Μετὰ ταῦτα ἐσκέφθη πάλιν ὁ τύραννος ἄλλην κόλασιν καὶ προσέταξε νὰ βράσουν νερὸν εἰς ἕνα μεγάλον λέβητα, διὰ νὰ τοὺς βάλουν ἐντὸς αὐτοῦ καὶ νὰ τοὺς ἀφήσουν ἐκεῖ, ἕως νὰ μείνουν μόνον τὰ κόκκαλα. Ὅταν δὲ ἡτοιμάσθη ὁ λέβης, εἰσῆλθεν εὐθὺς ἐντὸς αὐτοῦ ὁ Ἅγιος, ἡ δὲ κόρη ὡς ἁπαλωτέρα εἰς τὴν φύσιν ἐδειλίασε καὶ ἐφοβεῖτο βλέπουσα ὅτι ἐκόχλαζε τὸ ὕδωρ. Ὁ δὲ ἀδελφὸς καὶ Συναθλητὴς αὐτῆς ἐσήκωσε τὴν κεφαλὴν ἐπάνω ἀπὸ τὰ ὕδατα, καὶ προσεκάλει τὴν Ἁγίαν λέγων· «Εἴσελθε, ἀδελφή μου ἠγαπημένη, καὶ μὴ δειλιάζῃς οὐδόλως, μὴ βλέπῃς τὸ πῦρ καὶ τὰ ὕδατα, ἀλλὰ ὕψωσε τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμοὺς ἐπάνω εἰς τὸν Θεὸν καὶ αὐτὸς μᾶς δίδει βοήθειαν, ἀπὸ ἐμὲ δὲ γνώρισε τὴν ἀλήθειαν, ὅτι δὲν μὲ βλάπτει ποσῶς ἡ καῦσις τοῦ θερμοῦ ὕδατος, ἀλλὰ μοῦ φαίνεται ὡς δρόσος καταψύχουσα». Μὲ τούτους τοὺς λόγους ἔλαβε θάρρος ἡ Εὐλαμπία καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν λέβητα, παρευθὺς δὲ ἐψυχράνθη τὸ ὕδωρ ὡς κρύσταλλος καὶ ἵσταντο ἀμφότεροι ἀγαλλόμενοι. Τοιοῦτον θαυμάσιον ἰδόντες πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων ἐπίστευσαν· ὄχι μόνον ὁ κοινὸς λαός, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ τύραννος ἤρχισε νὰ ὀλιγοστεύῃ τὸ σέβας, τὸ ὁποῖον εἶχεν εἰς τὰ εἴδωλα· πλὴν ὁ ἀσύνετος δὲν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν εὐσέβειαν ἀπὸ τὰ τόσα θαυμάσια, ἀλλὰ πάλιν ὁπλίζεται κατὰ τοῦ Ἁγίου, καὶ προστάσσει νὰ τὸν τυφλώσουν, διὰ νὰ δειλιάσῃ καὶ ἡ ἀδελφή του, μήπως καὶ τὴν διαστρέψῃ. Ἀλλὰ ματαίως ἐκοπία ὁ ἀσυνείδητος, διότι τοὺς μὲν ὀφθαλμοὺς ὑστερήθη ὁ Ἅγιος, τὰς δὲ ψυχὰς εἶχον ἀμφότεροι στερεωμένας εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ ποσῶς δὲν ἐσάλευσεν ὁ πύργος τῆς ὁμολογίας των.

Τότε πάλιν ἐκέλευσεν ὁ ἡγεμὼν νὰ ἐκκαύσωσι δυνατὰ, κάμινον, οὕτως ὥστε νὰ σπινθηροβολᾷ ὡς τὴν Βαβυλώνιον. Ἕως ὅτου δὲ νὰ συνάξουν τὰ ξύλα καὶ τὴν ἄλλην ὕλην καὶ νὰ εὐτρεπίσουν αὐτήν, ἐκρέμασαν τὴν Ἁγίαν ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς· αὕτη δὲ ἡ τιμωρία δίδει πολὺν πόνον εἰς τὰ νεῦρα καὶ τὰς μήνιγγας, ἀλλ’ ἡ μακαρία δούλη τοῦ Χριστοῦ ἐνόμιζε τρυφὴν ἐκείνην τὴν βάσανον καὶ προσηύχετο λέγουσα· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριέ μου, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ τιμωρηθῶ διὰ τὴν ἀγάπην σου». Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκαύθη ἡ κάμινος τόσον, ὥστε οἱ περιεστῶτες μόνον νὰ τὴν βλέπωσιν ἐτρόμαξαν, ἐπῆραν τοὺς Μάρτυρας διὰ νὰ τοὺς ρίψουν ἐντὸς αὐτῆς κατὰ τὴν προσταγήν· καὶ τὸν μὲν Ἅγιον ἤγειραν, διότι τὸν εἶχον τυφλώσει, ὡς εἴπομεν, καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ περιπατῇ, ἡ δὲ γενναία Εὐλαμπία ἔτρεχε χαίρουσα, ὥσπερ νὰ ἐπήγαινεν εἰς νυμφικὸν δωμάτιον.