Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ, Πρεσβυτέρου τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἐκκλησίας.

Οἱ μαθηταί του ἀνέμενον εἰς τὸν αἰγιαλὸν ἡμέρας τινάς, μήπως καὶ τὸν ἐκβάλῃ ἡ θάλασσα, διότι ἦτο μεγάλη τρικυμία. Ἔπειτα, ὅταν ἐπέρασαν δέκα ἡμέραι, μὴ ἔχοντες πλέον ἐλπίδα τινά, ἀνεχώρησαν, κατὰ δὲ τὴν δεκάτην πέμπτην ἡμέραν ἐφάνη ὁ Ἅγιος εἰς ἕνα μαθητήν του, τὴν κλῆσιν Γλυκέριον, καὶ τοῦ εἶπε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν δεῖνα τόπον νὰ τὸν εὕρῃ. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς ἔλαβε καὶ ἄλλους πιστοὺς εἰς τὴν συνοδείαν του, καὶ ἐλθόντες εἰς τὸν δηλωθέντα τόπον βλέπουσιν δελφῖνα ἐρχόμενον πρὸς τὴν γῆν καὶ ἔχοντα εἰς τὴν ράχιν ἁπλωμένον τὸν Ἅγιον, ὡς νὰ ἐκείτετο εἰς τὴν κλίνην ἀναπαυόμενος, δὲν ἐταλαντεύετο δὲ οὔτε ἔκλινε ποσῶς πρὸς τὸ ἓν ἢ τὸ ἕτερον μέρος, ἂν καὶ ἦτο μεγάλη τρικυμία καὶ ἔκρουον τὰ κύματα εἰς τὸν δελφῖνα, ἀλλ’ οὗτος ἔτρεχε σπουδαίως μὲ κόπον πολὺν ἀντιμαχόμενος μὲ τὴν θάλασσαν, εὐθὺς δὲ ὡς ἔφθασεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἀπέθεσεν εἰς τὴν ἄμμον τὸν νεκρόν, ἐνεκρώθη καὶ αὐτὸς καὶ ἐξέψυξεν· οὕτω δοξάζει τοὺς δοξάζοντας αὐτὸν ὁ Κύριος. Ὤ τῶν παραδόξων θαυμάτων! οὔτε ἡ θάλασσα τὸν ἔβλαψε τόσας ἡμέρας, οὔτε οὐδεὶς ἰχθὺς τὸν ἤγγισεν, οὔτε ἐσάπισεν ἢ ἀσχήμισε ποσῶς οὔτε ἀπέφερε δυσοσμίαν τινά, ἀλλ’ ἦτο σῷος, εὐώδης καὶ ὁλόκληρος, μόνον ἡ δεξιά του χεὶρ ἔλειπεν, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχον προσδέσει τὸν λίθον.

Μετὰ καιρὸν ὅμως, ἀφοῦ ἔλυσεν ὁ λίθος, ἐξῆλθε καὶ ἡ ἁγία του δεξιά, ἥτις ἐφυλάχθη καὶ αὕτη ἀβλαβὴς μὲ θείαν νεῦσιν καὶ βούλησιν, διότι ἐκοπίασε πολλὰ ἐκείνη ἡ ἁγία χεὶρ εἰς τὴν τῆς θείας Γραφῆς ἐξήγησιν, διὰ τοῦτο δὲν τὴν ἀφῆκεν ὁ Παντοδύναμος νὰ τὴν φάγωσιν οἱ ἰχθεῖς, ἀλλὰ τὴν ἐφύλαξε σῴαν καὶ ἀβλαβῆ, εἰς δόξαν αὐτοῦ καὶ μεγαλοπρέπειαν. Λαβόντες λοιπὸν οἱ μαθηταὶ εὐλαβῶς τοῦ διδασκάλου τὸ ἱερὸν λείψανον ἐνεταφίασαν αὐτὸ εἰς τόπον ἐπίσημον, ὡς ἠδυνήθησαν· μετὰ δὲ καιρόν, ὅταν ἐπέστρεψεν ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, συνήθροισε λαὸν πολὺν εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον καὶ ἔκτισε τειχόκαστρον δυνατὸν γύρωθεν, ἔσωθεν δὲ ἔκτισε Ναὸν μεγάλον καὶ πλούσιον, διὰ νὰ δοξάζεται εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος, εἰς τὸν ὁποῖον Ναὸν γίνονται καὶ θαύματα ἕως τὴν σήμερον, εἰς ὅσους ἐπικαλεσθῶσι τὸν Ἅγιον μετὰ πίστεως, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

