Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Ὅσιος· «Ἂς ριγήσωμεν, μῆτερ μου, καὶ ἂς ὑπομείνωμεν τῆς ἡμέρας τὸν καύσωνα, διὰ νὰ λυτρωθῶμεν ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς αἰωνίου κολάσεως καὶ νὰ λάβωμεν μισθὸν τῆς ἐργασίας ἐπάξιον». Αὐτὰ καὶ ἄλλα πλείονα λέγων, ἔκαμε τὴν φιλόθεον μητέρα του καὶ τοῦ εἶπεν, ὅτι ὄχι μόνον τὰς σανίδας ἀλλὰ καὶ τὸ ἱμάτιον ὅπερ ἐφόρει νὰ ρίψῃ καὶ νὰ μείνῃ τελείως ὁλόγυμνος· διότι ἂν καὶ ἦτο φιλότεκνος, ἐπειδὴ ἔβλεπε τὸν υἱόν της καὶ ἔπασχε διὰ τὸν Χριστὸν τόσην κακοπάθειαν, ἠρνεῖτο τὴν φύσιν διὰ νὰ προκρίνῃ ὑπὲρ τὸν υἱόν της τὸν Κύριον· ὦ εὐλογημένον τέκνον καὶ μήτηρ φιλόθεος ὁμοῦ καὶ φιλότεκνος! ἥτις ἔμεινεν ἕως τέλους εἰς τὸν στῦλον κάτωθεν εἰς κελλίον καὶ ὑπηρέτει τὸ τέκνον της καὶ ἐκοπίαζε νὰ κερδίζῃ τὴν τροφήν των μὲ τὸ ἐργόχειρον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἔδιδε καὶ ἐλεημοσύνην εἰς πένητας. Ἐλθὼν δέ τις εὐλαβὴς τῆς ἔδωκεν ἕνα τρίτον τοῦ νομίσματος καὶ λαβοῦσα τοῦτο ἐπῆγεν εἰς τὴν χώραν μὲ τὸ θέλημα τοῦ υἱοῦ της νὰ ἀγοράσῃ εἴ τι ἐχρειάζοντο, ἀλλ’ αὐτὴ ἡ εὔσπλαγχνος ἐλυπήθη τοὺς πτωχοὺς καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς τὰ χρήματα· ὅταν δὲ ἐπέστρεψε τὴν ἠρώτησεν ὁ Ὅσιος τί ἠγόρασεν ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Τῶν πτωχῶν τὰ ἔδωσα, τέκνον μου, καὶ ἐλπίζω εἰς τὸν Θεὸν νὰ μᾶς στείλῃ διὰ τὰς εὐχὰς αὐτῶν ἔλεος». Ὁ δὲ Ὅσιος ἐχάρη διὰ ταύτην τὴν φιλόπτωχον γνώμην αὐτῆς καὶ ἐξ ὅλης ψυχῆς τὴν ηὐλόγησεν.
Διεδόθη λοιπὸν πανταχοῦ ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου, καὶ ἤρχοντο ὄχι μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες νὰ τον βλέπωσι καὶ πολλαὶ ἀπαρνούμεναι τοῦ κόσμου τὸ μάταιον ἐμόναζαν καὶ ἐπροτιμοῦσαν τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν ὑπὲρ πᾶσαν σωματικὴν ἡδυπάθειαν, καὶ διὰ τῆς προσκαίρου κακοπαθείας ἠξιώθησαν τῆς οὐρανίου ἀπολαύσεως καὶ συνευφραίνονται τώρα μετὰ τῶν φρονίμων παρθένων εἰς τὰ οὐράνια. Ἐξόχως δὲ γυνή τις εὐγενὴς καὶ πανεύφημος, Εὐφημία ὀνόματι, ἥτις ἐμίσησε τὸν κόσμον καὶ ἀφῆκε τοὺς συγγενεῖς καὶ τὸν πλοῦτον της, καὶ κτίσασα μικρὸν κελλίον πλησίον τοῦ στύλου, ἠσκήτευον μὲ ἄλλην τινὰ ἀρχόντισσαν καλουμένην Εὐβούλην, ἥτις ἐχήρευσε καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν στῦλον νὰ συναγωνίζεται μὲ τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου καὶ ἄλλην τινὰ συγγενῆ του, Μαρίαν ὀνόματι, ἥτις κατεφρόνησε πᾶσαν τρυφὴν σαρκὸς καὶ ἀπόλαυσιν· καὶ τόσον ἐπεμελεῖτο τὴν ἀρετήν, ὥστε ἔγινεν ἡ πολιτεία της τύπος εἰς τὰς ἄλλας ἕως τὴν σήμερον, ἐπειδὴ συνήχθησαν πολλαὶ κατὰ μίμησιν τῶν ἄνωθεν, εἰς τὰς ὁποίας ἔδωκε νόμον καὶ κανόνας ὁ Ἅγιος πῶς νὰ πορεύωνται, πρὸ πάντων δὲ νὰ μὴ τολμήσῃ καμμία νὰ ὁμιλήσῃ μὲ ἄνδρα πώποτε, τὴν ὁποίαν ἐντολὴν ἐφύλαξαν ἀκριβῶς ὡς ψυχοσωτήριον.