Τὸ δὲ ἅγιον καὶ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἔρριψαν οἱ τύραννοι νὰ τὸ φάγουν τὰ θηρία, ἀλλὰ τὸ μεσονύκτιον ἐπῆγαν φιλομάρτυρές τινες, καὶ λαβόντες αὐτὸ κρυφίως, τὸ ἔκρυψαν εἰς ἓν σπήλαιον, ἕως νὰ παύσῃ ὁ διωγμός, διὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσουν ὡς ἔπρεπε. Μετὰ ταῦτα ἐδοκίμαζε πάλιν ἡ πολύστροφος ἐκείνη ἀλώπηξ, ὁ δόλιος Οὐαλέριος, νὰ διαστρέψῃ τοὺς Ἁγίους με κολακείας, φοβούμενος μήπως ζημιωθῇ καὶ αὐτούς, ὡς τὸν Ἀγαθόδωρον, καὶ τοὺς ἔλεγεν, ὅτι «αὐτὸς μὲν ἔλαβεν ἀξίως τὸν θάνατον, διότι δὲν κατεδέχθη νὰ προσκυνήσῃ τοὺς θεούς, ὡς ἄφρων καὶ ὑπερήφανος· ἀλλὰ σεῖς, ὡς φρόνιμοι, ἴδετε τὸ συμφέρον σας καὶ μὴ θελήσετε νὰ λάβητε ἀνοήτως βίαιον θάνατον». Ταῦτα λέγοντος τοῦ τυράννου τὸν ἀπέκρουσαν οἱ Ἅγιοι, ἐπαινοῦντες τὸν Ἀγαθόδωρον καὶ λέγοντες ὅτι ἐπόθουν διὰ τὸν Χριστὸν νὰ λάβουν τὸν αὐτὸν καὶ ἐπωδυνώτερον θάνατον. Ἐπειδὴ δὲ ὁ δικαστὴς εἶχε νὰ διανύσῃ κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας μακρὰν ὁδοιπορίαν, προκειμένου νὰ μεταβῇ δι’ ὑπηρεσίαν ἀπὸ τὰς Σάρδεις εἰς τὴν Πέργαμον, προσέταξε νὰ τὸν ἀκολουθοῦν καὶ οἱ Ἅγιοι τρέχοντες, διὰ νὰ βαρυνθοῦν τὸν κόπον καὶ νὰ ραθυμήσωσιν.
Ἀλλ’ οἱ Ἅγιοι ἔτρεχον ὁδοιποροῦντες καὶ ἠκολούθουν τοὺς ἵππους νομίζοντες εὐφροσύνην τὴν διὰ τὸν Χριστὸν κακοπάθειαν, φθάσαντες δὲ εἴς τινα πόλιν, τοὺς ἐφυλάκισαν· τὴν δὲ ἐπερχομένην νύκτα ἦλθεν ἐξ οὐρανοῦ θεία δύναμις, ἥτις ἐθεράπευσε τὰς πληγάς των καὶ τοὺς ἔδωκε πρὸς τοὺς ἀγῶνας προθυμίαν περισσοτέραν. Τὸ πρωῒ προσέταξε πάλιν ὁ τύραννος νὰ τὸν ἀκολουθοῦν ὡς καὶ πρότερον· καὶ βλέπων αὐτοὺς ὅτι δὲν εἷχον οὐδεμίαν κακοπάθειαν ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν τῆς προηγουμένης ἡμέρας, ἐκάλει τὴν θαυματουργίαν μαντείαν καὶ κακουργίαν δαιμόνων ὁ δαιμονόψυχος· ὅθεν θυμωθεὶς τοὺς ἔβαλεν εἰς ὅλα τὰ μέλη βαρύτατα σίδηρα, καὶ τοὺς ἠνάγκασε νὰ τρέχουν, διὰ νὰ ἔχουν διπλῆν τὴν βάσανον.
Ἀφοῦ ἔφθασαν εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον, ἔκαμεν ὁ Οὐαλέριος θυσίαν εἰς τοὺς δαίμονας, ἔπειτα καθήσας ἐπὶ βήματος λέγει εἰς τὸν Κάρπον· «Ἔπρεπεν εἰς σὲ νὰ εὐλαβηθῇς ἐξ ἀρχῆς τὴν πολλὴν καλωσύνην μου καὶ νὰ προσκυνήσῃς τοὺς μεγάλους θεούς, οἱ ὁποῖοι σὲ ηὐσπλαγχνίσθησαν τόσον, ὥστε ἦλθες εἰς τόσην ὁδοιπορίαν χωρίς τινα βάσανον· ἀλλὰ σὺ φαίνεσαι εἰς τοὺς εὐεργέτας ἀχάριστος καὶ καταφρονεῖς αὐτοὺς καὶ ἡμᾶς, οἱ ὁποῖοι ποθοῦμεν τὸ συμφέρον σου, καὶ σὲ συμβουλεύομεν τὰ σωτήρια· ἐγὼ εὐλαβοῦμαι τὰς λευκάς σου τρίχας καὶ λυποῦμαι νὰ κάμω ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον σοῦ ἤξιζεν· ἀλλ’ ὅμως, ἐὰν ἕως τέλους δὲν ὑπακούσῃς, εἶναι ἀνάγκη νὰ σὲ παιδεύσω ὡς παραβάτην τῶν θείων νόμων, ὡς παρήκοον εἰς τὰ ἐμοῦ προστάγματα καὶ ὡς ὑβριστὴν τῶν θεῶν ἀθεώτατον».