   

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Σαμόσατα· ἀρχαία πόλις τῆς Κομμαγηνῆς Συρίας ἐπὶ τῆς δεξιᾶς ὄχθης τοῦ Εὐφράτου. Ὑπῆρξεν ἕδρα τῶν παλαιῶν βασιλέων τῆς Κομμαγηνῆς. Πλησίον τῆς θέσεως αὐτῶν εὑρίσκεται νῦν τὸ τουρκικὸν χωρίον Σαμσὰτ ἀνῆκον εἰς τὴν Τουρκίαν.

[2] Περὶ τῆς ἐκδόσεως ταύτης γράφει ὁ σοφὸς Εὐθύμιος ὁ Ζυγαδηνὸς ἐν τῷ προοιμίῳ τῆς ἑρμηνείας του εἰς τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, ὅτι ἡ ἑβδόμη ἑρμηνεία τῆς Γραφῆς ἐγένετο ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Λουκιανοῦ, τοῦ μεγάλου Ἀσκητοῦ καὶ Μάρτυρος, ὁ ὁποῖος μελετήσας ἐπισταμένως τὰς προρρηθείσας ἓξ ἐκδόσεις, ἤτοι τὴν τῶν Ἑβδομήκοντα, τὴν τοῦ Ἀκύλα, τὴν τοῦ Συμμάχου, τὴν τοῦ Θεοδοτίωνος, τὴν ἐν Ἱεριχὼ κεκρυμμένην εἰς πίθον, ἧς ὁ πατὴρ ἄδηλος, καὶ τὴν ἐν Νικοπόλει εὑρεθεῖσαν, ἧς καὶ αὐτῆς ὁ πατὴρ ἄδηλος, καὶ ἐγκύψας εἰς τὸ Ἑβραϊκὸν πρωτότυπον φιλοπονώτερον, ἐποίησεν ἰδικήν του ἀκριβεστάτην ἔκδοσιν, τὴν ὁποίαν ἀφῆκεν εἰς τοὺς Χριστιανούς, δὲν εἶχε δὲ αὕτη οὐδὲν ἐλλιπὲς οὔτε περιττόν. Ἡ ἔκδοσις αὕτη εὑρέθη ἐν Νικομηδείᾳ γεγραμμένη διὰ τῶν ἰδίων χειρῶν τοῦ Ἁγίου Λουκιανοῦ, ἐντὸς μικροῦ τινος πίθου κεχρισμένου μὲ ἄσβεστον, ὕστερον ἀπὸ τὴν ἄθλησίν του, ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου βασιλέως. Αὕτη δὲ ἡ ἔκδοσις εἶναι σύμφωνος μὲ τὴν τῶν Ἑβδομήκοντα, ἀποβάλλουσα καὶ παραγράφουσα ὅλα τὰ παρὰ τῶν ἄλλων ἑρμηνευτῶν παραφθαρέντα ρητά.

[3] Βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ γʹ (3ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου.

[4] Βλέπε περὶ τούτου ἐν τόμῳ ΙΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ κδʹ (24ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου.

[5] Περὶ τῆς κατὰ τὸν αὐτὸν περίπου τρόπον τελέσεως τῆς θείας ἱερουργίας, ἄνευ δηλαδὴ καθιερωμένης Ἁγίας Τραπέζης, βλέπε καὶ εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ὁσίου Μάρη κατὰ τὴν κεʹ (25η) Ἰανουαρίου, ἐν τόμῳ Αʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ὅπως ὅμως καὶ ἐκεῖ γράφεται τὸ τοιοῦτον, ὡς σπάνιον καὶ ἐξ ἀνάγκης γενόμενον, δὲν πρέπει νὰ τελῆται παρ’ ἄλλου. Βλέπε καὶ τὴν ὑποσημείωσιν τοῦ λαʹ (31) Κανόνος τῆς Ἁγίας Ϛʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν τῷ «Πηδαλίῳ».