Οἱ δὲ Ἅγιοι Παῖδες κατεφλέγοντο εἰς τὰς κεφαλὰς δριμύτατα· ὅθεν εἰς ὀλίγην ὥραν ἐτελεύτησεν ὁ νεώτερος, μὴ ὑποφέρων τὴν φλόγα, ἥτις ἐξῆψεν εἰς τὸ κρανίον του. Τότε ὁ ἕτερος, διὰ νὰ καταισχύνῃ τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ διὰ νὰ στερεώσῃ τοὺς κεκρυμμένους Χριστιανοὺς εἰς τὴν πίστιν, εὐφήμιζε τὴν νίκην τοῦ ἀδελφοῦ ἀγαλλιώμενος καὶ κατεφίλει αὐτὸν ὀνομάζων αὐτὸν στρατιώτην ἀήττητον καὶ νικητὴν γενναιότατον, καὶ οὕτως ἐναγκαλιζόμενος ἐκεῖνον παρέδωκε καὶ αὐτὸς ὁ μακάριος τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ. Ὅθεν οἱ μὲν τύραννοι ἔμειναν κατῃσχυμμένοι, οἱ δὲ εὐλαβεῖς Χριστιανοὶ ἔλαβον τὰ ἅγια ταῦτα καὶ σεβάσμια λείψανα καὶ ἐντίμως αὐτὰ ἐνεταφίασαν, μετά τινας δὲ χρόνους τοὺς ἔκτισαν καὶ Μαρτύριον, τὸ ὁποῖον ἕως τὴν σήμερον φαίνεται εἰς τὴν Νικομήδειαν, τὸ τῶν νηπίων ὀνομαζόμενον· ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν.
Ὅταν μετέφερον τὸν Ἅγιον Λουκιανὸν δεδεμένον, διῆλθον ἀπὸ τὴν Καππαδοκιαν, εὑρὼν δὲ ἐκεῖ στρατιώτας τινάς, οἱ ὁποῖοι ἠρνήθησαν τὸν Χριστόν, τοὺς ἐδίδασκε πρῶτον μὲ λόγους πλήρεις ἀγάπης καὶ εὐπλαγχνίας παρακινῶν αὐτοὺς νὰ ἐπιστρέψωσι καὶ πάλιν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ἔπειτα τοὺς παρεκίνει καὶ μὲ παραδείγματα, λέγων πρὸς αὐτοὺς ὁ σοφώτατος ταῦτα· «Ἀπρεπὲς καὶ ἀνοίκειον εἶναι νὰ δειλιῶσιν οἱ στρατιῶται τὸν διὰ Χριστὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον παῖδες καὶ γυναῖκες ἀναρίθμητοι δὲν ἐφοβήθησαν. Διὰ τὸν ἐπίγειον βασιλέα κινδυνεύετε καθ’ ἑκάστην εἰς θάνατον, τὸν δὲ ἐπουράνιον ἐπροδώσατε, ὅστις εἶναι ζωῆς καὶ θανάτου Κύριος. Καλύτερον εἶναι νὰ καταφρονήσητε αὐτὴν τὴν πρόσκαιρον ζωὴν διὰ τὴν ἀγάπην Αὐτοῦ, ὅστις θὰ σᾶς δώσῃ μακαριότητα αἰώνιον, παρὰ νὰ προτιμήσητε αὐτὴν τὴν ὀλιγοχρόνιον, τὴν ὁποίαν καὶ μὴ θέλοντες χάνετε εἰς τὸν πόλεμον καὶ ὑπάγετε καὶ εἰς ἀτελεύτητον κόλασιν». Μὲ τοιαῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια παραδείγματα ἐπροθυμοποίησεν αὐτοὺς διὰ τὸ Μαρτύριον· ὅθεν μετανοήσαντες διὰ τὴν προτέραν ἀγνωσίαν, ἐπέδειξαν κατόπιν περισσοτέραν εὐσέβειαν καὶ προθυμίαν καὶ ἔδραμον τεσσαράκοντα ἄνδρες ἀνδρείως εἰς τὸ Μαρτύριον.
Οὐχὶ δὲ μόνον καθ’ ὅλην τὴν ὁδοιπορίαν ἐστήριζε τοὺς ὀλιγοψύχους ὁ Ἅγιος, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν Νικομήδειαν συνωμίλησε μὲ πολλούς, οἵτινες, Χριστιανοὶ ὄντες πρότερον, ἐβιάσθησαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ ὑπομείνουν τὰ πάνδεινα κολαστήρια ἐθυσίασαν εἰς τὰ εἴδωλα· τούτους συμβουλεύσας ἱκανῶς ὁ σοφὸς Λουκιανὸς διώρθωσε τὰς γνώμας των, ὑποδείξας εἰς αὐτοὺς τὸν ἐκ τῆς παραβάσεως κίνδυνον καὶ τὰς ἀτελευτήτους κολάσεις, αἵτινες ἀναμένουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἠρνήθησαν τὸν Χριστὸν διὰ πρόσκαιρον ἀπόλαυσιν.