Κατόπιν τοὺς διηγήθη πολλὰς ἀρετὰς τῶν τῆς ἐρήμου Πατέρων, δι’ ὧν παρεκίνησε καὶ ἐστερέωσεν αὐτοὺς κατὰ πολλὰ εἰς τὸν ζῆλον τῆς ἀρετῆς· ἔπειτα τοὺς ἔβαλε καὶ τράπεζαν, καὶ ἰδοὺ ἔφθασε καὶ ὁ λέων, καὶ ὁ μὲν Ὅσιος τοῦ ἔδωκεν ἰδιοχείρως ἄρτον καὶ τὸν ἔστειλε νὰ φυλάττῃ τὰ λάχανα, πρὸς δὲ τοὺς καθεζομένους εἶπε· «Καλὸν φύλακα ἔχω, τέκνα, τοῦ κήπου, διότι οὔτε ἄρκτον ἀφήνει, οὔτε κανὲν ἄλλο θηρίον νὰ τὸν βλάψῃ, οὔτε λῃστήν, οὔτε βάρβαρον». Ἔμειναν λοιπὸν ἐκεῖνοι ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ἀπήλαυσαν τὴν διδασκαλίαν καὶ ὠφέλειαν τῶν λόγων του, τὴν δὲ ἄλλην ἡμέραν εὐλογήσας αὐτοὺς ἀπέστειλεν ἐν εἰρήνῃ. Ὁ δὲ λέων τοὺς ἔκαμε πάλιν τόπον καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὰ ἴδια χαίροντες. Ἐπειδὴ δέ ποτε ἔγινε μεγάλη ξηρασία, καὶ δὲν ὑπῆρχε παντάπασιν ὕδωρ, προσηύξατο εἰς τὸν Θεὸν περὶ τούτου ὁ Ὅσιος καὶ εὐθὺς ἐφάνη νέφος ἄνωθέν του καὶ ἔβρεξεν ὕδωρ πολύ, ὥστε ἐγέμισαν αἱ στάμναι καὶ τὰ κοιλώματα τῶν πετρῶν, τὸ ὁποῖον ἔφθασεν ἀρκετὰ τὸν Ὅσιον.

Καλὸν δὲ εἶναι νὰ διηγηθῶμεν καὶ τοῦτο: «Ἐν ᾧ ποτε ἀπήρχοντο δύο μαθηταί του πρὸς ἐπίσκεψίν του, εἶδον κατὰ τὴν ὁδὸν ὁμοίωμα ἀνθρώπου· νομίσαντες δὲ ὅτι εἶναι οὗτος Ἀναχωρητὴς (διότι πολλοὶ κατῴκουν τότε τὴν ἔρημον) ἔδραμον πρὸς αὐτόν, καὶ πλησιάσαντες εἶδον σπήλαιον ὑποκάτω τῆς γῆς, ὁ δὲ φανεὶς ἐκρύβη· ἔνδον οὗτοι δὲ ἔμενον ἔξωθεν ζητοῦντες τὴν εὐλογίαν του». Ἐκεῖνος δὲ εἶπε· «Τί μὲ θέλετε; διότι ἐγὼ εἷμαι γυνή, ἀλλὰ ποῦ ὑπάγετε;» οἱ δὲ εἶπον· «Πρὸς τὸν Ἀναχωρητὴν Κυριακόν· ἀλλ’ εἰπέ μας πῶς ὀνομάζεσαι, καὶ πῶς καὶ διατί ἦλθες ἐνταῦθα;» ἡ δὲ εἶπε· «Τώρα ὑπάγετε, καὶ ὅταν γυρίσητε θὰ σᾶς τὸ εἴπω». Ἐκείνη δέ, ἐπειδὴ δὲν ἤθελον νὰ ἀναχωρήσωσιν, εἶπεν εἰς αὐτούς· «Ἐγὼ μὲν λέγομαι Μαρία· ἡ δὲ τέχνη μου ἦτο νὰ τραγουδῶ· ὅθεν ἐσκανδάλιζον πολλῶν ψυχάς· παρεκάλουν λοιπὸν τὸν Θεὸν νὰ μὲ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ πονηροῦ, καὶ ἡμέραν τινὰ κατανυγεῖσα κατέβην εἰς τὸν Σιλωάμ, καὶ γεμίσασα τοῦτο τὸ ἀγγεῖον νερόν, καὶ βαλοῦσα εἰς τὴν σπυρίδα ταύτην ὄσπρια, ἦλθον ἐνταῦθα, τὰ ὁποῖα ὡς βλέπετε δὲν ὠλιγόστευσαν ἕως τώρα, ἀλλ’ οὔτε ἄνθρωπον εἶδον ἀπὸ τότε· πλὴν ὑπάγετε σεῖς τώρα, καὶ πάλιν γυρίσατε ἀπ’ ἐδῶ νὰ μὲ ἴδητε». Ταῦτα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι ἀνεχώρησαν καὶ ἐλθόντες εἰς τὸν μακάριον Κυριακὸν τοῦ εἶπον ἅπαντα. Ὁ δὲ ἐθαύμασε κατὰ τὸ πρέπον καὶ τοὺς εἶπε καὶ αὐτὸς εἰς τὴν ἐπιστροφήν των νὰ ὑπάγουν νὰ τὴν ἴδουν· ἐκεῖνοι δὲ ἐπιστρέψαντες, τὴν εὗρον νεκρὰν κειμένην ἐν τῷ σπηλαίῳ. Ἐλθόντες λοιπὸν εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Σουκᾶ, καὶ λαβόντες τὰ πρὸς ταφὴν ἐπιτήδεια, ἐγύρισαν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ τελέσαντες τὰ συνήθη, ἐνεταφίασαν τὸ τίμιον λείψανον ἔνδον τοῦ σπηλαίου. Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸν λόγον μας.