Ἓν ἔτος ἔκαμε βαρύτερον χειμῶνα ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ πλέον δριμύτερον καὶ τόση χάλαζα ἔπεσεν, ὥστε ἐσκέπασε τὸν Ἅγιον καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ σηκωθῇ τελείως· ὅθεν σχεδὸν ἀπεναρκώθη, διότι ἦτο γέρων καὶ ἀδύνατος ἀπὸ τὴν πολλὴν ἐγκράτειαν, διῆλθε δὲ ὁ πάγος εἰς ὅλα τὰ μέλη του, ἐξόχως δὲ εἰς τὰ νεῦρα, τὰ ὁποῖα εἶναι εἰς τὰ σκέλη τῶν ποδῶν καὶ ἔμειναν ἀνενέργητα, ὥστε δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ σταθῇ ποσῶς ὄρθιος· ὅθεν ἀπὸ τὴν τόσην κακοπάθειαν καὶ τὰς ἄλλας ὀδύνας, τὰς ὁποίας εἶχεν ἀπὸ διαφόρους αἰτίας, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἀπενεκρώθη ὁ τρισμακάριος· διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παράλυσιν τῶν γονάτων, εἶχε πληγὴν κακὴν εἰς τὸν πόδα ἀπὸ τὴν πολλὴν ὀρθοστασίαν, ὅπου προσηύχετο ὥρας πολλὰς ἱστάμενος ὄρθιος.
Οὕτω λοιπὸν ὑπερανθρώπως ἀγωνιζόμενος ὁ Ὅσιος καὶ φθάσας εἰς τὸ ὀγδοηκοστὸν τρίτον (83) ἔτος τῆς ζωῆς του, ἢ νὰ εἴπω ἀληθέστερον κατ’ ἄλλους ἑκατὸν (100) τῆς νεκρώσεως, ἀπενεκρώθη τελείως, καὶ χαίρων ἀπέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ περὶ τὸ χη’ (608) ἢ τὸ χι’ (610) ἔτος, ὅτε ἐβασίλευσεν ὁ Ἡράκλειος· ἐτέλεσε δὲ εἰς τὸν στῦλον ἐπάνω ἔτη ἑξήκοντα ἓξ αἴθριος καὶ παλαίων μὲ τὴν φλόγα τοῦ ἡλίου, μὲ ψύχραν χειμέρειον, μὲ βίαν ἀνέμων, μὲ βροχῶν καὶ χιόνων δριμύτητα καὶ ἄλλας ἀνάγκας τῆς φύσεως, τὸ δὲ τρομερώτερον πάντων ἀντιμαχόμενος μὲ τοὺς ἀνελεήμονας δαίμονας. Ἀπὸ τοὺς χρόνους δὲ τούτους ἔκαμε δεκατέσσαρας, τοὺς ὑστερινοὺς τῆς ζωῆς του, ὅπου δὲν ἠδύνατο νὰ γυρίσῃ ἀπὸ τὸν πόνον τῆς πληγῆς, ἀλλ’ ἔκειτο εἰς μίαν πλευρὰν ἔτη δεκατέσσαρα, καὶ τότε ἀπὸ τῶν λυπηρῶν ἀπῆλθεν εἰς τὰ πανευφρόσυνα χαίρων καὶ εὐφραινόμενος.
Ὤ τῆς ἀνδρείας καὶ γενναιότητος! μὲ ποῖον ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ἀδελφοί, νὰ παρομοιάσωμεν τοῦτον τὸν ἀδαμάντινον καὶ θαυμάσιον; Καὶ οἱ Ἅγιοι τρεῖς Παῖδες εἰς τὴν Βαβυλῶνα ἐφάνησαν, ἀλλὰ μόνον μίαν ἡμέραν καὶ μὲ ἕνα στοιχεῖον ἀντεπολέμησαν· ἀλλ’ οὗτος ὄχι μόνον μὲ τὸ πῦρ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ὕδωρ καὶ τὸ ψῦχος ὅλην του τὴν ζωὴν ἠγωνίζετο. Μίαν καὶ μόνην νύκτα χειμέριον ἔκαμαν εἰς τὴν λίμνην οἱ τεσσαράκοντα Μάρτυρες καὶ ἔγιναν δι’ αὐτὸ εἰς ὅλον τὸν κόσμον περιφανεῖς καὶ πανεύφημοι καὶ οὐρανῶν Βασιλείαν ἐκληρονόμησαν, οὗτος δὲ ὅλην τὴν ζωήν του μὲ τόσας βροχὰς καὶ χιόνας ἐπάλαιεν. Ἐὰν δέ τινες Ἅγιοι κατὰ θηρίων ἠγωνίσθησαν, οὗτος ἐπάλαισε καὶ ἀνδρείως ἐνίκησε τοὺς ἀγριωτέρους τῶν θηρίων καὶ ἀνημέρους δαίμονας. Ἀλλ᾽ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν, ἵνα δώσωμεν τέλος τῆς διηγήσεως.