Ἔμαθον λοιπόν, ὅτι ἀπεφάσισεν ὁ ἡγεμὼν νὰ τὸν θανατώσῃ αὔριον, ἐὰν δὲν ὑπακούσῃ εἰς αὐτὸν νὰ συμπροσευχηθῇ μαζί του. Διὰ τοῦτο ἔσπευσα, ἵνα σὲ ἐνημερώσω καὶ νὰ σοῦ εἴπω τὴν γνώμην μου, τὴν ὁποίαν, ἐὰν ἀκούσητε, θὰ λυτρωθῆτε ἀπὸ τὸν τοιοῦτον θάνατον. Εἰς τοῦτο πρέπει καὶ σὺ νὰ συμβάλῃς, καταπείθων τὸν πατρίκιον νὰ συμπροσευχηθῇ μὲ τὸν ἡγεμόνα. Ἀλλὰ καὶ σὺ ὁ ἴδιος κάμε τοῦτο μαζί του, κατὰ δὲ τὴν ψυχὴν μὴ χωρισθῆτε ἀπὸ τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ Θεὸς θέλει γίνει ἴλεως εἰς σᾶς, λόγῳ τῆς ἀνάγκης εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεσθε».

Τότε ὁ ἀληθῶς φιλόχριστος ἐκεῖνος ἀνήρ, ἀφοῦ ἐχάραξε διὰ τῆς χειοός του τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐναντίον τοῦ ἀσεβοῦς ἐκείνου στόματος, εἶπε· «Κύριος ὁ Θεὸς νὰ σὲ καταργήσῃ, διάβολε· φύγε ἀπὸ κοντά μας, ἐργάτα τῆς ἀνομίας». Ταῦτα εἰπὼν ὁ εὐσεβὴς Κωνσταντῖνος ἐπέστρεψεν εἰς τὸ βάθος τῆς φυλακῆς του. Ἠρώτησε δὲ τότε αὐτὸν ὁ θεοφιλὴς πατρίκιος ποῖος ἦτο ἐκεῖνος, ὅστις τὸν ἐκάλεσε καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν. Οὗτος δὲ ὁ φιλόθεος καὶ φιλόστοργος ἀνὴρ τὴν μὲν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου του ἀνήγγειλε κατ’ ἰδίαν καὶ μυστικῶς, τὴν δὲ ἄθεον συμβουλὴν ἀπεσιώπησεν, ἐπειδὴ ἐφοβήθη μήπως ἐνεργήση κατ’ αὐτοῦ ὁ πονηρὸς διάβολος καὶ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὴν ὁρμὴν τοῦ θανάτου μὲ τοὺς λογισμοὺς τῆς δειλίας, ἐπειδὴ ἀπεφασίσθη νὰ ἀποκεφαλισθῇ μόνος αὐτός. Ὁ Μάρτυς ὅμως τοῦ Χριστοῦ Θεόφιλος, εὐχαριστήσας τὸν Θεόν, εἶπεν· «Ἂς γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου». Διαμοιράσας ὕστερον τὰ πενιχρά του ὑπάρχοντα διὰ χειρὸς τοῦ ἡγιασμένου Κωνσταντίνου, παρεκίνησεν ὅλους τοὺς συνδεσμίους νὰ παρασταθοῦν ὅλην τὴν νύκτα εἰς δοξολογίαν Θεοῦ, ὅπερ καὶ ἔπραξαν.

Τὴν πρωΐαν ἔρχεται εἰς τὴν φυλακὴν ἀξιωματικός τις μὲ φοβερὰν φαντασίαν καὶ μὲ στρατιώτας ὡπλισμένους, ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα καὶ διατάξας νὰ ἀνοιχθῇ ἡ θύρα τῆς φυλακῆς, ἐπρόσταξε νὰ ἐξέλθουν ἔξω οἱ πρῶτοι ἄρχοντες ἐκ τῶν φυλακισμένων. Ἐξῆλθον τότε τῆς φυλακῆς τεσσαράκοντα δύο ἄνδρες, ὁ δὲ ἀξιωματικὸς διέταξε νὰ κλεισθῇ καὶ πάλιν ἡ θύρα. Ὅτε δὲ παρουσιάσθησαν ἔμπροσθέν του οἱ Ἅγιοι, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Πόσα ἔτη νομίζετε ὅτι παρῆλθον ἀφ’ ὅτου ἐνεκλείσθητε εἰς τὴν φυλακήν;». Ἀπεκρίθησαν οἱ Μάρτυρες· «Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον γνωρίζεις, ἐρωτᾷς; Ἑπτὰ ἔτη εἶναι». Ἐκεῖνος εἶπεν· «Ἐγνωρίσατε κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο τῆς μακρᾶς ἀνοχῆς, τὴν μακροθυμίαν, τὴν φιλανθρωπίαν καὶ τὴν συμπάθειαν τὴν ὁποίαν ἔδειξεν εἰς σᾶς ὁ πιστότατος ἡγεμὼν ἡμῶν; Δὲν τὸν ἐκυρίευσεν ὁ θυμός, ὅστις ἐξάπτει πάντοτε τοὺς ἀνθρώπους ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν των.