Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΦΙΛΟΘΕΟΥ, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῷ τοῦ Ἄθω ὄρει.

ΕΙΚΟΝΑ

ΦΙΛΟΘΕΟΣ, τὸ θεῖον τοῦτο καὶ θαυμάσιον φυτόν, ἀνέθαλε κατὰ τὸν ΙΔ’ αἰῶνα εἰς τὴν Χρυσόπολιν τῆς Μακεδονίας [1], οἱ δὲ γονεῖς του ἦσαν ἀπὸ ἐπαρχίαν τινὰ τῆς Ἀσίας, ἐκ πόλεως Ἐλατείας, διὰ δὲ τὸν φόβον τῶν Ἀγαρηνῶν ἔφυγαν ἀπὸ τὴν πατρίδα των καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Χρυσόπολιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐτελεύτησεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ, ἀφ’ οὗ ἐγέννησε δύο παῖδας, οἱ ὁποῖοι ἔμειναν ἐκεῖ εἰς τὴν ἀλλοτρίαν γῆν μὲ τὴν μητέρα των, κακουχούμενοι καὶ ὀνειδιζόμενοι ἀπὸ τοὺς γείτονας, ὡς ξένοι καὶ πάροικοι, ἐπειδὴ δὲν εἶχον συγγενῆ τινα ἀπὸ τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα των, εἰμὴ μόνον τὴν θείαν βοήθειαν, καὶ πολλάκις ἐμοιρολόγουν τὴν τύχην των ἡ μὲν γυνὴ τὴν χηρείαν, οἱ δὲ παῖδες τὴν ὀρφανίαν ὀλοφυρόμενοι.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦλθε πρόσταγμα νὰ συνάξωσι τοὺς παῖδας καθὼς εἶχον συνήθειαν οἱ Ἀγαρηνοί. Ὅθεν πολλοὶ παῖδες τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἔγιναν (φεῦ!) ἀντὶ υἱοὶ Θεοῦ, τέκνα τοῦ ἀντιχρίστου. Μετὰ τούτων ἔλαβον καὶ τὰ δύο ὀρφανὰ παιδία τῆς γυναικὸς καὶ τὰ ἔφεραν εἰς τὸν Ἀμηρᾶν, ὁ ὁποῖος τὰ ἐφυλάκισεν εἰς τὸ δεσμωτήριον. Καὶ δὲν ἦτο μὲν τάξις νὰ λάβωσι καὶ τὰ δύο ἀδέλφια, διότι μόνον ὅστις εἶχεν ἓξ ἢ δέκα παῖδας ἔδιδεν ἕνα, ἀλλὰ ἡ γυνὴ ἦτο χήρα καὶ ξένη καὶ δὲν εἶχε βοηθόν τινα, διὰ τοῦτο ἔλαβον καὶ τὰ δύο οἱ Τοῦρκοι. Ὅθεν ἔμενεν ἡ ταλαίπωρος κλαίουσα καθ’ ἑκάστην ἀπαρηγόρητα τὴν τῶν παίδων στέρησιν καὶ τοῦ ἀνδρὸς τὴν χηρείαν, τὴν ξενίαν καὶ ἀπορίαν της, ἄλλην παρηγορίαν μὴ ἔχουσα ἡ πολυώδυνος εἰμὴ μόνον τὴν ἐλπίδα της εἰς τὴν παντοδύναμον καὶ οὐράνιον βασίλισσαν, τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ Ἀειπαρθένον Μαρίαν, τὴν ὁποίαν πολλάκις παρεκάλει μὲ θερμότατα δάκρυα νὰ ποιήσῃ ἔλεος εἰς τὰ τέκνα της, νὰ τὰ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἀσεβῶν, νὰ μὴ ἀπολέσωσι τὴν ψυχήν των, εὑρισκόμενα αἰχμάλωτα.

Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐδέετο ἡ ἄχαρις ἐκείνη καὶ πολυώδυνος μήτηρ μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως καὶ ἡ αἴτησις ἦτο εὔλογος, ἐπήκουσεν ἡ παντοδύναμος Δέσποινα, ὡς ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος, καὶ ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὰ δεσμὰ τὰ ἀγαπημένα τέκνα της μὲ τοιοῦτον τρόπον θαυμασιώτατα· ἤτοι ἐφάνη πρὸς αὐτὰ νύκτα τινὰ ἡ Θεοτόκος μὲ τὴν μορφὴν τῆς μητρὸς αὐτῶν, καὶ εἶπεν εἰς αὐτὰ εἰς τὸ δεσμωτήριον· «Ἐγέρθητε, ἠγαπημένα μου τέκνα, καὶ ἀκολουθεῖτε μοι».


Ὑποσημειώσεις

[1] Πρόκειται μᾶλλον περὶ τῆς Χρυσοπόλεως τῆς πλησίον τῆς σημερινῆς Καβάλλας τότε εὑρισκομένης, ἡ δὲ ἐν σελίδι 523 ἀναφερομένη Νεάπολις φαίνεται νὰ εἶναι ἡ σημερινὴ Καβάλλα. Εἰς τὴν Νεάπολιν ἀπεβιβάσθη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐλθὼν τὸ πρῶτον εἰς Εὐρώπην, ἦτο δὲ τότε αὕτη ἐπίνειον τῶν Φιλίππων. Βραδύτερον εἰς τὴν θέσιν τῆς καταστραφείσης Νεαπόλεως ἀνηγέρθη ὑπὸ τῶν Βυζαντινῶν ἡ ὀχυρὰ Χριστούπολις καταστραφεῖσα καὶ αὐτὴ περὶ τὰ τέλη τοῦ ΙΒʹ αἰῶνος. Κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου (ΙΔʹ αἰὼν) ἦτο ἠρειπωμένη. Περὶ τὰ τέλη τοῦ ΙΔʹ αἰῶνος ἤρχισε νὰ ἀναφαίνεται ἡ Καβάλλα. Ὁ εἰς Καβάλλαν ἑδρεύων Μητροτολίτης φέρει ἔτι καὶ νῦν τὸν τίτλον Φιλίππων καὶ Νεαπόλεως, Χρυσόπολις ὠνομάζετο καὶ τὸ νῦν Σκούταρι, προάστιον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῆς ἀνατολικῆς ἀκτῆς τοῦ Βοσπόρου. Αὕτη ὅμως ἀνήκει εἰς τὴν Ἀσίαν καὶ φαίνεται ἀπίθανον νὰ πρόκειται περὶ αὐτῆς.

[2] Βλέπε περὶ τῆς Νεαπόλεως ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 498.