Εἰς τὸν Ναὸν τοῦτον ὑπνώσας ὀλίγον ὁ Ἅγιος εἶδε τὴν Ἁγίαν Εὐφημίαν μὲ κάλλος ἄρρητον, προστάσσουσαν τοῦτον νὰ ἐγερθῇ πάραυτα· ὁ δὲ Ὅσιος βλέπων τόσην ὡραιότητα ἐθαύμασε καὶ ἐρωτήσας αὐτὴν τίς ἦτο, τοῦ ἀπεκρίθη ἐκείνη λέγουσα· «Ἐγὼ εἶμαι ἡ Μάρτυς καὶ δούλη τοῦ Χριστοῦ Εὐφημία· λοιπὸν ἐγέρθητι νὰ ὑπάγωμεν μαζὶ εἰς τὴν πατρίδα σου καὶ ἐγὼ θὰ σοῦ ἐλαφρύνω τὸν πόνον καὶ τὴν κάκωσιν τῆς ὁδοιπορίας». Ἐγερθεὶς λοιπὸν ἐπέστρεψεν ὄπισθεν ἐνθυμούμενος πάντοτε εἰς τὴν διάνοιάν του τῆς Ἁγίας τὴν ὡραιότητα· ἀφοῦ δὲ ἦλθεν εἰς τὸν προρρηθέντα τόπον, ἔκτισε Ναὸν τῆς Ἁγίας ὄχι καθὼς ἔπρεπε μεγαλοπρεπῆ καὶ πλούσιον, ἀλλὰ καθὼς ἠδυνήθη, διότι δὲν εἶχεν οὔτε ράβδον οὔτε πήραν, ἀλλὰ ἐπορεύετο μὲ πολλὴν πτωχείαν, κατὰ τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, μόνον εἰς τὴν πίστιν ὑπάρχων πλούσιος. Ἔκαμε δὲ πρὶν νὰ ἀναβῇ εἰς τὸν κίονα δύο ἔτη εἰς τὴν καλύβην, τὴν ὁποίαν ἔκτισε, διὰ νὰ προγυμνασθῇ εἰς τὸν πόλεμον κατὰ τῶν πονηρῶν πνευμάτων νὰ μὴ τὸν νικήσωσι, τὰ ὁποῖα βλέποντα τὴν σπουδήν του καὶ τὴν προθυμίαν εἰς τοὺς ἀγῶνας ἐξηγέρθησαν κατ᾽ αὐτοῦ καὶ ἐδείκνυον ὅτι ἤθελον νὰ κατεδαφίσουν ἐκ θεμελίων τὴν κέλλαν του· ἀλλ’ αὐτός, ὡς γενναῖος, οὐδὲ ποσῶς ἐδειλίασεν, ἀλλ’ ἵστατο ὡς ὄρος στερεὸν καὶ πύργος ἰσχυρός, ἔχων εἰς τὸν Θεὸν τὰς ἐλπίδας του. Ἀφήνοντες δὲ ἐκεῖνοι τὴν κέλλαν, ἐπολεμοῦσαν νὰ ρίψουν τὴν Ἐκκλησίαν, ἥτις δὲν ἦτο ἀκόμη ἐγκαινιασμένη κατὰ τὸ σύνηθες· ὅθεν συναχθέντες εὐλαβεῖς Ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ μὲ τὸν Ἀρχιερέα καὶ τελέσαντες λειτουργίαν ἀφιέρωσαν τὸν Ναὸν εἰς τὴν Ἁγίαν Μάρτυρα Εὐφημίαν, ἀπὸ τότε δὲ ἐσκόρπισαν τὰ δαιμόνια καὶ δὲν ἐτόλμησαν πλέον νὰ πλησιάσωσιν εἰς αὐτόν.
Ἐπήγαιναν λοιπὸν ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι καὶ συνωμίλουν μὲ τὸν Ὅσιον ἀφόβως, ὅστις βλέπων ὅτι πολλοὶ συνήγοντο καὶ τὸν ἐσύγχυζον εἰς τὴν ἡσυχίαν, ἀνέβη εἰς τὸν στῦλον καρφώνων εἰς τὴν κορυφήν του γύρωθεν ὀλίγας σανίδας διὰ νὰ μὴ δυνηθῇ νὰ κοιμηθῇ κοιτώμενος δίπλα, ἀλλὰ νὰ στέκῃ ὄρθιος πάντοτε ἀγρυπνῶν καὶ κοιμώμενος, νὰ φαντάζεται διὰ παντὸς τὰ οὐράνια· ἦτο δὲ τότε ἐτῶν τριάκοντα καὶ ἵστατο, ὤ τοῦ θαύματος! ὡς χαλκοῦν ἢ λίθινον εἴδωλον ὑπομένων καρτερικῶς καὶ γενναίως τὰς βροχὰς καὶ τὰς χιόνας τοῦ χειμῶνος, τὴν ἀγριότητα τῶν ἀνέμων, τὴν καῦσιν τοῦ θέρους καὶ τὴν ψυχρότητα τῆς νυκτός, ὡς καὶ πᾶσαν ἄλλην δεινὴν κακοπάθειαν· ὤ τῆς ἀνδρείας καὶ τῆς ἀρρήτου καρτερίας καὶ γενναιότητος! πῶς, ὑπέμεινε τῶν ἀνέμων τὴν βίαν, τὰς νιφάδας τῶν χιόνων καὶ τὴν τῶν βροχῶν δριμύτητα; ὤ ἀδαμαντίνου ψυχῆς!