«Ἀφ οὗ λοιπὸν μὲ μεγάλον φόβον καὶ τρόμον διεπεράσαμεν, ἐκείνην τὴν στενώτατην ὁδόν, εὕρομεν μίαν θύραν μεγάλην, ἥτις ἦτο ὀλίγον ἀνοικτή· εἰς ταύτην δὲ ἐκάθητο ἀνὴρ μέγας καὶ γιγαντιαῖος κατὰ τὸ σῶμα, μαῦρος μὲν κατὰ τὴν μορφήν, φοβερὸς δὲ κατὰ τὸ πρόσωπον, διότι οἱ ὀφθαλμοί του ἦσαν ἀνεστραμμένοι πολύ, μεγάλοι καὶ αἱματώδεις, ἐξέβαλλε δὲ ἐκ τοῦ στόματος φλόγα πυρὸς μεγίστην, ἀπὸ δὲ τῆς ρινός του ἐξήρχετο καπνός· ἡ γλῶσσά του ἐκρέματο ἔξω τοῦ στόματος ἕως μίαν πῆχυν, καὶ ἡ μὲν δεξιά του χεὶρ ἦτο τελείως κατάψυχρος καὶ πεπαγωμένη, ἡ δὲ ἀριστερὰ ἦτο χονδρὴ ὡς στῦλος, γυμνὴ καὶ πολλὰ μακρά [2]. Μὲ ταύτην τὴν χεῖρα ἔπιανεν ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἔρριπτε μέσα εἰς τὸ ἄμετρον χάος ἐκεῖνο, οἵτινες ριπτόμενοι ὅλοι τὸ οὐαί! καὶ τὸ οἴμοι! ἐφώναζον».
«Καθὼς λοιπὸν, ἡμεῖς ἐπλησιάσαμεν εἰς τὸν μαῦρον ἐκεῖνον καὶ φοβερὸν γίγαντα, ἐφώναζεν αὐτὸς εὐθὺς μὲ μεγάλην φωνὴν εἰς ἐκείνους, οἵτινες μὲ ἔσυρον· «Οὗτος εἶναι φίλος μου». Καὶ ὁμοῦ μὲ τὸν λόγον ἥπλωσε τὴν χεῖρά του ζητῶν νὰ μὲ πιάσῃ. Ἐγὼ δὲ κυριευθεὶς ἀπὸ τὸν φόβον ἐτρόμαξα καὶ συνεστάλην· παρευθὺς τότε ἐνεφανίσθησαν δύο ἄνδρες λευκοὶ τὰς τρίχας καὶ ἱεροπρεπεῖς, τοὺς ὁποίους συνεπέρανα, ὅτι εἶναι ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, καθ’ ὅσον ἐνθυμοῦμαι τὰς ἁγίας αὐτῶν Εἰκόνας. Τούτους λοιπὸν βλέπων ὁ ἀσχημότατος ἐκεῖνος γίγας, εὐθὺς ἐφοβήθη καὶ ἀπεκρύβη. Ὅθεν λαβόντες με μὲ εὐμένειαν οἱ δύο ἐκεῖνοι ἄνδρες μὲ διεπέρασαν εἰς μίαν ἐσωτέραν θύραν, διὰ τῆς ὁποίας ἐξήλθομεν εἴς τινα πεδιάδα, εἰς τὴν ὁποίαν ἦσαν κάλλιστα καὶ ὡραιότατα χωρία. Περάσαντες δὲ καὶ ταῦτα, εἰς τὸ τέλος τῆς πεδιάδος εὕρομεν μίαν κοιλάδα χλοερὰν καὶ πανευφρόσυνον, τῆς ὁποίας τὴν ὡραιότητα καὶ τὸ κάλλος καὶ ὅλην τὴν ἄλλην χάριν εἶναι ἀδύνατον νὰ παραστήσῃ τις διὰ λόγου. Εἰς τὸ μέσον δὲ τῆς κοιλάδος ἐκείνης ἐκάθητο Γέρων χαρίεις καὶ τίμιος, ἔχων πέριξ αὐτοῦ πλῆθος παιδίων, παρομοίων εἰς τὸν ἀριθμὸν μὲ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης».
«Τότε λοιπόν, ἀποδιώξας καὶ ἐγὼ τὸν φόβον ἐκ τῆς καρδίας μου, ἠρώτησα μὲ ἥσυχον φωνὴν τοὺς δύο ὁδηγούς μου, ποῖος ἆρά γε εἶναι ὁ Γέρων ἐκεῖνος καὶ τί τὸ πλῆθος τὸ περικυκλοῦν αὐτόν. Οἱ δὲ εἶπον μοι· «Ὁ Ἀβραὰμ εἶναι καὶ ὁ κόλπος ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ἀκούεις, τοῦ Ἀβραάμ». Διὸ παρακινηθεὶς ὑπ’ αὐτῶν, ἐπῆγα καὶ προσεκύνησα καὶ ἠσπάσθην αὐτὸν μετ’ εὐλαβείας.