Οὕτως ἐτελείωσεν ὁ δρόμος τοῦ ἀριστέως, τοιοῦτον ἦτο τῶν ἀγώνων του τὸ στάδιον, τοσαύτη ἡ ἀνδρεία αὐτοῦ καὶ τὰ παλαίσματα, καὶ ἡ μὲν ἁγία καὶ πανάμωμος ψυχή του ἀνῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον, τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ καὶ σεβάσμιον λείψανον ἔσυρον ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῶν κακούργων, καὶ ἔρριψαν εἰς αὐτὸν ἀτίμως αὐτό, τὸ πάσης τιμῆς καὶ εὐλαβείας ἐπάξιον, ἐκείτετο δὲ ἐκεῖ ἡμέρας πολλὰς εἰς βρῶσιν τῶν θηρίων καὶ τῶν πετεινῶν, κατὰ τὸ ρητὸν τοῦ Προφήτου· «Ἔθεντο τὰ θνησιμαῖα τῶν δούλων σου βρώματα τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ, τὰς σάρκας τῶν Ὁσίων σου τοῖς θηρίοις τῆς γῆς» (Ψαλμ. οη’ 2).
Ὅμως ὁ φιλάνθρωπος Κύριος δὲν ἀφῆκε τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος να ἀπολεσθῇ, ἀλλὰ ἐφανέρωσεν εἰς τὰς φιλοθέους ψυχὰς τὸν θησαυρὸν ἐκεῖνον, διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν δοῦλόν του καὶ νὰ ὠφελήσῃ τοὺς πάσχοντας, ὁ δὲ τρόπος τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἱεροῦ λειψάνου οὕτως ἐγένετο. Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦσαν δώδεκα δαιμονιζόμενοι ἀπὸ διαφόρους τόπους καὶ χωρία, ἐξ ὧν ἕκαστος ἐπήγαινεν ὅπου τὸν διέτασσε τὸ δαιμόνιον, ἄλλος εἰς μίαν πόλιν καὶ ἄλλος εἰς ἄλλην, ἀνωφελῶς καὶ ἀκαίρως τὸν καιρὸν ἀναλίσκοντες. Τότε μίαν ἡμέραν συνήχθησαν ὅλοι ὁμοῦ καὶ ἐπήγαινον εἰς τὸν τόπον τῶν κακούργων, ὥσπερ νὰ εἶχον μίαν ψυχὴν καὶ φρόνησιν ἅπαντες, καὶ φωνάζοντες ἐπεκαλοῦντο τὸν Ἅγιον. Ἔπειτα ἀνασύραντες ὅλα τὰ σώματα τῶν κακούργων, ἅτινα ἔκειντο εἰς τὸν λάκκον, εὗρον τέλος καὶ τὸ τοῦ Ἁγίου ἅγιον λείψανον καὶ τὸ ἐσήκωσαν χαίροντες· τότε παρευθὺς θαῦμα τῷ θαύματι ἠκολούθησε καὶ ἐλυτρώθησαν οἱ δαιμονιζόμενοι ἅπαντες καὶ ὅσοι ἄλλοι εἶχον τινὰ ἀσθένειαν ἰατρεύθησαν, τὸν δὲ Ἅγιον ἔλαβον οἱ εὐλαβεῖς Χριστιανοὶ καὶ τὸν ἐνεταφίασαν ἐντίμως εἰς τόπον τινὰ καλούμενον Κρίσιν, εἰς τὸν ὁποῖον ἐγίνοντο καθ’ ἑκάστην ἄπειρα θαύματα καὶ τελοῦνται ἕως τὴν σήμερον· ὅτι οἵαν ἀσθένειαν καὶ ταλαιπωρίαν ἔχει τις, ἀρκεῖ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν τάφον τοῦ Μάρτυρος μετὰ πίστεως καὶ θεραπεύεται μὲ τὴν Χάριν καὶ φιλανθρωπίαν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ᾧ πρέπει δόξα σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.