Τότε ὁ ἡγεμὼν Δημήτριος μὲ τὴν σύζυγόν του καὶ τὸν υἱόν του Δημήτριον, καὶ μὲ τοὺς λοιποὺς ἐγκρίτους, καὶ ἅπαν τὸ ἱερατεῖον, ἀφοῦ ἔκλαυσαν ἱκανῶς διὰ τὴν στέρησιν τοιούτου διδασκάλου καὶ κήρυκος, λαβόντες ἐκεῖνο τὸ πάντιμον σῶμα μεγαλοπρεπῶς μετὰ φωτοχυσίας κηρῶν καὶ εὐωδίας θυμιαμάτων καὶ ἀρωμάτων παντοδαπῶν, τὸ ἔφεραν εἰς τὸν ναόν, τὸν ὁποῖον κατέστρεψεν ὁ Ἅγιος διὰ προσευχῆς, καὶ τὸ ἐνεταφίασαν μὲ τὸ γλωσσόκομον, εἰς τὸν τάφον τὸν ὁποῖον εἶχεν ἑτοιμάσει ὁ Δημήτριος διὰ νὰ ἐνταφιάσῃ τὴν σύζυγον καὶ τὸν υἱόν του. Πέριξ δὲ τοῦ τάφου εἰς τὸν ὁποῖον ἐνεταφίασαν τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου λείψανον ἐφύτρωσεν εὐθὺς μία βάτος ὑψηλὴ τόσον, ὥστε δὲν ἐφαίνετο τελείως ὁ τάφος, οὔτε ἐκεῖνοι οἵτινες ἐπήγαινον ἐκεῖ ἠμποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸν τάφον, παρὰ μόνον ὁ ἡγεμών, ἡ συνοδία του καὶ μερικοὶ ἄρχοντες, οἵτινες ἔτυχον εἰς τὸν ἐνταφιασμὸν καὶ οἱ ὁποῖοι ἐπήγαιναν συχνὰ καὶ ἔψαλλον ᾄσματα καὶ ὕμνους θεοπρεπεῖς καὶ ἐθυμίαζον τὸν τόπον μὲ ἀρώματα. Ἐγίνοντο δὲ καὶ θαύματα εἰς ἐκεῖνο τὸ ἱερὸν μνῆμα, καὶ ἐπειδὴ ὁ κόσμος μόνην τὴν βάτον ἔβλεπεν, ἐνόμιζον ὅτι ἡ βάτος ἔχει κάποιαν θείαν χάριν καὶ ἐξ αὐτῆς γίνονται ἐκεῖ τὰ ἐξαίσια αὐτὰ θαύματα.

Ἀφοῦ δὲ ἐτελεύτησεν ὁ ἡγεμὼν [7] καὶ ὅσοι ἄλλοι ἤξευραν τὸν τάφον, ἔμεινε καὶ ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου ἀγνώριστος. Ὅτε δὲ ἐχειροτονήθη εἰς τὴν Τρῳάδα Ἐπίσκοπός τις ἐνάρετος, ὀνόματι Σιλβανός, ὁ ὁποῖος (Θεοῦ οἰκονομίᾳ) ἔτυχε νὰ ὑπάγῃ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του εἰς τὴν χώραν τῶν Σκεψέων, τοῦ ἐφάνη εἰς τὸ ὅραμα ὁ θεῖος Κορνήλιος καὶ τοῦ λέγει· «Ἀρκετὸν χρόνον ἔχω ὅπου εὑρίσκομαι ἐδῶ καὶ ἄλλος κανεὶς δὲν μὲ ἐπεμελήθη παρὰ μόνον ἐκεῖνοι οἵτινες ἐβαπτίσθησαν ἀπὸ ἐμέ». Καὶ πάλιν τὴν δευτέραν νύκτα βλέπει ὁ Ἐπίσκοπος τὸν Ἅγιον ἐν ὁράματι, καὶ τοῦ λέγει· «Ἐγὼ εἶμαι Κορνήλιος ὁ Ἑκατόνταρχος, εὑρίσκομαι δὲ κατοικῶν πλησίον εἰς τὸν βωμὸν τοῦ Διός, ἐκεῖ ὅπου εἶναι ἡ βάτος· ἀλλὰ σὺ ἐπιμελήσου νὰ κτίσῃς Ἐκκλησίαν εἰς τὸ προάστιον τοῦ Δημητρίου, ὅπερ ὀνομάζεται Πανδοχεῖον, εἰς τὸν ὁποῖον τόπον εὑρίσκονται τεθαμμένα τὰ λείψανα πολλῶν Ἁγίων Μαρτύρων διὰ Χριστὸν τελειωθέντων».