Ὁ δὲ παράνομος βασιλεὺς δὲν ἐκοιμήθη τὴν νύκτα ἐκείνην ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὴν μανίαν ὅτι ἐνικήθη ἀπὸ τὸν Ἅγιον καὶ προστάσσει νὰ τὸν φέρουν πρὶν ἐξημερώσῃ εἰς τὸ κριτήριον· καὶ ἰδὼν αὐτὸν ὅλον ὑγιᾶ, μηδὲν ἔχοντα σημεῖον πληγῆς ἐπάνω του, ἐξεπλάγη, διότι ἐνόμιζεν ὅτι θὰ ἦτο ἀπὸ τοὺς πόνους ἀποθαμμένος καὶ ψηλαφήσας τὰς σάρκας αὐτοῦ μήπως ἦτο κανὲν φάντασμα, διηπόρει θαυμάζων καὶ ἠρώτα τοὺς φύλακας, μήπως καὶ εἰσῆλθέ τις ἰατρὸς καὶ τὸν ἐπεμελήθη κρυφίως· οἱ δὲ ἐβεβαίωσαν αὐτὸν μεθ’ ὅρκου ὅτι δὲν ἤξευραν τίποτε ὅθεν ἠρώτησε τὸν Ἅγιον λέγων· «Εἰπέ μας, Μερκούριε, τὴν ἀλήθειαν, μὲ τέχνην μαντείας ἐθεραπεύθης ἢ ὑπό τινος ἀνθρώπου;». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Ὁ Δεσπότης μου Χριστὸς μὲ ἰάτρευσεν ὡς Θεὸς παντοδύναμος, ἐγὼ δὲ μαντείαν ποτέ μου δὲν ἔμαθα ὅσοι δὲ τοιαύτας κακουργίας πράττουσιν, ὑπάγουν ὁμοῦ μὲ σὲ εἰς πῦρ ἀτελεύτητον». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ τύραννος· «Ἐπειδὴ καυχᾶσαι ὅτι ὁ Χριστός σου σὲ ἐθεράπευσε, θέλω σοῦ δώσει καὶ ἕτερα κολαστήρια, νὰ ἴδω ἐὰν ἔλθῃ πάλιν νὰ σὲ θεραπεύσῃ ὡς πρότερον». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Ὡς τὰ τοξεύματα τῶν μικρῶν παιδίων νομίζω τὰ κολαστήρια καὶ τὰς πληγάς σου ἔχων τὸν Δεσπότην Χριστὸν εἰς βοήθειαν· καὶ ἐὰν ἐγνώριζες πόσα ἀγαθὰ μοῦ προξενεῖς μὲ τὰς πληγὰς καὶ τὰς ἄλλας κακώσεις τοῦ σώματος, τὰς ὁποίας μοῦ δίδεις, θὰ προέκρινες καὶ σύ, ὑποκριτά, νὰ κατακριθῇς ὡς ἐγὼ καὶ νὰ μὴ γίνεσαι κριτής μου καὶ δικαστὴς ἀδικώτατος».

Τότε προστάσσει μὲ πολλὴν ὀργὴν ὁ θεόργιστος νὰ διαμερίσουν τὰ μέλη τοῦ Μάρτυρος καὶ ἄλλοι μεν νὰ τον τρυπῶσι μὲ πεπυρωμένας σούβλας ἀνηλεῶς, ἕτεροι δὲ νὰ τὸν δέρωσιν εἰς τὸ πρόσωπον λέγοντες· «Τίμα τοὺς θεοὺς καθὼς πρέπει, ἀναίσχυντε». Οὕτω λοιπὸν βασανιζόμενος καὶ κατατεμνόμενος ὁ Μάρτυς ὑπέμεινε καρτερικῶς τὰς ὀδύνας, ἕως οὗ οἱ δήμιοι ἐκουράσθησαν· τότε πάλιν ὁ ἄδικος καὶ ἀχόρταγος δικαστής, κινηθεὶς εἰς θυμὸν περισσότερον, προστάσσει νὰ τὸν κρεμάσουν κατακέφαλα καὶ εἰς τὸν τράχηλόν του νὰ δέσουν λίθον μέγαν, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδιδε πόνον πολὺν καὶ ὀδύνην ἀνείκαστον· ἀλλὰ καὶ ταύτην τὴν τρομερὰν καὶ ἀφόρητον βάσανον ὑπέμεινεν, οὐχὶ μὲ ἀνθρωπίνην δύναμιν, ἀλλὰ μὲ τὴν θείαν βοήθειαν, τὴν ὁποίαν ὑπομονὴν τοῦ Μάρτυρος βλέπων ὁ τύραννος ἠγρίευε κατ’ αὐτοῦ περισσότερον καὶ προστάσσει νὰ λύσουν τὸν λίθον ἀπὸ τὸν λαιμόν του καὶ νὰ τὸν ραβδίσουν μὲ μάστιγα χαλκῆν μὲ τέσσαρα λωρία τετράκλωνον, ἕως νὰ χωρίσῃ βιαίως ἡ ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος· ἀλλὰ μὲ ὅλα ταῦτα δὲν ἐπέτυχε τοῦ σκοποῦ ὁ τρισάθλιος, ὁ δὲ τρισόλβιος Μάρτυς ὑπέμεινε καὶ ταύτην τὴν κόλασιν μὲ θαυμάσιον γενναιότητα.