Σήμερον ἡ Παρθένος γίνεται τὸ πάσης ἀρετῆς καταγώγιον διὰ τὸ ἐν αὐτῇ τὴν θείαν τοῦ Λόγου ὑπόστασιν μέλλειν κατοικῆσαι, ἐνθεολογεῖ ὁ κορυφαῖος τῶν θεολόγων Δαμασκηνὸς ἐν τῷ δεκάτῳ πέμπτῳ κεφαλαίῳ τοῦ δ’ Βιβλίου τῆς δογματικῆς αὐτοῦ Θεολογίας λέγων· «Ἡ ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ φυτευθεῖσά τε καὶ πιανθεῖσα τῷ Πνεύματι, ὡσεὶ ἐλαία κατάκαρπος, πάσης ἀρετῆς καταγώγιον γέγονε, πάσης βιοτικῆς καὶ σαρκικῆς ἐπιθυμίας τὸν νοῦν ἀποστήσασα καὶ οὕτω τὴν Παρθένον τὴν ψυχὴν συντηρήσασα σὺν τῷ σώματι, ὡς ἔπρεπε τὴν Θεὸν ἐγκόλπιον ὑποδέχεσθαι μέλλουσαν». Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ χρυσαυγίζουσα λάμψις ποὺ ἐκχεῖται τὴν σήμερον πλουσίως ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπὶ τὴν νεάνιδα Νύμφην, δηλαδὴ νὰ προκόπτῃ εἰς ὅλας τὰς ἀρετάς, ἀπομακρυνομένη ἀπὸ πάντα γήϊνον περισπασμὸν καὶ ὅλη τῷ Θεῷ ἀφωσιωμένη νὰ γίνῃ κατοικητήριον τοῦ Παντάνακτος. Ὅθεν καὶ ἀπὸ κάθε γηΐνην φροντίδα, ἀπὸ κάθε ἄλλην πρόσκαιρον φαντασίαν ξεμακρύνει τὴν σήμερον ἡ Παναγία Παρθένος τὴν θείαν αὐτῆς ψυχήν, φανερὸν δὲ εἶναι βέβαια, ὅτι ἐκεῖ ὅπου κάθεται εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ φωτίζεται ἀπὸ τὰς λαμπηδόνας τοῦ Πνεύματος, νοητῶς ἀναβαίνει ἐπάνω εἰς τὰς αἰωνίους φροντίδας, εἰς τοὺς ἀθανάτους ἐκείνους συλλογισμούς, διὰ νὰ γνωρίζῃ τηλαυγῶς, ἀκόμη τόσον μικρά, τὸ ἀκατάληπτον καὶ ἀνερμήνευτον βάθος τῆς Θεότητος.
Λαμπρύνεται λοιπὸν μὲ τοιαύτην χρυσαυγίζουσαν λάμψιν ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Πνεύματος, τόσον ὥστε ἀστράπτουσα ἡ τοιαύτη αἴγλη εἰς τὴν ψυχήν της, φεγγοβολεῖ παρευθὺς τοιοῦτον φῶς εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ λέγει μέσα ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων: «Οἶδα μίαν Οὐσίαν καὶ Φύσιν εἰς τὸν Θεόν, δύο προόδους, τρεῖς ὑποστάσεις καὶ πρόσωπα, τέσσαρας σχέσεις καὶ πέντε διαγνώσεις». Ἀπ’ ἐδῶ ἀρχίζουν αἱ ἀκτῖνες τοῦ Παρακλήτου, νὰ ἀστράπτουν εἰς τὴν μακαρίαν ψυχὴν τῆς Παρθένου. Ὅθεν καὶ δᾳδουχοῦσα εἰς τὴν τοιαύτην χρυσαυγάζουσαν λαμπηδόνα, σκιρτᾷ καὶ ἀγάλλεται λέγουσα, διὰ τὴν μακαρίαν οὐσίαν καὶ φύσιν τοῦ Θεοῦ· «Ἰδοὺ μία ἀδιαίρετος Θεότης, ἐν τρισὶ διῃρημένη προσώποις, ἀσυγχύτως ἡνωμένη καὶ ἀδιστάκτως διαιρουμένη, διότι ἡ αὐτὴ Θεότης τοῦ Πατρός, ἡ αὐτὴ εἶναι καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
«Ἰδοὺ θεωρῶ τὴν θείαν αὐτοῦ Φύσιν ἄκτιστον, διότι δὲν ἐποιήθη ποτὲ ἀπὸ ἄλλην καμμίαν ἑτέραν. Ἄναρχον, διότι δὲν ἔλαβε ποτὲ καμμίαν ἀρχήν. Ἀθάνατον, διότι εὑρίσκεται ὅλη ἡ ἀθανασία εἰς αὐτήν. Ἀπέραντον, διότι οὐδὲ ποτέ τι τῶν θείων ἰδιωμάτων εὑρίσκεται πεπερασμένον ἐν αὐτῇ.