Ἀκολούθως διορθώνει τὴν δεινὴν ἀσθένειαν μερικῶν, οἵτινες λέγουσιν ὅτι ἐκ φύσεως εἶναι τὸ ἁμάρτημα καὶ θεωροῦν τὸν Θεὸν αἴτιον τῶν κακῶν οἱ ἀσύνετοι, ὅθεν ὡς ἰατρὸς ἄριστος ἐθεράπευσε καὶ ταύτην τὴν ἀσθένειαν λέγων· «Μηδεὶς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ πειράζομαι· ὁ γὰρ Θεὸς ἀπείραστός ἐστι κακῶν, πειράζει δὲ αὐτὸς οὐδένα, ἕκαστος δὲ πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος» (Ἰακ. α’ 13-14) καὶ τὰ λοιπὰ ὅσα ἐκεῖ γράφει· οὕτω λοιπὸν ἀναμεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ὁ δίκαιος δικαίως ἐδίκασε, μαρτυρήσας τὸν Θεὸν ἀναίτιον τῶν κακῶν καὶ καταπείσας τοὺς ἀνθρώπους νὰ γνωρίζωσι τὴν ραθυμίαν καὶ ἀσθένειάν των, καὶ νὰ ταπεινώνωνται καθὼς τοὺς πρέπει, ζητοῦντες συγχώρησιν. Ἔπειτα πάλιν νουθετεῖ νὰ μὴ καυχηθῇ κανείς, ὅταν κατορθώσῃ τὸ ἀγαθόν, ἐπειδὴ χωρὶς τῆς θείας Χάριτος δὲν ἠμποροῦμεν νὰ ποιήσωμεν καλόν τι ἔργον, διότι «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων» (Ἰακ. α’ 17)· αὐτὸς ἡμᾶς παρακινεῖ εἰς ἐλεημοσύνην καὶ συμπάθειαν λέγων, ὅτι ὅσοι δὲν ποιοῦσιν ἐδῶ ἐλεημοσύνην εἰς πένητας, εὑρήσουσι τὸν Κριτὴν ἀνελεήμονα τὴν ὥραν τῆς κρίσεως [4] καὶ ὅσοι δὲν φυλάττουσι τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου δὲν ὠφελοῦνται μόνον μὲ τὴν πίστιν, ἥτις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρὰ λογίζεται· «ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β’ 20), καθὼς καὶ τὸ σῶμα χωρὶς τῆς ψυχῆς μένει νεκρὸν καὶ ἀκίνητον· αὐτὸς ἡμᾶς ἐδίδαξε νὰ χαλιναγωγῶμεν τὴν γλῶσσαν, νὰ μὴ λέγωμεν ψεύματα ἢ καταλαλιὰν καὶ κατάκρισιν, καὶ ἐξαιρέτως νὰ φεύγωμεν τὴν ἐπιορκίαν, ὡς ψυχοβλαβεστέραν καὶ χείρονα τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, ὄχι δὲ μόνον τοῦτο ἀλλά, καὶ αὐτὸν τὰν ἀληθινὸν ὅρκον νὰ μὴ τολμήσῃ τις νὰ ὀμόσῃ οὔτε εἰς τὸν οὐρανόν, οὔτε εἰς τὴν γῆν, οὔτε εἰς ἄλλο τι κτίσμα παρόμοιον καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν τοσοῦτον ἡμᾶς ἐδίδαξεν ἐκείνη ἡ γλυκυτάτη γλῶσσα τοῦ Ἰακώβου, ὥστε ὅστις ἀναγνώσῃ τὴν Ἐπιστολήν του ὠφελεῖται θαυμασιώτατα.
Τὸν θεῖον τοῦτον Ἰάκωβον εἶχον ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι εἰς μεγάλην εὐλάβειαν καὶ τὸν λόγον του ὡς νόμον ἐφύλαττον, καθὼς εἰς πολλοὺς τόπους τῶν Πράξεων φαίνεται καὶ ἐξόχως, ὅταν εἶχον οἱ Ἀντιοχεῖς τὴν συζήτησιν διὰ τοὺς Ἕλληνας, τοὺς ἐρχομένους εἰς τὴν πίστιν, ἐὰν πρέπει νὰ περιτέμνωνται καὶ ὅτε ἔγραψαν δι’ αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν εἰς τοὺς Ἀποστόλους, οἵτινες ἦσαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα διὰ νὰ τὴν κρίνωσιν,