Ὁ δὲ Ἅγιος τοῦ λέγει· «Κακῶς ἐννοεῖς τὶ σημαίνει τὸ τῆς ἀρχῆς ὄνομα διὰ τοῦτο τὸν λόγον σου κακῶς συνεπέρανας. Διότι, ἐὰν ἦτο Θεὸς ὁ Λόγος καὶ πρὸς τὸν Θεὸν ἦτο ὁ Λόγος καὶ δι’ αὐτοῦ τὰ πάντα ἐγένοντο, ἓν ἀπὸ τὰ γενόμενα εἶναι καὶ ὁ χρόνος. Λοιπόν, ἐπειδὴ διὰ τοῦ Υἱοῦ, καθὼς λέγει ὁ Ἀπόστολος, τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν, ἄρα καὶ ὁ Υἱὸς ὑπέρχρονος εἶναι. Διότι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἓν πρᾶγμα, ὅπερ ἔγινε, πρωτύτερον ἀπ’ ἐκεῖνον ὅστις τὸ ἔκαμε; Λοιπὸν ἄχρονος εἶναι καὶ ὁ Υἱὸς κατὰ τὴν τοῦ Θεολόγου φωνὴν ἀληθέστατα καὶ τοῦ Πατρὸς ὁμοούσιος. Ἀλλ’ ὑμεῖς ἐξηγεῖτε τὰς ρήσεις τῆς Γραφῆς κακὰ καὶ διεστραμμένα· δι’ αὐτὸ σμικρύνεις τὸν ὁμοούσιον, ἄσοφε· καὶ κἂν αὐτὸν τὸν λόγον τοῦ Λόγου δὲν ἐνθυμεῖσαι, ὅστις λέγει: «Ἐγὼ ἐν τῷ Πατρὶ καὶ ὁ Πατὴρ ἐν ἐμοί»· καὶ εἰς πολλοὺς ἄλλους τόπους θέλεις ἴδει, ὅτι ὁ Υἱὸς εἷναι ὁμοούσιος τοῦ Πατρός. Ἀλλὰ σεῖς διαστρέφετε τὰς ρήσεις ὡς θέλετε καὶ περιπίπτετε εἰς πολλὰς βλασφημίας, ταλαίπωροι».

Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ (τὰ ὁποῖα ἀφῆκα διὰ συντομίαν καὶ διότι εἶναι κίνδυνος νὰ παραστήσῃ τις τὰ περὶ Θεοῦ δύσληπτα εἰς ἁπλῆν φράσιν) λέγων ὁ πάνσοφος Ἀμφιλόχιος, ἔμεινεν ὁ Εὐνόμιος ἄλαλος, μὴ ἔχων τὶ νὰ ἀπαντήσῃ κατὰ τῆς ἀληθείας ὁ ἀνόητος. Μόνον εἶπεν ὅτι «αὔριον ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως θέλω σοὶ ἀποδείξει, ὅτι αὐτὰ ὅπου εἶπες εἶναι φλυαρήματα». Ὁ δὲ Ἅγιος τοῦ λέγει· «Αὔριον δὲν θὰ φθάσῃς νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν διάλεξιν»· καὶ οὕτως ἐγένετο. Διότι φθάνων εἰς τὸν οἶκόν του ὁ Εὐνόμιος, τοῦ ἦλθε κακοήθης πυρετὸς καὶ ἔκειτο ἀναίσθητος. Ὁ δὲ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ ἐδέετο ὅλην τὴν νύκτα νὰ τοῦ δώσῃ σοφίαν καὶ φώτισιν, νὰ βεβαιώσῃ τὸ ὀρθόδοξον τῆς πίστεως. Πρωΐας δὲ γενομένης ἐκάλεσε τὸν Ἀρχιδιάκονον λέγων· «Σήμερον, τέκνον, εὑρισκόμεθα εἰς κίνδυνον ἢ νὰ ζήσωμεν ἢ ν’ ἀποθάνωμεν. Πλὴν εἴ τι σοι λέγω ποίησον καὶ ὁ Θεὸς μᾶς δίδει βοήθειαν». Συνήθεια ἦτο πάλαι, ὅταν εἰσήρχετο πρὸς τὸν βασιλέα Ἐπίσκοπός τις, νὰ φωνάζῃ ὁ Διάκονος τὸ «Ὀρθοὶ πάντες». «Τοῦτο λοιπὸν ποίησον καὶ σὺ ὅταν εἰσέλθωμεν εἰς τὸ παλάτιον». Ὁ δὲ Θεόδουλος τοῦ λέγει· «Φοβοῦμαι, Δέσποτα, μὴ μὲ φονεύσῃ ὁ βασιλεύς». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Ὁ Κύριος εἶπε, νὰ μὴ φοβούμεθα ἐκείνους οἵτινες μόνον τὸ σῶμα φονεύουσιν, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν δὲν δύνανται νὰ βλάψωσι· μόνον εἰς ἐκεῖνον νὰ ὑπακούωμεν, ὅστις δύναται νὰ κολάσῃ σῶμα καὶ ψυχὴν εἰς τὴν γέενναν». Λέγει ὁ Θεόδουλος· «Ἂς γίνῃ τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα».

Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ὁ Ἅγιος εἰς τὸ παλάτιον, ἐνεδύθη τὴν ἀρχιερατικὴν στολήν, λέγων πρὸς τὸν Διάκονον· «Δός μοι τὴν παρακαταθήκην, τὴν ὁποίαν σοῦ ἔδωκα, ὅταν ἐβγαίναμεν ἀπὸ τὴν Μητρόπολιν».