Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ τοῦ Ἑκατοντάρχου.

ΕΙΚΟΝΑ

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ὁ Ἑκατόνταρχος καὶ Μάρτυς ἦτο σύγχρονος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζῶν εἰς τὴν Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης. Μετὰ δὲ τὴν ἐπὶ γῆς σωτήριον τοῦ θείου Λόγου ἐπιδημίαν καὶ ἀφοῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς, ἐτάφη καὶ ἀνέστη τριήμερος, ἀναληφθεὶς δὲ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἐτελείωσεν ἅπασαν τὴν ἔνσαρκον αὐτοῦ οἰκονομίαν, ἦτο καὶ οὗτος ὁ μακάριος εἷς ἀπὸ ἐκείνους οἵτινες ἐπεθύμουν νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ μάθουν τὰ θεῖα ἔργα τοῦ Κυρίου. Ἦτο δὲ ὁ Κορνήλιος ἑκατόνταρχος εἰς τὰ τάγματα τῆς Ἰταλίας, εὐσεβὴς εἰς τὸν Θεὸν μεθ’ ὅλου τοῦ οἴκου του, ἐλεήμων εἰς τοὺς πένητας καὶ πρόθυμος εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ πρὶν εἰσέτι βαπτισθῇ [1].

Εὑρισκόμενος ὁ θεῖος Κορνήλιος εἰς τὴν Καισάρειαν (καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορεῖ εἰς τὰς Πράξεις), Ἄγγελος Κυρίου ἐφάνη εἰς αὐτὸν αἰσθητῶς κατὰ τὴν ἐνάτην ὥραν καὶ τοῦ λέγει· «Κορνήλιε, αἱ προσευχαί σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν εἰς τὸν Θεόν· ὅθεν στεῖλε εἰς τὴν χώραν Ἰόππην νὰ ἔλθῃ εἰς σὲ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, αὐτὸς δὲ ἐρχόμενος θέλει διδάξει λόγια ζωῆς αἰωνίου καὶ μυστήρια Θεοῦ». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἄγγελος ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ Κορνήλιος ἔστειλε δύο ὑπηρέτας καὶ ἕνα στρατιώτην πιστόν, πρὸς τοὺς ὁποίους ἐφανέρωσεν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδε καὶ ἤκουσε, διὰ νὰ τὰ εἴπωσιν εἰς τὸν Πέτρον καὶ νὰ ἔλθωσιν ὁμοῦ πρὸς αὐτόν. Ὁ δὲ μέγας Πέτρος ἦτο τότε εἰς τὴν Λύδδαν, ὅπου ἰάτρευσε τὸν παράλυτον Αἰνέαν, καὶ ἀνέστησε καὶ τὴν νεκρὰν Ταβιθά· ἐνῷ δὲ μετέβαινεν εἰς Ἰόππην, ἦλθον οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Κορνηλίου, καὶ λέγουσιν εἰς τὸν μακάριον Πέτρον τὰ ὅσα τοὺς παρήγγειλεν ὁ Κορνήλιος.

Ὁ δὲ θεῖος Ἀπόστολος Πέτρος, ἔχων τὴν εἴδησιν ἐνωρίτερον διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συγκατετέθη καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν ἐκίνησαν καὶ ἦλθον εἰς τὴν Καισάρειαν· μαθὼν δὲ ὁ Κορνήλιος τὴν ἔλευσιν τοῦ Ἀποστόλου, ἐξῆλθε καὶ τὸν προϋπήντησε, πεσὼν δὲ εἰς τοὺς πόδας του τὸν προσεκύνησε μετὰ πολλῆς εὐλαβείας. Ὁ δὲ Ἀπόστολος τὸν ἤγειρεν ἀπὸ τὴν γῆν λέγων εἰς αὐτόν· «Καὶ ἐγὼ ἄνθρωπος εἶμαι, ὅπως καὶ σύ, καὶ οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι». Ἀφοῦ δὲ διηγήθη ἅπαντα ὁ Κορνήλιος καὶ τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν ἐκάλεσε τὸν Ἀπόστολον, ἐζήτησε διδασκαλίαν σωτήριον, καὶ ἀκούσας ἅπαντα τὰ μυστήρια τῆς ἀμωμήτου Πίστεως αὐτὸς καὶ ὅσοι ἦσαν εἰς τὴν οἰκίαν καὶ συντροφίαν του ἐδέχθησαν ἅπαντες καὶ ἔλαβον παρὰ τοῦ μεγάλου Πέτρου τὸ ἅγιον Βάπτισμα [2].


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Ἀλεξανδρείας θεσπέσιος Κύριλλος ἑρμηνεύων τὸ δωδέκατον κεφάλαιον τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου, καὶ ἐρχόμενος εἰς τὴν περικοπὴν τὴν λέγουσαν· «Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ», λέγει, ὅτι οἱ Ἕλληνες οὗτοι δὲν ἦσαν πολύθεοι καὶ εἰδωλολάτραι, καθὼς ἦσαν οἱ ἄλλοι Ἕλληνες καὶ Ἐθνικοί· διότι πῶς ἠδύναντο νὰ ἀναβοῦν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα διὰ νὰ ἑορτάσουν τὸ τῶν Ἑβραίων Πάσχα καὶ νὰ προσκυνήσωσιν ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Σολομῶντος; Ἀλλ’ οὔτε πάλιν ἦσαν περιτετμημένοι καὶ πάντα τὰ τῶν Ἰουδαίων παραδεχόμενοι. Ἀλλὰ τὴν μὲν πολυθεΐαν τῶν Ἑλλήνων καὶ Ἐθνικῶν ἀπεστρέφοντο, τὴν δὲ μοναρχίαν τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, τὴν ὑπὸ τῶν ᾽Ιουδαίων κηρυττομένην, ἀπεδέχοντο· ὁμοίως καὶ πολλὰ ἠθικὰ ἐκ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Νόμου ἐφύλαττον, ὅσα ἦσαν εἰς τὸν φυσικὸν νόμον σύμφωνα, οὐχὶ δὲ καὶ πάντα, ὅσα δηλαδὴ περιέχει τὸ τελετουργικὸν μέρος αὐτοῦ. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν ἦτο καὶ ὁ θεῖος Κορνήλιος ὁ Ἑκατόνταρχος, περὶ οὗ γράφουσιν αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἐν κεφαλαίῳ δεκάτῳ.

[2] Ταῦτα πάντα ἀναφέρονται κατὰ πλάτος εἰς τὰς Πράξεις, κεφ. Ιʹ.

[3] Ἴσως τὸν Ἀπόστολον Παῦλον.

[4] Ἡ πόλις τῶν Σκεψέων ἴσως εἶναι ἡ παλαιὰ Σκῆψις ἡ ἐν τῇ Ἐλάσσονι Μυσίᾳ τῇ ἐν Ἀσίᾳ εὑρισκομένη κατὰ τὸ ὑψηλότατον ὄρος τῆς Ἴδης, περὶ ἧς γράφει ὁ Μελέτιος σελ. 453.

[5] Σημείωσαι ὅτι τινὲς κλήρους καὶ λαχνοὺς ἐννόησαν ὅτι ἐποίησαν οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι τοὺς ἀλόγως καὶ κατὰ τύχην ἀκολουθοῦντας τοὺς ὁποίους συνειθίζουν νὰ κάμνουν οἱ σαρκικοὶ καὶ κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Τοῦτο ὅμως δὲν δέχεται ὁ Ἀρεοπαγίτης θεῖος Διονύσιος, ἀλλὰ λέγει ὅτι κλῆρον ὀνομάζουσιν οἱ θεῖοι λόγοι ἓν θεϊκὸν δῶρον, τὸ ὁποῖον ἐφανέρωνεν εἰς τὸν χορὸν τῶν Ἀποστόλων ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἐξέλεξεν ὁ Θεός, λέγων οὕτω· «Περὶ δὲ τοῦ θείου κλήρου τοῦ τῷ Ματθίᾳ θειωδῶς ἐπιπεσόντος, ἕτεροι μὲν ἄλλα εἰρήκασιν, οὐκ εὐαγῶς, ὡς οἶμαι· τὴν ἐμὴν δὲ καὶ αὐτὸς ἔννοιαν ἐρῶ. Δοκεῖ γάρ μοι τὰ λόγια κλῆρον ὀνομάσαι θειαρχικόν τι δῶρον, ὑποδηλοῦν ἐκείνῳ τῷ Ἱεραρχικῷ Χορῷ τὸν ὑπὸ τῆς θείας ἐκλογῆς ἀναδεδειγμένον» (κεφ. ϛʹ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας). Λέγει δὲ ὁ Κλήμης Κανόνικος περὶ τῶν κλήρων· «Τῶν δὲ κλήρων ἡ συνήθεια κατεστάθη δεισιδαίμων, ὅταν ἤρχισαν οἱ ἄνθρωποι νὰ μεταχειρίζωνται αὐτὴν χωρὶς τὴν θεϊκὴν προσταγὴν ἢ ἐπαγγελίαν. Καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἐνίοτε ἔδειξεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς κλήρους, ὡς ἱκανοὺς νὰ ἀποκαλύψουν ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἤθελεν ὁ Θεὸς νὰ φανερώσῃ εἰς αὐτούς. Ὅταν λοιπὸν ὁ Θεὸς προστάξῃ, τότε ἡμεῖς, μεταχειριζόμενοι τοὺς κλήρους, ὑπακούομεν εἰς τὸν Θεόν, ἐν ἄλλαις δὲ περιστάσεσι, πειράζομεν αὐτόν» (σελ. 215 τῆς «Ἀνασκευῆς»).

Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπολλινάριος ἑρμηνεύων τὸ γραφικὸν ἐκεῖνο· «Διὰ κλήρων μερισθήσεται ἡ γῆ τοῖς ὀνόμασι» (Ἀριθμῶν κϛʹ 55) λέγει· «Οὐ τύχῃ τὰ πράγματα ἐπιτρέπεται παρὰ τοῖς θεοσεβέσιν· ἀλλ’ ὁ μὲν κλῆρος εἰς δήλωσιν, τὸ δὲ αἴτιον, ἡ τοῦ Θεοῦ βούλησις· κλήρῳ δὲ καὶ οἱ Ἀπόστολοι τὴν ἀντικατάστασιν τὴν ἀντὶ τοῦ Ἰούδα ἐποιήσαντο· οὐ τῇ συμβάσει τοῦ κλήρου τὴν αἵρεσιν τοῦ ζητουμένου πιστεύοντες, ἀλλὰ τῇ βουλήσει τοῦ Θεοῦ, ἣν καὶ ᾐτήσαντο, λέγοντες· «Σὺ Κύριε καρδιογνῶστα»· οὐκ ἄρα κατὰ τὸ συμβὰν ὁ κλῆρος, ἀλλὰ κατὰ τὸ τῷ Θεῷ δοκοῦν». Ὅρα δὲ καὶ τὸν ἱερὸν Θεοφύλακτον ἑρμηνεύοντα τὸ ρητὸν τοῦ Ἰωνᾶ· «Καὶ ἔβαλον κλήρους αὐτῶν», καὶ λέγοντα περὶ τῶν κλήρων· «Μηδεὶς δὲ ἀκούων, ὅτι παρ’ ἐκείνοις ὁ κλῆρος εὐδοκίμησε, δεξάσθω ἤδη ὡς ἐφειμένον τὸ τοῦ κλήρου χρῆμα· ἀλλ’ ἐννοείτω, ὅτι ὁ Θεὸς ἕκαστον ἀπὸ τῶν οἰκείων καὶ συμφύλων καὶ γνωρίμων αὐτῷ ἐπάγεται, ὥσπερ τοὺς Μάγους δι’ ἀστέρος … κἀνταῦθα τοίνυν, ἐπειδὴ σύνηθες ἦν τὸ κληροῦσθαι τοῖς ναυτικοῖς ὡς ἐθνικοῖς, συγκαταβαίνων ὁ Θεὸς αὐτοῖς, διὰ τοῦ ἐγνωσμένου αὐτοῖς συμβόλου, τὸν αἴτιον τοῦ κινδύνου ἐγνώρισεν ἐπεί γε ὁ κλῆρος οὐ πνευματικόν ἐστι».

[6] Ἐν ἑτέρῳ χειρογράφῳ προστίθεται «καὶ χειροτονήσας αὐτοῖς Ἐπίσκοπον, Ἱερεῖς καὶ Διακόνους».

[7] Ἐν ἑτέρῳ χειρογράφῳ σημειοῦται ὅτι ὁ ἡγεμὼν Δημήτριος μετὰ τῆς συζύγου καὶ τοῦ υἱοῦ αὐτῶν ἐμαρτύρησαν διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, λιμῷ τελειωθέντες· ἴσως δὲ οὗτοι εἶναι οἱ ἑορταζόμενοι κατὰ τὴν 11ην τοῦ παρόντος (βλ. σελ. 267 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).

[8] Ἐν ἑτέρῳ χειρογράφῳ τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων σημειοῦται ὅτι ταῦτα ἐγένοντο ἐν ἔτει υιʹ (410), Ἀττικοῦ ὄντος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.