ἀπεφάσισαν δὲ πάντες νὰ ποιήσωσι σωλῆνας μεγάλους καὶ νὰ σκάψωσι τὴν γῆν βαθέως, ἔπειτα νὰ καλύψωσι μὲ χῶμα τοὺς σωλῆνας νὰ ἔρχεται τὸ ὕδωρ εἰς τὸ Μοναστήριον. Καὶ ὡς ἀπεφάσισαν τοῦτο, Θεόδουλός τις Μοναχός, κτίστης, ἀνέλαβε τὴν ἐργασίαν νὰ τὴν κάμῃ, ἐσυλλογίζετο δὲ τὴν ἐπαύριον νὰ ἀρχίσουν τὸ ἔργον.
Κατὰ τὴν νύκτα ὅμως ἐκείνην φαίνονται οἱ δύο Ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἰς τον Θεόδουλον καὶ τοῦ λέγουν· «Ἄνθρωπε, τὶ κοπιάζεις καὶ δαπανᾷς ματαίως τὸ Μοναστήριον; γίνωσκε, ὅτι τὸ ὕδωρ εἶναι ἐντὸς τοῦ Μοναστηρίου». Ἐκεῖνος δὲ ὡς ἤκουσε, τοῦ ἐφάνη ὅτι ἠγέρθη καὶ λέγει πρὸς ἐκείνους· «Σᾶς παρακαλῶ, δείξατέ μου ποῦ εἶναι;». Ἐκεῖνοι δὲ ἔλαβον αὐτὸν ἐκ τῆς χειρὸς καὶ τοῦ λέγουν· «Ἐλθὲ νὰ σοῦ τὸ δείξωμεν». Τότε τὸν ἐπῆγαν ἕως εἰς τὴν θέσιν, εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι τώρα τὸ πηγάδιον εἰς τὸ Μοναστήριον, καὶ λαμβάνουσι δικέλλιον καὶ σκάπτουσιν· ἔπειτα τοῦ ἔδωσαν ἀπὸ τὸ ὕδωρ ἐκεῖνο καὶ ἔπιε, τοῦ ἐφάνη δὲ πολὺ γλυκύ. Πάραυτα ἐξύπνησεν ὁ Θεόδουλος καὶ καλέσας τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς λέγει· «Ὅρασιν εἶδα ταύτην τὴν νύκτα καθ’ ὕπνον, ὅτι ἦλθον οἱ δύο Ἀρχάγγελοι καὶ μοῦ ἔδειξαν, ὅτι τὸ ὕδωρ εἶναι εἰς τὸ Μοναστήριον. Ὅθεν ἔλθετε νὰ σκάψωμεν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον μοῦ ἔδειξαν». Ἐπῆγαν λοιπὸν καὶ σκάψαντες, ἐφάνη παρευθὺς φλέβα ὕδατος· σκάψαντες δὲ βαθύτερον εὗρον ὕδωρ ὑγιέστατον καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καὶ τοὺς αὐτοῦ Ἀρχαγγέλους. Ὑπάρχει δὲ τοῦτο μέχρι τῆς σήμερον, τὸ ὁποῖον ὠνόμασαν ἁγίασμα καὶ ὅστις μετὰ πίστεως πίῃ ἐξ αὐτοῦ, εὑρίσκει ἴασιν ἀπὸ πᾶσαν ἀσθένειαν.
γ’. Περὶ τῆς ὀπτασίας γυναικός τινος καλουμένης Ἄννης.
Εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἦτο πλουσία τις ὀνόματι Ἄννα, ἡ ὁποία ἠσθένησε πολὺ ἕως εἰς θάνατον, κατὰ τὸ διάστημα δὲ τοῦτο τῆς ἀσθενείας της ἐβωβάθη, πάντες δὲ οἱ παρεστῶτες ἐνόμιζον ὅτι ἀπέθανεν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνδρας της ἔλειπεν εἰς τὴν χώραν, τοῦ παρήγγειλαν νὰ ἔλθῃ νὰ θάψουν τὴν Ἄνναν. Ἄφησαν λοιπὸν ὅλην ἐκείνην τὴν ἡμέραν τὴν νομιζομένην νεκράν, ἡ δὲ μήτηρ της καὶ ἡ ἀδελφή της ἐκάθηντο καὶ ἔκλαιον, ἀναμένουσαι τὸν ἄνδρα της διὰ νὰ ἔλθῃ. Τὸ ἑσπέρας ὅμως ἡ νομιζομένη νεκρὰ ἥπλωσε τὰς δύο χεῖρας της καὶ εἶπε· «Δόξα σοι, Παναγία μου Θεοτόκε». Καὶ παρευθὺς ἠγέρθη καὶ ἐφίλησε τὴν μητέρα της καὶ τὰς ἀδελφάς της, ἐκεῖναι δὲ τὴν ἠρώτησαν τί ἔπαθε, καὶ διατί δὲν ἠδύνατο νὰ τοὺς ὁμιλήσῃ. Πρωΐας γενομένης ἐπῆγαν τινὲς τῶν συγγενῶν της καὶ ἐκάλεσαν τὸν Πνευματικόν της νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἄνναν.