ἔφθασεν ἡ ἀμόλυντος αὕτη σκηνή, ἡ πανάχραντος Μαριάμ, ἡ ὄντως Ἁγία καὶ παγκαλλὴς περιστερά, διὰ νὰ προετοιμασθῇ ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου ὡς ἄλλη λαλαμπρυσμένη φωλεά· ἰδοὺ ὁ καθαρώτατος Ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἰδοὺ τὸ ἀπαύγασμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἰδοὺ ὁ παράδεισος τῆς ζωῆς, ἰδοὺ ἡ παρθένος καὶ νύμφη, ἡ ἄσπιλος καὶ Παρθένος Μαρία, ἀκροαταί μου φιλόχριστοι, ἡ ὁποία εἰσάγεται παραδόξως ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου. Ὅθεν ἀνίσως καὶ μὲ τόσην τῶν νεανίδων λαμπροφορίαν, μὲ τόσην τῶν Ἀρχαγγέλων δοξολογίαν, προσφέρεται σήμερον ἐν τῷ Ναῷ ἡ πανάφθορος αὕτη καὶ ἀκήρατος Μαριάμ, καταλαμβάνω, ὅτι ἐκεῖ μεταδίδεται οὐρανόθεν ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου διὰ νὰ τὴν ποιήσῃ δοχεῖον τοῦ θείου Λόγου. Πετῶ λοιπὸν καὶ ἐγώ, ὦ Ὀρθόδοξοι πανηγυρισταί, μὲ τὰ πτερὰ τῆς διανοίας, ἕως εἰς αὐτὰ τῶν Ἁγίων τὰ Ἅγια διὰ νὰ λάβω ἐκεῖθεν ἀπὸ τὴν Παρθένον καμμίαν ρανίδα φιλοσοφίας, καμμίαν λάμψιν θεολογίας καὶ οὕτω νὰ σᾶς παραστήσω τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τὸ μυστήριον, δηλαδή, μὲ ποίαν χρυσαυγίζουσαν λάμψιν ἐλάμπρυνεν αὐτὴν τὸ Πανάγιον καὶ τελεταρχικὸν Πνεῦμα.

Καὶ ὅμως ἡ μακαρία Παρθένος, τὸ τοῦ Ὑψίστου κατάσκιον ὄρος, ἡ τῶν οὐρανίων Αγγέλων ἐνδοξοτέρα καὶ πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, ἐχρυσαυγίσθη καὶ ἀπήστραψεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον σχεδὸν ἀπὸ τὴν ἡμέραν ὅπου ἐγεννήθη ἢ καὶ συνελήφθη διὰ τῆς φωνῆς τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἀλλὰ περισσότερον δᾳδουχεῖ καὶ αὐγάζει τὴν σήμερον ποὺ ἐμφυτεύεται παρὰ τῶν γεννητόρων ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ ὡσεὶ ἐλαία κατάκαρπος, διότι βρίθει πᾶσαν ἀρετὴν ἐν τῇ θείᾳ αὐτῆς ψυχῇ· διὰ τοῦτο καὶ γηθομένη, μελῳδεῖ τὸν ᾀσματικὸν τοῦτον ψαλμόν· «Ἐγὼ δὲ ὡσεὶ ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ ἤλπισα ἐπὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ» (Ψαλμ. να’ 10). Ἀλλ’ ἀνίσως καὶ μὲ τόσας ἀρετάς, ἀνίσως καὶ μὲ τόσα προτερήματα ἐμφυτεύεται σήμερον ἡ Παρθένος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ, πλέον ἀκτινοβολεῖ ἀπὸ τὰς χάριτας καὶ ἀκτῖνας τοῦ Παναγίου καὶ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, αἵτινες ἔρχονται ἄνωθεν εἰς αὐτήν, διότι μέλλει νὰ βλαστήσῃ τὸ οὐράνιον ρόδον, τὸν Χριστόν. Διότι μέλλει νὰ καρποφορήσῃ τὴν ζωήν, τὸ ἄδυτον φῶς τοῦ ἀναιτίου φωτός· οὕτως ἀρχινᾷ νὰ ποτίζεται σήμερον οὐρανόθεν ἀπὸ τὴν πηγὴν τῆς σοφίας καὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα τὸ πληροῦν πᾶσαν διδασκαλίαν καὶ σύνεσιν, τὸ ἁγιάζον πᾶσαν ψυχὴν καὶ διάνοιαν· ἀρχίζει νὰ λαμπρύνεται αὕτη ἡ Νύμφη τοῦ Βασιλέως μὲ τὰς ἀκτῖνας τοῦ Παρακλήτου καθαριζομένη ἀπὸ πᾶσαν βιοτικὴν μέριμναν, ἀπὸ πᾶσαν κοσμικὴν ὁμιλίαν καὶ σκότωσιν, ἀποσπῶσα τὸν νοῦν ἐκ τῆς τοῦ βίου συγχύσεως καὶ ἀπάτης, διὰ νὰ ἑτοιμασθῇ εἰς κατοικίαν τοῦ θείου Λόγου.