Ταῦτα ἀκούσας ὁ τύραννος ἐκδύεται τὸ προσωπεῖον τῆς ἡμερότητος καὶ προστάσσει νὰ ἁπλώσουν κατὰ γῆς γυμνὸν καὶ νὰ δέρουν τὸν Ἅγιον ἄσπλαγχνα. Ὑπέμεινε δὲ ὁ μακάριος Εὐλάμπιος ἀνδρείως τοὺς ραβδισμοὺς καὶ οὐδὲ ποσῶς ἐδειλίασεν· ὅθεν ὁ δυσσεβὴς διπλασιάζει τὴν παίδευσιν, προστάζων νὰ τὸν δέρουν μὲ νεῦρα ἀσπλάγχνως· οἱ δὲ στρατιῶται τὸν ἐμαστίγωνον τόσον πυκνἀ, ὥστε τοῦ ἔδιδον ὀδύνην ἀμέτρητον. Ἀλλὰ καὶ ταῦτα ὁ Μάρτυς ὑπέμεινε μὲ ἀνδρεῖον φρόνημα. Ὁ δὲ ἀχόρταγος τύραννος δὲν ηὐχαριστήθη εἰς τὰς τόσας βασάνους, ποὺ τοῦ ἔδωσαν, ἀλλὰ καὶ εἰς ἑτέρας νεωτέρας ἐτρέπετο, προστάξας νὰ κρεμάσωσιν εἰς ξύλον τὸν Μάρτυρα· κατέσχιζον δὲ τὰς σάρκας του τόσον, ὥστε ᾐσθάνετο τὸν πόνον ἕως τοῦ μυελοῦ, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸν τοσοῦτον ξεσμὸν καὶ τὰ ὀστᾶ του σχεδὸν ἐφαίνοντο. Ὁ δὲ Ἅγιος μὲ τὴν προσευχὴν ἠλάφρωνε τὰς ὀδύνας ἐπικαλούμενος τὸν ἀθλοθέτην Θεὸν εἰς βοήθειαν καὶ τόσην ὑπομονὴν εἶχεν, ὥστε ἐφαίνετο ὅτι ἄλλος ἦτο ὁ βασανιζόμενος, ὁ δὲ Ἅγιος ἦτο θεατής.
Ἀφοῦ ἐδαπάνησαν ἐκείνην τὴν τρυφερὰν σάρκα καὶ κατέσπασαν ὅλα τὰ μέλη τοῦ Ἁγίου, ἔμεινεν οὗτος ἐλεεινὸν θέαμα εἰς τοὺς ὁρῶντας, τόσον ὥστε ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι ἐθαύμαζον, ἀλλὰ νομίζω καὶ οἱ δαίμονες ἐξέστησαν, διὰ τὴν πολλὴν καρτερίαν τοῦ Μάρτυρος, τὸν ὁποῖον καὶ ὁ Δεσπότης Χριστὸς ηὔφρανε καὶ τοῦ ἔστειλεν ἀοράτως ἐξ ὕψους βοήθειαν. Βλέπων δὲ ὁ ἀσεβὴς τύραννος, ὅτι οὔτε μὲ κολακείας, οὔτε μὲ κολαστήρια ἠδύνατο νὰ τὸν ταπεινώσῃ, ἐσκέφθη νὰ τοῦ δώσῃ ἄλλην δριμυτάτην καὶ τοσοῦτον πανώδυνον βάσανον, ὣστε μόνον νὰ τὴν ἀκούσῃ τις δειλιᾷ καὶ ταράττεται, ἤτοι ἔδεσε σφικτὰ μὲ δερμάτινα λωρία τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν, διὰ νὰ τοὺς στρεβλώσουν πρὸς τὰ ὀπίσω καὶ νὰ τοὺς ἐξαρθρώσουν, ἕκαστος δὲ δάκτυλος τοσαύτην ὀδύνην ἔδιδεν, ὥστε δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν περιγράψωμεν, μόνον δὲ ἐκεῖνος ὅστις διέστρεψέ ποτε τὸν πόδα του καὶ οὗτος ἐξηρθρώθη ἢ ἔβγαλε τὴν χεῖρά του, αὐτὸς ἀπὸ τὸν ὀλίγον ἐκεῖνον πόνον, τὸν ὁποῖον ᾐσθάνθη, δύναται νὰ ἐννοήσῃ ὁπόσον ὀδυνηρὰν βάσανον ἐλάμβανεν ὁ Ἅγιος ἑκάστην φοράν, ποὺ τοῦ ἐστρέβλωνον πρὸς τὰ ὀπίσω ἕκαστον δάκτυλον, καὶ μετετόπιζον τὰ μέλη ἀπὸ τοὺς ἁρμούς των ἢ ἔκοπτον βιαίως τὰ νεῦρά του. Πάλιν δὲ ὕστερον, ἀφοῦ τοῦ ἐγύρισαν ὅλα τὰ δάκτυλα, τοῦ ἐστρέβλωσαν καὶ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ἀγκῶνας καὶ τοὺς πόδας καὶ τὰ γόνατα καὶ τόσον πόνον τοῦ ἔδωσαν, ὥστε θαῦμα ἦτο ὅτι δὲν ἐξεψύχησε. Καὶ ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ δύναμαι νὰ εἴπω ὅτι καὶ τὰ ἄψυχα κτίσματα συνέπασχον μὲ τὸν βασανιζόμενον Μάρτυρα.