Ἔμεινε δὲ τὸ τίμιον λείψανον τοῦ μακαρίου καὶ καλλινίκου Μάρτυρος ἐρριμμένον εἰς τὸν τόπον, ἔνθα ἀπεκεφαλίσθη, μὴ τολμώντων τῶν Χριστιανῶν νὰ πλησιάσουν καὶ παραλάβουν αὐτὸ πρὸς ἐνταφιασμόν, κατόπιν ἀπειλῆς τοῦ τυράννου. Ἔβλεπον δὲ οἱ εὐσεβεῖς φῶς κατερχόμενον ἄνωθεν ἐπὶ τοῦ τιμίου τοῦ Μάρτυρος λειψάνου, δοξάζοντος τοῦ Θεοῦ τὸν καλλίνικον Ἀθλητήν, τὸν διὰ τὴν ἀγάπην αὐτοῦ εἰς ἡλικίαν νεανικὴν καὶ ἀνθηρὰν ἀποθανόντα ἀνδρείως. Ἀλλ’ ἐν τῇ νυκτὶ φανεὶς κατ’ ὄναρ ὁ Μάρτυς εἰς τὸν πασᾶν, διέταξεν αὐτὸν μετ’ ἀπειλῆς νὰ δώσῃ τὸ λείψανον αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκεῖσε Μοναστήριον. Εἰδοποιήσας τότε τοὺς Μοναχοὺς ἦλθον μετὰ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων καὶ λαβόντες τὸ ἅγιον λείψανον μετὰ τῆς προσηκούσης τιμῆς καὶ εὐλαβείας, ἔφερον αὐτὸ εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ τὸ ἐνεταφίασαν [1].
Μετὰ τὸ ἔνδοξον τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου Μαρτύριον, ὁ υἱὸς τοῦ πασᾶ Μουσᾶς ἐγένετο περίλυπος καὶ σκυθρωπός, ἀναλογιζόμενος ὅσα εἶδε καὶ ἤκουσε παρὰ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἀπεστρέφετο τὰ πάντα, δόξας, τιμάς, ἡδονὰς καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ κόσμου τερπνά, νυχθημερὸν δὲ παρεκάλει τὸν Θεὸν ἵνα ποιήσῃ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ καὶ τὸν ἀξιώσῃ τῆς Χάριτός του καὶ ἔτυχε τοῦ αἰτήματος διὰ παρακλήσεως καὶ μεσιτείας τοῦ Ἁγίου. Διότι προσκληθεὶς ὁ πατὴρ αὐτοῦ εἰς γάμους παρὰ τῆς ἀδελφῆς του, κατοικούσης εἰς ἄλλην χώραν, ἀπέστειλεν ἀντ’ αὐτοῦ τὸν υἱόν του Μουσᾶν. Ἐκ τούτου ὁ Μουσᾶς, εὑρὼν κατάλληλον καιρόν, ἀπῆλθεν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου καὶ προσπεσὼν ἐπ’ αὐτοῦ ἐδέετο μετὰ δακρύων μέχρις ἐνάρξεως τῆς ἀκολουθίας, ἔνθα ἐφυπνώσας ὀλίγον εἶδε τὸν Ἅγιον Ἀναστάσιον λαμπροφοροῦντα καὶ λέγοντα πρὸς αὐτόν· «Μὴ λυπῆσαι, ἀδελφέ, ἀλλ’ ὕπαγε εἰς τὸν δρόμον σου καὶ θέλεις λάβει τὸ ποθούμενον». Περιχαρὴς γενόμενος ὁ Μουσᾶς ἐκ τούτου, ἀπῆλθε κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ πατρός του εἰς τοὺς γάμους, μὴ προσέχων ἐντελῶς εἰς τὰ μάταια καὶ φθαρτά, ἀλλ’ ἦτο ὅλος προσεκτικὸς καὶ σύννους, ἀναμένων τὸ θεῖον ἔλεος, ὅπερ καὶ ἐξαπέστειλεν ὁ Κύριος, κατὰ τὸν ἑξῆς θαυμαστὸν τρόπον:
Κοιμωμένου αὐτοῦ εἰς τὸ διωρισμένον δωμάτιον, μετὰ τὴν τέλεσιν τῶν γάμων, φαίνεται πρὸς αὐτὸν εἷς ἀστραπόμορφος νεανίας λέγων πρὸς αὐτόν· «Ἐγέρθητι καὶ ἀκολούθει μοι». Ἐγερθεὶς δέ, ὡς εὑρέθη, ἀνυπόδητος καὶ ἀκολουθήσας ὄπισθεν τοῦ φανέντος, ἰδοὺ ἠνοίγησαν εἰς αὐτοὺς αἱ θύραι τῆς οἰκίας αὐτομάτως, κοιμωμένων πάντων καὶ ἐξελθόντες ἀμφότεροι περιεπάτησαν δρόμον πολύν, εὑρόντες δὲ μίαν βρύσιν ὕδατος καὶ ἐκεῖ ἕνα Ἀσκητήν, ἐκάθησαν.