Ὑπῆρχε δὲ μέγας γογγυσμὸς εἰς τοὺς ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων καὶ ἔλεγον οἱ Φαρισαῖοι καὶ Γραμματεῖς, ὅτι ἐκινδύνευε νὰ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Χριστὸν ἅπαντες· ἀπῆλθον λοιπὸν πρὸς τὸν Ἰάκωβον λέγοντες· «Παρακαλοῦμεν σε, Δίκαιε, δίδαξον τὸν λαόν, διότι ἐπλανήθησαν καὶ πιστεύουσιν εἰς τὸν Ἰησοῦν, θαρροῦντες ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός. Ὅθεν τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ συγκεντρωθῶσι, κατάπεισον αὐτούς, νὰ μὴ πλανῶνται πιστεύοντες εἰς ἕνα ἄνθρωπον· σὲ παρακαλοῦμεν, ποίησον τὴν χάριν ταύτην, διότι ἡμεῖς μαρτυροῦμεν ὅτι εἶσαι δίκαιος καὶ δὲν κρίνεις μεροληπτικῶς. Διὰ τοῦτο σὲ παρακαλοῦμεν νὰ ἀνέλθῃς εἰς τὸ πτερύγιον τοῦ Ναοῦ, διὰ νὰ σὲ βλέπῃ ὅλος ὁ λαὸς καὶ νὰ ἀκούωσι τοὺς δικαίους λόγους σου καὶ ἐκεῖ δίδαξον αὐτούς».

Οὕτω λοιπόν, ὅταν ἦσαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι συνηγμένοι ἐξ ὅλων τῶν φυλῶν καὶ ἐθνῶν, Ἑβραῖοι τε καὶ Χριστιανοί, κατὰ τὴν συνήθειαν, ἀνεβίβασαν οἱ ψευδεῖς καὶ ἄδικοι τὸν δίκαιον καὶ ἀψευδῆ, νομίζοντες ὅτι θέλει ἐπαινέσει τὴν γνώμην των καὶ τὸν ἔστησαν εἰς τὸ ὑψηλότερον μέρος τοῦ ἱεροῦ λέγοντες μεγαλοφώνως, διὰ νὰ ἀκούσωσιν οἱ περιεστῶτες ἅπαντες· «Εἰπὲ ἡμῖν, Δίκαιε, ἐπειδὴ εἰς σὲ ὅλοι πιστεύομεν, τὶ λέγεις διὰ τὸν Ἰησοῦν, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσεν ὁ Πιλάτος, ὁ δὲ λαὸς νομίζων ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστὸς πλανᾶται καὶ πιστεύει αὐτὸν ὡς Θεόν; φανέρωσον ἡμῖν καὶ ἀπάγγειλον τὴν ἀλήθειαν». Τότε λοιπόν, ἐπειδὴ ὁ καιρὸς ἐκάλει τὸν ἀριστέα νὰ ἀντισταθῇ κατὰ τοῦ ψεύδους, δὲν ἐδειλίασε πρόσκαιρον θάνατον, ὥστε νὰ προδώσῃ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ἀφῆκε τὴν φωνήν, τὴν ψυχὴν καὶ τὴν γλῶσσαν ἐλευθέραν λέγων· «Τί με ἐρωτᾶτε διὰ τὸν Ἰησοῦν; αὐτὸς κάθηται εἰς τὸν οὐρανὸν ἐξ δεξιῶν τῆς δυνάμεως τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ, αὐτὸς πάλιν θὰ ἔλθῃ ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ καθεζόμενος, νὰ κρίνῃ μὲ δικαιοσύνην τὴν οἰκουμένην ἅπασαν». Μὲ τὴν μαρτυρίαν ταύτην τοῦ Ἰακώβου ἐπληροφορήθησαν πολλοὶ καὶ ἔκραζον λέγοντες· «Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ». Οἱ δὲ τυφλοὶ Φαρισσαῖοι καὶ Γραμματεῖς μετενόησαν πολλά, ἐπειδὴ δὲν εἶπεν ὁ δίκαιος τὰ ἄδικα λόγια, τὰ ὁποῖα τὸν συνεβούλευσαν. Ὅθεν ὥρμησαν κατ’ ἐπάνω του φωνάζοντες πρὸς τὸν λαὸν ταῦτα· «Ὡς καὶ ὁ Δίκαιος ἐπλανήθη»· καὶ ἀναβάντες εἰς τὸ πτερύγιον, τὸν ἥρπασαν ὡς θηρία ἄγρια καὶ τὸν ἐκρήμνισαν εἰς τὴν γῆν. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἀπέθανεν ἀμέσως ὁ μακάριος, ἀρχίζουσι νὰ τὸν λιθοβολῶσιν οἱ κάκιστοι, ἐκεῖνος δὲ ἐδέχετο τοὺς λίθους ἀτάραχος, ὡς θησαυρὸν πολυτίμητον καὶ γονατίσας ἔλεγε· «Κύριε Θεὲ Πάτερ, συγχώρησέ τους, διότι δὲν γινώσκουσι τὶ ποιοῦσιν».