Τὸν ἠρώτησε πάλιν ὁ καϊμακάμης, ἂν τυχὸν μετενόησε καὶ στέργῃ τὴν πίστιν τοῦ Μωάμεθ· ἀλλ’ αὐτὸς ὁ γενναῖος ἔτι μᾶλλον ἀναθαρρήσας μετὰ πλειοτέρας τόλμης καὶ καρδίας ἐβόησε· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ εἰς τὸν Χριστόν μου πιστεύω· τὸν Χριστόν μου δὲν ἀρνοῦμαι, ἂν καὶ μυρίας βασάνους μοῦ δώσητε». Ὅθεν πάλιν τὸν ἐφυλάκισαν καὶ τὸν ἐρράβδιζον συχνά.
Εὑρισκομένου τοῦ Ἁγίου εἰς τὴν φυλακὴν καὶ δεινῶς μαστιγουμένου ὑπὸ τῶν ἀσπλάγχνων ἐκείνων καὶ θηριογνωμόνων δημίων, ἐπῆγεν ὁ Ἀγαρηνός, ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἐργαστηρίου, καὶ καθὸ ὑπέρπλουτος ὑπέσχετο νὰ τοῦ δώσῃ τὴν θυγατέρα του ὁμοῦ καὶ προῖκα μυριάριθμον καὶ ἐργαστήρια πολλῶν χρημάτων ἀξίας, ἐὰν γίνῃ Τοῦρκος· ἀλλὰ ταῦτα πάντα ὁ γενναῖος Νικόλαος ὡς ὄνειρα καὶ ὡς κονιορτὸν καὶ σκιὰν τὰ ἐλογίσθη. «Ἐγώ, ἔλεγεν, ἔχω πλοῦτον ἄσυλον ἐντὸς τῆς καρδίας μου τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ μου, ὅστις μοῦ ἔχει ἑτοιμασμένα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καθαρὸν θάλαμον, δόξαν ἀμάραντον, τρυφὴν ἀδαπάνητον, τιμὴν ἀνυπέρβλητον, χαρὰν ἀνεκλάλητον, καὶ βασιλείαν ἀδιάδοχον, καὶ διὰ τὸ πολλοστημόριον τῆς ὁποίας δὲν εἶναι ὅλος ὁ κόσμος ἀντάξιος· ταύτην τὴν βασιλείαν ἐπηγγείλατο ὁ Ἅγιος Θεὸς νὰ δώσῃ εἰς τοὺς ἀγαπῶντας καὶ μὴ ἀρνουμένους αὐτόν, πρὸς κατοικίαν ἐν αὐτῇ καὶ συμβασιλείαν μετ’ αὐτοῦ αἰωνίως». Ταῦτα ἀκούσας ἐκεῖνος ἐκ μέρους τοῦ Μάρτυρος ἀπῆλθεν ἄπρακτος· μετέπειτα πάλιν διὰ προσταγῆς τοῦ καϊμακάμη ἀπεφυλάκισαν τὸν Μάρτυρα καὶ τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν κριτήν· ὁ δὲ κριτὴς βλέπων τὸν μακάριον πολὺ νέον, καὶ τὸ πρόσωπόν του ἀπαστράπτον, ἤρχισε νὰ τὸν κολακεύῃ μὲ πολλὴν ἡμερότητα· «Ἄκουσέ μου, ὦ νέε, καὶ μὴ θέλῃς νὰ χάσῃς τὴν ζωήν σου ἄωρα· ἔλα εἰς τὴν ἰδικήν μας πίστιν, καὶ τότε θὰ μάθῃς τὴν ὠφέλειαν καὶ τὸ καλόν της, ἐπειδὴ τώρα ὡς ἀνήλικος δὲν δύνασαι νὰ κατανοήσῃς τὴν ἀλήθειαν».
Ὁ δὲ μακάριος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς τὰ αὐτὰ πάλιν ἐπανελάμβανε παρρησίᾳ λέγων· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς ἐπιθυμῶ νὰ ἀποθάνω τί βραδύνετε; τί χασομερᾶτε; ταύτην τὴν χάριν μόνον σᾶς ζητῶ, νὰ μοῦ δώσετε ὅσον τάχιστα τὸν θάνατον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς καὶ βλέπων καὶ τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ὅτι δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ παρασαλεύσῃ ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, οὔτε κἂν μὲ λόγον, διὰ νὰ μὴ καταισχύνηται περισσότερον, διέταξε νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν, παραδώσας αὐτὸν εἰς τὸν ἔπαρχον, ὅστις τὸν ἔδεσε καὶ τὸν ἔφερεν εἰς τὸ ἐργαστήριόν του, κατὰ τὸν Ταχτὰ Καλέ, κείμενον ἔμπροσθεν τῆς λεωφόρου.