη ἐπονομαζομένου καὶ βασιλεύσαντος ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀπὸ τοῦ ἔτους υνζʹ (457) ἕως τοῦ ἔτους υοδʹ (474).

[2] Περὶ τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου βλέπε εἰς τὴν κʹ (20ὴν) Ἰανουαρίου ἐν τόμῳ Αʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Περὶ τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ βλέπε εἰς τὴν δʹ (4ην) Μαρτίου, ἐν τόμῳ Γʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Πρὸς τούτοις σημειοῦμεν ἐνταῦθα, ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος Γεράσιμος ἦτο σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου, ἐσφαλμένως δὲ γράφεται ἐκεῖ ὡς καὶ εἰς ἅπαντας τοὺς παλαιοτέρους Συναξαριστάς, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ ὑπὸ τοῦ Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων συγγραφέντι Βίῳ, ἐκ λάθους ἴσως τῶν ἀντιγραφέων, ὅτι οὗτος ἐγεννήθη κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου ἐν ἔτει χοʹ (670), διότι οὗτος ἐκοιμήθη εἰς γῆρας βαθὺ τὸ ἔτος υοεʹ (475), δύο ἔτη μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου ἐπισυμβᾶσαν τὸ ἔτος υογʹ (473).