Ὁ δὲ ἀνήμερος καὶ ἀσύνετος τύραννος οὐ συνῆκεν, ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς τὴν κακίαν ἀχόρταγος, καὶ ρίπτει τοὺς Ἁγίους εἰς λάκκον γεμᾶτον ἀσβέστην ἄσβεστον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔχυσαν τὴν ὥραν ἐκείνην ὕδωρ καὶ ἔκαιεν ὡς τὸ πῦρ· εἰς τοῦτον τοὺς ἀφῆκεν ἡμέρας τρεῖς, νομίζων ὅτι θὰ γίνουν στάκτη, νὰ λυτρωθῇ ἀπ’ αὐτούς. Ἀλλ’ εἰς μάτην ἐπολέμει μὲ τὸν Θεὸν ὁ μισόθεος, διότι εἰς τὸν λάκκον ἦτο ἡ θεία Χάρις καὶ δύναμις, ἥτις ἔκαμνε τὴν ἐνέργειαν τῆς ἀσβέστου ἀνενέργητον καὶ ἀβλαβεῖς τοὺς εὐλαβεῖς διεφύλαξεν. Ὁ δὲ ἀσύνετος Οὐαλέριος, ὅσον ἔβλεπε τὴν Χάριν λαμπροτέραν εἰς τοὺς Ἁγίους, τόσον ἐφιλονίκει μὲ τὸν παντοδύναμον Θεὸν ὁ ἀδύνατος, καὶ τοὺς ἔβαλε σιδηρᾶ ὑποδήματα μὲ περόνας μακράς, ἀναγκάζων αὐτοὺς νὰ τρέχωσιν, ἀλλὰ πάλιν ἀκαίρως ἐβασανίζετο, καὶ ματαίως ὁ μάταιος ἐκουράζετο· διότι ὅσον αὐτὸς εὕρισκε καινοτέρας βασάνους καὶ τοὺς ἐτιμώρει, τοσοῦτον ἡ θεία δύναμις τοὺς ἐσκέπαζε καὶ παρεσκεύαζεν αὐτοὺς προθυμοτέρους εἰς τὸν ἀγῶνα καὶ δὲν τοὺς ἐνίκων αἱ βάσανοι. Ὅθεν μὴ ἔχων τὶ ἄλλο νὰ κάμῃ ὁ πολυμήχανος, ἤναψε κάμινον καὶ τοὺς ἔρριψε μέσα ὁ ἀφρονέστατος, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἵσταντο ὡς ἄλλοι τρεῖς Παῖδες εἰς τὸ μέσον τῆς φλογὸς δροσιζόμενοι.
Τότε ἡ σεμνοτάτη Ἀγαθονίκη, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Παπύλου, εἰσῆλθε καὶ αὐτὴ εἰς τὴν κάμινον ὁμολογοῦσα τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθῆ καὶ τὰ εἴδωλα μυκτηρίζουσα· ὅθεν καθὼς εἰς τὸν ἀγῶνα συνεκοινώνησεν, οὕτως ἠξιώθη καὶ τῶν στεφάνων. Βλέπων δὲ ὁ ἄδικος δικαστής, ὅτι καὶ τοῦ πυρὸς ἐκυρίευσαν οἱ χρυσοῦ τιμιώτεροι, ἐφυλάκισε πάλιν αὐτοὺς ἕως νὰ συλλογισθῇ ποῖον θάνατον νὰ τοὺς δώσῃ· ἔπειτα σκεφθεὶς κατὰ διάνοιαν, ὅτι ὅσα ἄλλα κολαστήρια καὶ ἂν τοὺς δώσῃ δὲν τοὺς νικᾷ ἀλλὰ μᾶλλον αὐτὸς κατῃσχύνετο, ἔδωκε μετὰ βίας κατ᾽ αὐτῶν τὴν διὰ ξίφους ἀπόφασιν· ἐπήγαιναν ὅθεν οἱ Ἅγιοι εἰς τὸν τόπον τῆς τελειώσεως εὐφραινόμενοι, ἀκολουθούσης καὶ τῆς σεμνῆς Ἀγαθονίκης, ἥτις ἔχαιρεν, ὥσπερ νὰ μετέβαινεν εἰς χαρὰν πανευφρόσυνον. Ἔκαμαν δὲ εὐχὴν καὶ διὰ τοὺς φονευτὰς αὐτῶν πρὸς τὸν Κύριον, ὅπως τοὺς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν πλάνην καὶ τοὺς ὁδηγήσῃ ὡς ἀγαθὸς πρὸς εὐσέβειαν. Μὲ τοιαύτην ἀμοιβὴν ἐπλήρωναν τοὺς ἐχθρούς των οἱ ἀμνησίκακοι τοῦ ἀνεξικάκου Χριστοῦ ὑπήκοοι, ὅστις ἐζήτησε παρὰ τοῦ Πατρὸς τὴν ἄφεσιν τοῦ τολμήματος τῶν φονευτῶν.
Εὐξάμενοι λοιπὸν οἱ Ἅγιοι διὰ τὴν τῶν ἁπάντων, ψυχικὴν σωτηρίαν ἀπετμήθησαν, τὰς τιμίας αὐτῶν κεφαλὰς, τῇ δεκάτῃ τρίτῃ τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός, τὰ δὲ τίμια αὐτῶν λείψανα ἔλαβον τινες Χριστιανοὶ καὶ μετὰ λαμπάδων καὶ ὕμνων εὐλαβῶς αὐτὰ ἐνεταφίασαν, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἑνὸς Θεοῦ.