Συνήθροισε τότε ὁ ἀνόητος τύραννος ὅλους τοὺς ἱερεῖς καὶ θύτας τῶν ἀναισθήτων θεῶν ὁ θεόργιστος, οἵτινες ἐδέοντο, ἱκέτευον, ἐθυσίαζον ὥραν πολλὴν εἰς τοὺς κωφοὺς οἱ τυφλοὶ καὶ ἀνόητοι, ἀλλ’ εἰς μάτην ἐδέοντο. Τότε ὁ Πάπυλος, εὐξάμενος πρὸς Κύριον μετὰ πίστεως, ἔκαμε τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἄρχοντος καὶ ἐγγίζει τὴν χεῖρα εἰς τὸν τυφλὸν ὀφθαλμὸν καὶ παρευθύς, ὤ τοῦ θαύματος! ἐφωτίσθη ὁ ἄρχων ψυχῇ τε καὶ σώματι, διότι εὐθὺς ὡς εὑρέθη μὲ δύο ὀφθαλμούς, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν αὐτὸς καὶ ὅσοι ἄλλοι εἶχον γνῶσιν καὶ σύνεσιν. Ὁ δὲ ἀσύνετος Οὐαλέριος ἔμεινε τυφλὸς καὶ ἀχάριστος πρὸς τὸν εὐεργέτην, ὅστις ἰάτρευσε τὸν συγκάθεδρόν του, αὐτὸς δὲ ὁ ἀγνωμονέστατος ἐκρέμασε τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ ξύλον, ὅπου τοῦ ἐξέσχιζαν τὸ σῶμα καὶ τὸν ἐρράβδιζον, ἄλλοι δὲ κατέκαιον τὰς πλευράς του, καὶ ἄλλοι τὸν ἐλιθοβόλουν, ἀλλ’ οἱ λίθοι ποσῶς δὲν τὸν ἤγγιζον, τὸ δὲ πῦρ ηὐλαβεῖτο τὸν Ἅγιον καὶ δὲν τὸν ἔβλαπτεν· ὅθεν ἐφυλάκισαν καὶ αὐτόν, ἕως νὰ παρέλθουν ἡμέραι τινές, νὰ μολυνθοῦν αἱ πληγαί του καὶ τότε νὰ τοὺς ξαναβασανίσῃ περισσότερον. Ἀλλ’ αὐτοὶ εἶχον τὸν οὐράνιον ἰατρόν, ὅστις τοὺς ἐθεράπευσε τόσον, ὥστε οὐδὲ στίγμα πληγῆς δὲν ἐφαίνετο.

Μετὰ ταῦτα τοὺς ἔφεραν ἐκ νέου εἰς ἐξέτασιν καὶ ἐδοκίμαζε πάλιν ὁ ἀνόητος νὰ τοὺς διαστρέψῃ εἰς τὴν ἀσέβειαν. Οἱ δὲ ὕβρισαν αὐτὸν ὅτι δὲν τοὺς ἐθανάτωσε τὸ συντομώτερον. Τότε ἔστρωσαν κατὰ γῆς τριβόλους σιδηροῦς καὶ ἠκόντιζον γυμνοὺς εἰς αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους, καὶ τοὺς ἔσυρον ὑπτίως, πρᾶγμα πικρότατον μόνον καὶ νὰ τὸ βλέπῃ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ δὲ Θεὸς καὶ τότε ἐθαυματούργησε, καὶ οἱ μὲν τρίβολοι ἠφανίσθησαν, οἱ δὲ Ἅγιοι ἀβλαβεῖς ἐφυλάχθησαν καὶ ὁ δικαστὴς ἐθυμώνετο περισσότερον καὶ κατεξέσχιζε μὲ ξέστρα τὰς πλευράς των χωρὶς συμπάθειαν· ἔπειτα βλέπων ὅτι ὑπέμειναν καρτερικῶς καὶ ταύτην τὴν βάσανον, συνήθροισε θηρία ὠμότατα, καὶ φέρων εἱς τὸ μέσον τοὺς Μάρτυρας ἀφῆκεν ἐναντίον των μίαν ἄρκτον μεγάλην, ἡ ὁποία ἔγινε τῶν λογικῶν γνωστικωτέρα καὶ φιλικῶς τῶν Ἁγίων τοὺς πόδας ἠσπάζετο. Ὁ δὲ ἀνοητότερος ταύτης δὲν ἠννόησε τὸ θαυμάσιον, ἀλλ’ ἀφῆκεν ἕνα λέοντα, ὁ ὁποῖος ὁμοίως ὑποτασσόμενος εἰς τὸ θεῖον βούλημα ἐφίλει τοὺς πόδας αὐτῶν, ὥσπερ νὰ εἶχε γνῶσιν καὶ σύνεσιν καί, ὤ τοῦ θαύματος! ὡμίλησε μὲ ἀνθρωπίνην φωνὴν καὶ ἠμπόδιζε τοὺς διώκτας νὰ δεικνύουν τόσην ὠμότητα κατὰ τῶν Ἁγίων.