καὶ πάλιν νὰ ἦτο χαλκὸς ἢ λίθος ἢ σίδηρος δὲν ἤθελε βαστάσει τοσοῦτον γενναίως καὶ ἀνδρικώτατα, ὅτι καὶ ταῦτα μὲ τὴν πολυκαιρίαν ρέουσιν ἀπὸ ὀλίγον εἰς ὀλίγον καὶ φθείρονται· ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁ τῆς οὐρανίου Βασιλείας βιαστὴς ἀπαραίτητος καὶ κατὰ τῆς σαρκὸς παλαιστὴς καρτερόψυχος, δὲν ἐνικήθη ἀπὸ τὰς ἡδονὰς τοῦ σώματος, ἀλλὰ ὑπέμεινε κυβερνῶν τὸ σῶμα μὲ ὀλίγον ἄρτον καὶ ὕδωρ σύμμετρον καὶ τοῦτο οὐχὶ καθ’ ἑκάστην, ἀλλὰ κάθε τόσας ἡμέρας ἅπαξ· οὕτω δὲ βασανιζόμενος δὲν ἐσαλεύθη ποτὲ τὴν διάνοιαν, καθ’ ἡμέραν σχεδὸν θανατούμενος καὶ μαχόμενος μὲ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας, τὰ ὁποῖα ἐνίκα παλαίων μετ’ αὐτῶν καὶ ὑπ’ αὐτῶν λιθαζόμενος καὶ μὲ τὰ βέλη τῶν προσευχῶν ἐσφενδόνιζεν αὐτὰ μακρὰν ἀπ’ ἐκεῖ, οὕτως ὥστε δὲν ἠμποροῦσαν νὰ πλησιάσωσιν.
Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν, θυμωθέντες οἱ δαίμονες κατ’ αὐτοῦ, τοῦ ἔρριψαν τόσους λίθους, ὥστε ἔθραυσαν τὰς σανίδας, τὰς ὁποίας εἶχε γύρωθεν, ἕνας δὲ λίθος μεγάλος τὸν ἐκτύπησεν εἰς τὸν ὦμον δυνατὰ καὶ τὸν ἐπλήγωσεν· ὁ δὲ Ὅσιος ὕψωσε τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ δεικνύων τὴν πληγὴν πρὸς τοὺς δαίμονας ἔλεγε· «Διατί πολεμεῖτε τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ εἰς μάτην, ταλαίπωροι; βλέπετε τοῦτον τὸν λίθον, τὸν ὁποῖον μοῦ ἐρρίψατε; αὐτὸς θέλει εἶναι μάρτυς τῆς μοχθηρίας σας κατὰ τὴν ὥραν τῆς κρίσεως· ἀλλὰ διὰ νὰ ἴδητε ὅτι ὡς βέλη τῶν παίδων τὰς πληγάς σας λογίζομαι, ἰδοὺ ὅτι κρημνίζω καὶ τὸ ὀλίγον σκέπασμα, τὸ ὁποῖον εἶχα διὰ τὴν κεφαλήν μου καὶ τὸ ὁποῖον ἠμπόδισε πολλάκις τοὺς λίθους σας καὶ δὲν μὲ ἐφονεύσατε, ὡς τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανον». Ταῦτα ἀκούοντες οἱ δαίμονες ἔφυγαν φωνάζοντες καὶ ὀδυρόμενοι καὶ ἔλεγον ταῦτα πρός τινας, τοὺς ὁποίους καθ’ ὁδὸν συνήντησαν· «Ὁ Ἀλύπιος μᾶς ἐδίωξεν ἀπὸ τὴν οἰκίαν μας καὶ δὲν ἠξεύρομεν εἰς ποῖον τόπον πάλιν νὰ οἰκήσωμεν». Ὁ δὲ καλὸς στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ Ἀλύπιος ἐζήτησεν ἀπὸ τὴν μητέρα αὐτοῦ σκέπαρνον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐχάλασε τὴν ὀλίγην στέγην, ἥτις τοῦ ἔδιδε μικρὰν παραμυθίαν, καὶ ρίπτων αὐτὴν εἰς τὴν γῆν ἔμεινε καθ’ ὅλην του τὴν ζωὴν οὕτω ἄστεγος τελείως καὶ αἴθριος.
Ταῦτα βλέπουσα ἡ στοργικὴ μήτηρ αὐτοῦ διαρκῶς ὠδύρετο καὶ ἔδερε τὸ στῆθος της λέγουσα· «Διατί ἐχάλασες τὴν μικρὰν σκέπην σου, τέκνον μου; πῶς θὰ ὑπομείνῃς τὴν θανατηφόρον χάλαζαν; τὴν βίαν τῶν ἀνέμων, τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου, τὰς μεγάλας βροχὰς τοῦ χειμῶνος καὶ τὴν λοιπὴν κακοπάθειαν;».