Τότε ἔλαμψεν ὅλος ὁ Ναὸς ἀπὸ φῶς οὐράνιον καὶ πολλοὶ λευκοφόροι συνηθροίσθησαν, οἱ ὁποῖοι ἐπῆραν εἰς τὸ ἅγιον Βῆμα τὸν Ἀμφιλόχιον καὶ δίδοντες εἰς αὐτὸν Εὐαγγέλιον, ὅπερ ἔφερον, εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ἂς εἶναι ὁ Θεὸς μετὰ σοῦ». Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ὅστις ἐφαίνετο ἀνώτερος, εἶπε πρὸς τοὺς ἄλλους· «Ἂς ποιήσωμεν προσευχήν, διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς αὐτὸν ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος». Εὐξάμενοι λοιπόν, καὶ εἰπόντες εἰς αὐτόν «Εἰρήνοι σοι», ἀνεχώρησαν. Ἦτο δὲ τότε μεσονύκτιον καὶ ἔμεινεν ὁ Ἅγιος θαυμάζων τοιαῦτα παράδοξα καὶ κλίνας τὰ γόνατα δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ λόγον οὐδόλως. Μόνον μὲ τὸν νοῦν προσηύχετο, διαλογιζόμενος τίνα ἔκβασιν ἔμελλε νὰ ἔχῃ ἡ ὅρασις. Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ ὄρθρου, ἐπῆγεν ὁ ἐκκλησιάρχης εἰς τὴν κέλλαν τοῦ Ὁσίου νὰ λάβῃ συγχώρησιν, νὰ κτυπήσῃ τὸ σήμαντρον καὶ δὲν τὸν εὗρεν. Εἶπε τότε εἰς τὸν Ἀρχιμανδρίτην, καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε νὰ σημάνῃ. Συναχθέντες δὲ οἱ ἀδελφοὶ ἔψαλλον. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔκειτο ἄφωνος καὶ μετὰ μίαν ὥραν συνῆλθεν ἀπὸ τὴν ἔκστασιν καὶ φωτισθεὶς τὴν καρδίαν ἀπὸ τὴν θείαν λάμψιν, ἠγέρθη λελαμπρυσμένος εἰς τὸ πρόσωπον μὲ φῶς ἄρρητον καὶ θαυμάσιον. Οὐδεὶς δὲ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς ἐτόλμα νὰ τὸν ἐρωτήσῃ τὶ ἔπαθε, μόνον ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας του ζητοῦντες εὐλογίαν, κατὰ τὸ σύνηθες.

Ἐνῷ δὲ ὁ Ἅγιος ἐπήγαινεν εἰς τὸ κελλίον του, τὸν ὑπήντησαν ἑπτὰ Ἐπίσκοποι, οἵτινες εἶδον θείαν ὀπτασίαν, διὰ τῆς ὁποίας προσετάγησαν νὰ ὑπάγουν νὰ τὸν χειροτονήσουν Ἰκονίου Ἐπίσκοπον. Πλησιάσαντες λοιπὸν ἐχαιρέτησαν αὐτὸν καὶ τὸν ἠρώτησαν λέγοντες· «Σὺ εἶσαι ὁ ἀφιερωμένος εἰς τὸν Θεὸν Ἀμφιλόχιος;». Ὁ δὲ μὲ ταπεινὴν λαλιὰν ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος». Καὶ λαμβάνοντες αὐτόν, ἐπῆγαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ τελειώσουν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον τοὺς προσέταξε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ὅταν ἐνεδύθησαν τὰς ἀρχιερατικὰς στολάς, ἠννόησεν ὁ Ἅγιος τὶ ἤθελον νὰ πράξωσιν· ὅθεν ὡμολόγησεν εἰς αὐτοὺς φιλαλήθως τὴν νυκτερινὴν ὀπτασίαν, ὅτι Ἄγγελοι τὸν ἐχειροτόνησαν. Οἱ δὲ ταῦτα ἀκούσαντες ἐξέστησαν διὰ τὸ παράδοξον τοῦ πράγματος καὶ ἐγνώρισαν ὅτι θέλημα Θεοῦ ἦτο βέβαια νὰ γίνῃ ἡ χειροτονία του. Τότε συναθροίσαντες ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Κληρικοὺς τῆς ἐπαρχίας ἀνήγγειλαν τὴν ὑπόθεσιν ἅπασιν. Ὅθεν ὅλοι μὲ μίαν γνώμην καὶ ψῆφον κοινὴν ἀνεβίβασαν αὐτὸν εἰς τὸν θρόνον ὡς ἄξιον τὸ τογ’ (373) ἔτος, κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Οὐαλεντινιανοῦ καὶ Οὐάλεντος. Ἔφθασε δὲ μέχρι τῶν χρόνων Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ ἐν ἔτει τϟε’ (395). Παραλαβὼν λοιπὸν τὴν Ἐκκλησίαν, ἐποίμαινε ταύτην θεάρεστα ποτίζων μὲ ζωήρρυτα λόγια καὶ μὲ ἄρτον θεοσεβείας ἐκτρέφων τὰ λογικὰ πρόβατα.