Ὄντως εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ἠλήθευσεν ὁ λόγος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ὅστις λέγει· «Πρὸ δὲ τούτων πάντων ἐπιβαλοῦσιν ἐφ’ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου· ἀποβήσεται δὲ ὑμῖν εἰς μαρτύριον. Θέσθε οὖν εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν» (Λουκᾶ, κα’ 12-15).

Βλέπων λοιπὸν ὁ καϊμακάμης, ὅτι δὲν κατορθώνει τίποτε, τί κάμνει; Προστάζει νὰ δέσουν τὰς χεῖράς του ὀπίσω καὶ νὰ τὸν κρεμάσουν εἰς ἕνα στῦλον τοῦ μεγάρου του, καὶ τὸν ἐρωτᾷ· «Νικόλαε, βλέπε τί θέλομεν νὰ σὲ κάμωμεν, μόνον γενοῦ μὲ τὸ καλὸν Τοῦρκος». Ὁ Ἅγιος τοῦ ἀποκρίνεται· «Ἐξουσιαστὴς εἶσαι, καὶ ὅ,τι θέλεις κάμε· ἐγὼ Χριστιανὸς εἶμαι· δὲν λέγει τὸ κιτάπι σας (τὸ Κοράνιον) ὅτι δυναστικῶς νὰ μὴ κάμνητε τινὰ Τοῦρκον;». Τότε διέταξε καὶ τὸν περιέτεμον, νομίζοντες ὅτι θὰ καταπεισθῇ οὕτω νὰ ὁμολογήσῃ τὴν θρησκείαν των ὡς ἀληθινήν· ἀλλ’ αὐτὸς ὁ μακάριος ἐφώναζε πλέον ἐντονώτερον· «Τί μὲ κόπτετε; ἐγὼ Χριστιανὸς εἶμαι· εἰς τὸν Χριστόν μου πιστεύω ὡς Θεὸν ἀληθινόν· ἐὰν καὶ τὸ σῶμά μου ὅλον κατακόψητε εἰς λεπτὰ τεμάχια, τὸν Χριστόν μου δὲν ἀρνοῦμαι· εἰς αὐτὸν πιστεύω, αὐτὸν λατρεύω, αὐτὸν ἔχω βοηθόν, ὅστις στέκεται ἀοράτως καὶ μὲ ἐνδυναμώνει». Οἱ δὲ Τοῦρκοι τοῦ ἔλεγον· «Σύ, Νικόλαε, σαλαβάτι ἔκαμες, καὶ ἡμεῖς περιτομὴν σοῦ ἐκάμαμεν, εἶσαι Τοῦρκος». Καὶ ὁ Ἅγιος ἔλεγε· «Ψεύματα λέγετε· ἐγὼ Χριστιανὸς εἶμαι, καὶ τὸν Χριστόν μου πιστεύω». Ὦ μακαρίας φωνῆς μακαριώτερον στόμα, ὅπερ ἔλαμψε λαμπρότερον τοῦ ἡλίου.

Ἰδὼν ὁ καϊμακάμης, ὅτι καὶ διὰ τῆς περιτομῆς τίποτε δὲν κατώρθωσε, διέταξε νὰ τὸν βάλουν εἰς τὴν φυλακὴν τῶν κακούργων καὶ φονέων, παραγγείλας εἰς τοὺς φύλακας νὰ μὴ τοῦ δώσουν οὔτε ἄρτον, οὔτε ὕδωρ· διέμεινε δὲ εἰς αὐτὴν ἐπὶ ὅλας ἡμέρας ἑξήκοντα πέντε· ἔπειτα τὸν ἀπεφυλάκισαν καὶ τὸν ἐπῆγαν πάλιν εἰς τὸν καϊμακάμην· ἦτο δὲ ὅλος φαιδρὸς καὶ χαριέστατος, ὡς νὰ ἦτο εἰς συμπόσιον γάμου, ἐφώναζον δὲ οἱ κατήγοροι· «Ἢ Τοῦρκος νὰ γίνῃ ἢ νὰ θανατωθῇ».