Διὰ νὰ λυτρωθῇ λοιπὸν ἀπὸ τὰς φροντίδας ὁ ἀλιτήριος τύραννος ἔδωκε κατὰ τοῦ Ἁγίου μετὰ βίας τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν, νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς τὴν χώραν τῶν Καππαδοκῶν, νὰ κόψουν τὴν κεφαλήν του εἰς τὴν Καισάρειαν. Τὸν ἐπῆγαν λοιπὸν εἰς αὐτὴν σηκωτὸν οἱ δήμιοι, ἐπειδὴ νὰ περιπατήσῃ ποσῶς δὲν ἠδύνατο· καὶ φθάνοντες εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον, ἀνεπαύθησαν ὀλίγον, διὰ νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν κόπον ὀλίγην ἄνεσιν καὶ ἐκεῖ φαίνεται ὁ Δεσπότης Χριστὸς πρὸς τὸν Ἅγιον καὶ χαιρετήσας αὐτὸν τοῦ ἔδωκε θάρρος καὶ ἄνεσιν πνεύματος, λέγων ὅτι ἔφθασεν εἰς τὸ τέλος τῆς ἀθλήσεως καὶ μέλλει νὰ ἀπολαύσῃ τὰ βραβεῖα καὶ τὴν πλουσίαν ἀντάμειψιν τῶν πόνων του· ὁ δὲ Ἅγιος παρεκάλεσε πρῶτον μὲν διὰ τοὺς στρατιώτας, νὰ τοὺς συγχωρήσῃ διὰ τὰς βασάνους, τὰς ὁποίας τοῦ ἔκαμαν, ἔπειτα ἐδεήθη δι’ ἐκείνους οἵτινες θὰ τοῦ κάμνουν ἑορτὴν καὶ πανήγυριν, νὰ ἀπολαύσουν τὸν μισθὸν πολυπλάσιον καὶ σφραγίσας εἰς ὅλον τὸ σῶμα τὸν Τίμιον Σταυρόν, εἶπεν εἰς τοὺς στρατιώτας νὰ τελέσουν τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα· τότε ἐκεῖνοι ἔκοψαν τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλὴν τῇ 25ῃ Νοεμβρίου, ἡ δὲ πανάμωμος ψυχή του ἀνῆλθεν εἰς τὰ οὐράνια· ὅσοι δὲ εὑρέθησαν ἐκεῖ, ᾐσθάνοντο εὐωδίαν ἀπὸ μύρον καὶ θυμίαμα καὶ πολλοὶ ἔχοντες διαφόρους ἀσθενείας ἐθεραπεύθησαν δοξάζοντες τὸν Δεσπότην Χριστὸν τὸν τῶν ὅλων Θεὸν καὶ εὐχαριστοῦντες τὸν Μεγαλομάρτυρα Μερκούριον [2].