Καὶ ᾐσχυνόμην, Γέροντα, τὴν πολλὴν κατηγορίαν ἐκείνην· μετὰ δὲ παρέλευσιν ἱκανῆς ὥρας, εἶδα πάλιν τοὺς Ἀρχαγγέλους ἐκείνους, οἵτινες ἦλθον καὶ μοῦ λέγουν· «Ἐγείρου ἀπ’ αὐτοῦ, ἡ Παναγία Θεοτόκος σοῦ χαρίζει τὴν ζωήν σου, καὶ ὕπαγε νὰ μετανοήσῃς διὰ τὰς ἁμαρτίας σου καὶ νὰ ποιήσῃς ἀγάπην μὲ τοὺς ἀνδραδέλφους σου, ἡμεῖς δὲ θέλομεν πάλιν ἔλθει μετὰ δύο μῆνας καὶ θέλομεν σὲ λάβει ὁριστικῶς, μόνον φρόντισον νὰ ποιήσῃς ἔργα καλά, νὰ σωθῇς»· καὶ μὲ τὸν λόγον αὐτὸν εὑρέθην πάλιν ζῶσα εἰς τὸ σῶμα μου».
Ταῦτα ἀκούσας μετὰ προσοχῆς ὁ Πνευματικὸς τῆς λέγει· «Καὶ ποία ἦτο ἡ ἔχθρα, τὴν ὁποίαν εἶχες μὲ τοὺς ἀνδραδέλφους σου;». Ἀπεκρίθη ἡ Ἄννα· «Ἔχθραν μεγάλην εἶχα μὲ αὐτούς· ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ, εἰπὲ εἰς τὸν ἄνδρα μου νὰ μὲ ἀφήσῃ νὰ γίνω Μοναχή, διότι κατὰ τὸν λόγον τῶν Ἀρχαγγέλων, πάλιν ἀποθνῄσκω μετὰ δύο μῆνας». Ἐνῷ δὲ συνωμίλει ὁ Πνευματικὸς μὲ τὴν Ἄνναν, ἔφθασε καὶ ὁ ἀνήρ της, ὅστις ὡς εἶδεν αὐτὴν ζῶσαν ἐχάρη, ὁ δὲ Πνευματικὸς τοῦ λέγει· «Ἡ γυνή σου ἐξομολογεῖται πράγματα φοβερὰ καὶ παράδοξα, σὲ παρακαλεῖ δὲ νὰ τὴν ἀφήσῃς νὰ γίνῃ Μοναχή». Τοῦ λέγει ὁ ἀνήρ της· «Πῶς εἶναι δυνατόν, Πάτερ ἅγιε, νὰ ἀφήσω ἐγὼ τὴν γυναῖκα μου νὰ γίνῃ Μοναχή ἥτις δὲν εἶναι ἀκόμη εἴκοσι δύο ἐτῶν, ἐγὼ δὲ νὰ τρέχω εἰς τὴν ἀπώλειαν;». Τοῦ λέγει ὁ Πνευματικός· «Αὐτὴ λέγει ὅτι μετὰ δύο μῆνας ἀποθνῄσκει καὶ τί τὸ ὄφελος;». Ἀπεκρίθη ὁ ἄνδρας της· «Ἀσθενὴς εἶναι καὶ παραληρεῖ, πλὴν ἐγὼ δὲν τὴν ἀφήνω». Ὅθεν δὲν τὴν ἄφησε νὰ γίνῃ Μοναχὴ καὶ μετὰ δύο μῆνας ἀπέθανεν. Ἔλεγεν δὲ ἡ μήτηρ της μετὰ τὸν θάνατόν της, ὅτι ἀφ’ ὅτου εἶδε τὴν ὀπτασίαν ἐκείνην, μόνον ὀλίγον ἄρτον ἔτρωγε μετὰ τὴν ἐνάτην καὶ γονυκλισίας πολλὰς ἐποίει καθ’ ἑκάστην.
Αὐτὰ τὰ θαύματα, ὅσα διηγήθην, ὅλα οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι τὰ ἐποίησαν· εἶναι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ θαύματα τὰ ὁποῖα καθ’ ἑκάστην ποιοῦν οἱ Ἀρχάγγελοι, πλὴν καὶ ἀπὸ ὅσα διηγήθημεν ἀρκετὸν εἶναι νὰ δοξάσωμεν τὸν Θεὸν καὶ τοὺς αὐτοῦ Ἀρχαγγέλους, ἵνα ἀξιώσῃ καὶ ἡμᾶς ὁ Θεὸς τῆς Βασιλείας αὐτοῦ. Ἀμήν.