Τῇ Ι’ (10ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ καὶ ΕΥΛΑΜΠΙΑΣ τῶν αὐταδέλφων.

Καθὼς δὲ τοὺς ἔρριψαν εἰς τὴν κάμινον (ὤ τοῦ θαύματος!) ἡ φλὸξ ἐσχημάτισε θόλον καὶ ἀφήνουσα τὸ κέντρον κενὸν περιεστρέφετο πέριξ τῶν Ἁγίων, ἀνερχομένη δὲ ἐπάνω αὐτῶν ἐσχηματίζετο ὡς γέφυρα, καὶ αὐτοὶ ἵσταντο εἰς τὸ μέσον ἀβλαβεῖς, ὡς νὰ ἦσαν εἱς δροσερὸν λειμῶνα· ἐχαίροντο δὲ διότι τὸ πῦρ μεταστρέψαν τὴν καυστικήν του φύσιν εἰς ψῦχος τοὺς ἐδρόσιζεν· ὅθεν καὶ αὐτοὶ εὐχαριστοῦντες ὑμνολόγουν καὶ ἐδόξαζον τὸν Κύριον Ἰησοῦν, ψάλλοντες τὴν πολυΰμνητον καὶ παγκόσμιον ᾠδὴν τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων [1].

Τοιαύτην τερατουργίαν ἰδὼν ὁ ἀσυνείδητος τύραννος ἐξεπλάγη, καὶ μὴ γνωρίζων πλέον ποίαν ἄλλην βάσανον νὰ τοὺς δώσῃ, ἐβαρύνθη νὰ πολεμῇ μὲ τὸν Παντοδύναμον ὁ ἀδύνατος. Μὴ ἔχων λοιπὸν ἐλπίδα τινὰ εἰς τοὺς Μάρτυρας ἔδωκε κατ’ αὐτῶν τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν, νὰ κόψουν τὰς ἁγίας αὐτῶν κεφαλάς· καὶ οὕτω ὁ μὲν Ἅγιος ἀπεκεφαλίσθη κατὰ τὸ πρόσταγμα, ἡ δὲ Εὐλαμπία παρέδωκε τὴν ἁγίαν ψυχὴν εἰς τὰς ἀχράντους παλάμας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἐν εἰρήνῃ πρὶν νὰ κόψουν τὴν κεφαλήν της οἱ δήμιοι. Τοῦτο δὲ συνέβη εἰς τὴν Μάρτυρα οὐχὶ ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ οὕτως ὁ Θεὸς ᾠκονόμησε, διὰ νὰ μὴ ἐγγίσουν αἱ ἀκάθαρτοι χεῖρες τῶν δημίων ἐπάνω αὐτῆς, ἀλλὰ νὰ φυλαχθῇ, ἔτι δὲ καὶ διὰ νὰ διαψευσθῇ εἰς τὴν ἐλπίδα αὐτοῦ ὁ μάταιος τύραννος καὶ νὰ γνωρίσῃ ὅτι δὲν ἐνίκησεν αὐτός, ἀλλ’ ὁ Θεός, ὅστις ἐξουσιάζει τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον καὶ ὅτε αὐτὸς ἠθέλησε, τότε καὶ τὴν ψυχὴν τῆς Μάρτυρος παρέλαβεν ἀτάραχα καὶ χωρὶς σπάθην, διὰ νὰ μὴ τελειωθῇ τὸ πρόσταγμα τοῦ τυράννου.

Αὐτὰ εἶναι τῶν ἀηττήτων Μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ τὰ παλαίσματα· τοιοῦτον τέλος παμπόθητον ἔλαβον οἱ ἀοίδιμοι. Τούτους οἱ Ἄγγελοι ἐμακάρισαν, οἱ Πατριάρχαι καὶ Ἀπόστολοι ἐπῄνεσαν, οἱ Μάρτυρες ὡς συναθλητὰς ὑπεδέχθησαν χαίροντες, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν καὶ αὐτὸς ὁ ἀγωνοθέτης καὶ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τὸν ὁποῖον ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων μαρτυρικῶς ὡμολόγησαν καὶ διὰ τὴν ἀγάπην του τοσαῦτα κολαστήρια πάνδεινα ὑπέμειναν, τοὺς ὑπεδέχθη μὲ ἱλαρὸν καὶ ἀγαλλιώμενον πρόσωπον καὶ τοὺς εὐφήμησε καὶ αὐτὸς ἐνώπιον τοῦ Πατρός, καθὼς ἔταξεν εἰς τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον, καὶ τοὺς ἔκαμε κοινωνοὺς τῆς δόξης τῆς Βασιλείας του. Ὅτι αὐτῷ πρέπει τιμὴ καὶ δόξα, κράτος, μεγαλωσύνη τε καὶ μεγαλοπρέπεια, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] «Εὐλογεῖτε πάντα τὰ ἔργα Κυρίου τὸν Κύριον· ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας» (Δανιὴλ γʹ, Ὕμνος τῶν Τριῶν Παίδων, 1-67). Βλέπε καὶ ἐν τῷ «Ὡρολογίῳ» ἑβδόμην καὶ ὀγδόην ᾠδήν.