ΑΝΔΡΕΑΣ ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς ἐγεννήθη εἰς τὴν εὐσεβεστάτην Κρήτην καὶ ζηλώσας παιδιόθεν τὴν πατρικὴν Ὀρθοδοξίαν, δὲν ἐπόθησε δόξαν ἢ πλοῦτον, οὔτε ἄλλην τρυφὴν ἐπεθύμησέ ποτε, ἀλλὰ τὸν σκληρὸν καὶ ἐπίπονον βίον ἐβίωσε καὶ τοσοῦτον ἠγάπησε τὴν ἀρετὴν ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς, ὥστε ἔμεινεν ἀπὸ ὅλας τὰς ἡδονὰς ἐλεύθερος· ὅθεν ἀπολαύσας κατὰ τῶν ἐχθρῶν θαυμάσια τρόπαια, ἔγινεν εἰς ὅλους ὁδὸς ἀρίστης σωτηρίας καὶ ἀρετῆς ὑποτύπωσις, ὅτι πολλοὺς κατέπεισε νὰ καταφρονήσωσι τὴν παροῦσαν ζωὴν ὡς εὐμάραντον καὶ νὰ δράμουν πρὸς τὴν οὐράνιον ὡς ἀθάνατον. Οὕτω λοιπὸν ἀνετράφη ὁ Ὅσιος φυλάττων ἀκριβῶς ἐκ νεότητος τὰ ἀποστολικὰ καὶ πατρικὰ δόγματα, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἡ οἰκουμένη κατετρύφα τότε εἰς τὴν εὐσέβειαν χωρὶς κανὲν ζιζάνιον. Τὴν γαλήνην ὅμως ταύτην τῆς Ἐκκλησίας μὴ ὑποφέρων ὁ πονηρὸς καὶ μισόκαλος ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας, ἐπειδὴ ἡ εἰδωλολατρία ἀπὸ πολλοῦ ἔπαυσεν, ἤγειρε πάλιν πόλεμον κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ὁ ἀλιτήριος καταπείσας τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον τὸν Κοπρώνυμον, τὸν ἐν ἔτει ψμα’ (741) βασιλεύσαντα, νὰ μὴ προσκυνῇ τὰς ἁγίας Εἰκόνας.
Ἔστειλε λοιπὸν πανταχοῦ ὁ δυσσεβὴς βασιλεὺς τὸ ἀσεβὲς αὐτοῦ καὶ ἀνόητον πρόσταγμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἀπηγορεύετο ἡ προσκύνησις τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ ἐπεβάλλοντο αὐτηραὶ τιμωρίαι ἐναντίον ἐκείνων οἵτινες ἤθελον τολμήσει νὰ προσκυνήσουν πλέον εἰκόνισμα, ἤτοι νὰ δημεύεται ἡ περιουσία των καὶ νὰ λαμβάνουν ὡς παραβάται πικρότατον θάνατον. Ὅθεν τὰς αὐστηρὰς ταύτας ἀπειλὰς φοβούμενοι οἱ Ὀρθόδοξοι κατέφευγον εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια, καὶ αἱ μὲν πόλεις καὶ χῶραι ἠρημώθησαν, αἱ δὲ ἔρημοι καὶ τὰ σπήλαια ἐνεπλήσθησαν κόσμου, ἔτι δὲ καὶ εἰς τὰς φυλακὰς ἐστενοχωροῦντο οἱ ἔγκλειστοι ἀπὸ τοῦ πλήθους τῶν φυλακιζομένων, διότι δὲν ἐφυλάκιζον φονεῖς καὶ κλέπτας καὶ ἄλλους ἀνθρώπους κακοποιούς, ἀλλὰ ἐναρέτους καὶ φίλους τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ.
Ταῦτα μαθὼν ὁ ἀνδρειωμένος κατὰ τὴν ψυχὴν Ἀνδρέας ἐπόθησε ψυχῇ τε καὶ σώματι νὰ λάβῃ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ ἀθανάτου Θεοῦ θάνατον πρόσκαιρον, διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὰς μετὰ θάνατον τιμωρίας καὶ νὰ γίνῃ τῆς ἀθανάτου ζωῆς κληρονόμος καὶ τῶν Ἀγγέλων συμμέτοχος.