Τῇ ΚΓ’ (23ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ πρώτου Ἐπισκόπου τῶν Ἱεροσολύμων ΙΑΚΩΒΟΥ τοῦ Ἀδελφοθέου.

δὲν ἐτόλμησεν ἄλλος τις νὰ ποιήσῃ ἀπόφασιν εἰμὴ μόνον ὁ μέγας Ἰάκωβος, ταῦτα λέγων· «Ἐγὼ κρίνω, νὰ μὴ πειράζωμεν τοὺς ἐπιστρέφοντας, ἀλλὰ μόνον νὰ ἀπέχωσιν ἀπὸ πορνείας, ἀπὸ πνικτὸν καὶ εἰδωλόθυτον» [5]· οὕτως εἶπε καὶ ὁ λόγος του ἔργον ἐγένετο καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐψήφισεν ὁ Ἰάκωβος, ἔγινεν εἰς ὅλους τύπος ἀπαρασάλευτος, διότι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι τὸν ηὐλαβοῦντο καὶ τὸν ἐτίμων ὡς πάντων ἐξαιρετώτερον, καθὼς δύναται νὰ πιστωθῇ πᾶς τις ἀπὸ τὸν θεῖον Λουκᾶν, ὅστις λέγει ταῦτα περὶ αὐτοῦ· «Τῇ ἐπαύριον μετέβησαν ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι μὲ τὸν Παῦλον πρὸς τὸν Ἰάκωβον καὶ αὐτὸς τοὺς ἠσπάσθη καὶ ἕκαστος διηγήθη ὅσα θαυμάσια ἐποίησεν ὁ Θεὸς εἰς τὰ ἔθνη μὲ τὴν διακονίαν των, οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐδόξασαν τὸν Θεὸν» [6] καὶ τὰ ἐπίλοιπα. Οὗτος λοιπὸν ὁ μέγας καὶ θεῖος Ἰάκωβος ἦτο Ἅγιος, ἀπὸ τὴν κοιλίαν τῆς μητρός του ἡγιασμένος, καθὼς λέγουσι τὰ ἱερὰ βιβλία. Διὰ τοῦτο καὶ μετὰ Χριστὸν εὐθὺς πρῶτος Ἀρχιερεὺς ἐχειροτονήθη Ἱεροσολύμων Ἐπίσκοπος καὶ μόνος εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων εἰσήρχετο, οὐχὶ ἅπαξ τοῦ ἑνιαυτοῦ ὡς οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ καθ’ ἑκάστην ὡς καθαρώτατος καὶ εὑρίσκετο γονυκλινὴς πάντοτε, ἱκετεύων τὸν Κύριον διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ λαοῦ, ἀπὸ τὸν Μωϋσῆν περισσότερον, ὥστε ἀπεσκληρύνθησαν τὰ γόνατά του ὡς τῶν καμήλων ἀπὸ τὸ πολὺ γονάτισμα, διότι οὕτω παρέδωσεν ἡμῖν ὁ Θεὸς γενόμενος ἄνθρωπος, νὰ προσευχώμεθα πάντοτε. Διὰ τὴν ὑπερβολὴν λοιπὸν τῆς δικαιοσύνης του τὸν ἐπωνόμαζον Δίκαιον καὶ Ἰοβλίαν, τὸ ὁποῖον δηλοῖ περιοχὴ τοῦ λαοῦ καὶ τῆς δικαιοσύνης.

Καὶ ὁ μὲν θεῖος Ἰάκωβος, οὕτω θεαρέστως ἐπολιτεύετο, τινὲς δὲ ἐκ τῶν αἱρετικῶν Ἰουδαίων παρακινηθέντες ἐκ τῶν λόγων τοῦ Ἀνάνου συνήχθησαν οἱ πάντολμοι κατὰ τοῦ Ἰακώβου, καὶ θέντες αὐτὸν εἰς τὸ μέσον, τοῦ ἔλεγον νὰ ἀρνηθῇ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ οἱ μισόχριστοι καὶ τὸν ἠρώτων λέγοντες· «Εἰπὲ ἡμῖν, δίκαιε, ποία εἶναι ἡ θύρα τοῦ Ἰησοῦ;». Ὁ δὲ ὡς δίκαιος δικαίαν εἰς τοὺς ἀδίκους ἔδωκε τὴν ἀπόκρισιν λέγων· «Οὗτος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ τῷ Πατρὶ ὁμοούσιος». Τινὲς δὲ ἀπ’ ἐκείνους ἐπίστευον εἰς τὰ τοῦ Δικαίου δίκαια καὶ ἀληθέστατα λόγια, ἄλλοι δὲ ἠναντιοῦντο καὶ πλάνην ταῦτα ἐνόμιζον, διότι οἱ αἱρετικοὶ ἐκεῖνοι οὔτε εἰς ἀνάστασιν ἐπίστευον, καθὼς λέγει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, οὔτε τῶν πράξεων ἀνταπόδοσιν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ δὲ θεῖος Ἱερώνυμος εἰς τὸ Κατὰ Ἐλβιδίου (κεφ. θʹ) καὶ εἰς τὸν Ματθαῖον λέγει, ὅτι ὁ Ἰωσὴφ ἐπέρασε τὴν ζωήν του ὅλην παρθένος καὶ αὕτη ἡ δόξα ἐπικρατεῖ τὴν σήμερον παρὰ τοῖς δυτικοῖς.

[2] «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις» (Ἰακ. αʹ 2).

[3] «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἰακ. αʹ 12).

[4] «Ἡ γὰρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος· κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως» (Ἰακ. βʹ 13).

[5] «Ἀπεκρίθη Ἰάκωβος λέγων … διὸ ἐγὼ κρίνω μὴ παρενοχλεῖν τοῖς ἀπὸ τῶν ἐθνῶν ἐπιστρέφουσιν ἐπὶ τὸν Θεόν, ἀλλ’ ἐπιστεῖλαι αὐτοῖς τοῦ ἀπέχεσθαι ἀπὸ τῶν ἀλισγημάτων τῶν εἰδώλων καὶ τῆς πορνείας καὶ τοῦ πνικτοῦ καὶ τοῦ αἵματος» (Πράξ. ιεʹ 13 καὶ 19-20).

[6] «Τῇ δὲ ἐπιούσῃ εἰσῄει ὁ Παῦλος σὺν ἡμῖν πρὸς Ἰάκωβον, πάντες τε παρεγένοντο οἱ πρεσβύτεροι· καὶ ἀσπασάμενος αὐτοὺς ἐξηγεῖτο καθ’ ἓν ἕκαστον ὧν ἐποίησεν ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἔθνεσι διὰ τῆς διακονίας αὐτοῦ· οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐδόξαζον τὸν Κύριον» (Πράξ. καʹ 18-20).