Ταῦτα λέγων ὁ μέγας Θεοδόσιος μετὰ δακρύων, εὐθὺς προσέταξε νὰ δείρουν δυνατὰ τοὺς αἱρετικοὺς ὅλους μὲ τὸν ἀρχηγόν των Εὐνόμιον καὶ νὰ τοὺς πομπεύσουν ἐπὶ τῶν καμήλων εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως. Ἔπειτα νὰ εἶναι καθῃρημένοι ἀπὸ τοὺς θρόνους καὶ ἐξωρισμένοι ἅπαντες. Τὸν δὲ Ἀμφιλόχιον ἐκράτησεν ἡμέρας πολλὰς εἰς τὸ παλάτιον ἀκούων εὐλαβῶς τὴν γλυκυτάτην διδασκαλίαν του· πολλάκις δὲ τοῦ ἐζήτησε συγχώρησιν ὁ Ἅγιος νὰ ἀναχωρήσῃ, ἀλλὰ δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἀφήσῃ ὁ εὐσεβέστατος βασιλεύς· ὁ δὲ παρεκάλει αὐτὸν λέγων ὅτι «Ὁ βοσκὸς πρέπει νὰ εὑρίσκεται πλησίον εἰς τὰ πρόβατα». Τέλος, ὡς εἶδεν ὁ βασιλεὺς τὸν μεγάλον πόθον, τὸν ὁποῖον εἶχε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν θρόνον του, τοῦ εἶπε νὰ ζητήσῃ χάριν ὁποίαν βούλεται· ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἡ χάρις τὴν ὁποίαν ἐζήτουν ἀπὸ τὴν βασιλείαν σου, μοὶ ἐδόθη Θεοῦ συνεργοῦντος μοι· ὅθεν ἄλλο ἐπίγειον χάρισμα δὲν ζητῶ ἀπὸ τὸ κράτος σου». Ὁ δὲ βασιλεὺς πάλιν τὸν ἠνάγκασε νὰ ζητήσῃ χωρὶς ἄλλο δώρημά τι. Ὅθεν, διὰ νὰ μὴ τὸν λυπήσῃ, τοῦ εἶπε νὰ κτίσῃ δύο Ἐκκλησίας εἰς τὸ Ἰκόνιον, μίαν μὲν εἰς τὸ ὄνομα τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καὶ ἄλλην τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Τὰς ὁποίας ὑπεσχέθη νὰ ἀνακοιδομήσῃ ὁ βασιλεὺς καὶ οὕτως ἐποίησε. Δοὺς δὲ εἰς αὐτὸν Σταυρὸν χρυσοῦν, ἔχοντα ἐντὸς αὐτοῦ τίμιον ξύλον καὶ ἀποχαιρετήσαντες ἀλλήλους, ἐπέστρεψε πάλιν νῆστις ὅλην τὴν ὁδοιπορίαν ἕως οὗ ἐπῆγεν εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἀπέθεσεν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ βασιλέως τὸ δώρημα· καὶ τελέσας ἀγρυπνίαν ὁλονύκτιον, τὴν πρωΐαν ἐλειτούργησε καὶ οὕτως εἰσῆλθεν εἰς τὸ Ἰκόνιον.
Μετὰ ταῦτα ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς καὶ ἔκτισε τρεῖς Ναούς, δύο τοὺς ὁποίους ἐζήτησεν ὁ Ἅγιος καὶ τὸν ἄλλον διὰ τὸν Ἀρχιδιάκονον Θεόδουλον· ἀφοῦ δὲ οἱ Ναοὶ ἐτελειώθησαν, ἐκάλεσεν ὁ Ἀμφιλόχιος τὸν Μέγαν Βασίλειον νὰ τοὺς ἐγκαινιάσῃ· καίτοι δὲ ἦτο ἀσθενής, ὅμως διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ φίλου του ἐπῆγε, καὶ καθιερώσας αὐτούς, γίνεται πνευματικὴ εὐφροσύνη καὶ Ἁγίου Πνεύματος ἐπισκίασις. Μετὰ ταῦτα παρῆλθον δύο ἔτη καὶ ἐκοιμήθη ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐπῆγε δὲ καὶ ἐνεταφίασεν αὐτὸν ὁ ἱερὸς Ἀμφιλόχιος, ὅστις ἔγραψε καὶ ἐγκώμιον εἰς αὐτόν [2]. Ἐπιστρέψας μετὰ ταῦτα εἰς τὴν ἐπαρχίαν του ἐδίδασκε πάλιν τὸ ποίμνιόν του, οὕτω δὲ ἀγωνιζόμενος καὶ διδάσκων ἀπῆλθε πρὸς Κύριον καὶ ὁ σοφὸς Ἀμφιλόχιος περὶ τὸ ἔτος τϟε’ (395), ἵνα λάβῃ τὴν ἀμοιβὴν τῶν πολλῶν κόπων του· ὅλη δὲ ἡ πόλις ἐλυπήθη, συμφορὰν μεγάλην νομίζουσα τὴν τούτου ὑστέρησιν. Ἔθαψαν λοιπὸν ἐντίμως τὸ τίμιον λείψανον, πολλὰ δάκρυα καταχέοντες· ὁ δὲ δοξάζων τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας, ἐδόξασε τὸν αὐτοῦ θεράποντα καὶ ἐτέλεσε καὶ μετὰ θάνατον θαύματα, εἰς δόξαν Αὐτοῦ τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν.