Ὅταν ἤκουσαν τὰς φλυαρίας ταύτας οἱ φρόνιμοι ἐκεῖνοι ἄνδρες, ἀτενίσαντες ὁ εἷς τὸν ἀλλον μὲ ἀνδρεῖον καὶ σοφὸν βλέμμα, ἐχαμογέλασαν καὶ ἀπήγγειλαν σιγὰ τὴν ὠδὴν τοῦ Προφήτου Δαυΐδ· «Διηγήσαντό μοι παράνομοι ἀδολεσχίας, ἀλλ’ οὐχ ὡς ὁ νόμος σου, Κύριε· πᾶσαι αἱ ἐντολαί σου ἀλήθεια· ἀδίκως κατεδίωξάν με, βοήθησόν μοι» (Ψαλμ. ριη’ 85-86). Πρὸς δὲ τοὺς ἀπεσταλμένους εἶπον· «Νομίζετε τὴν διδασκαλίαν ταύτην ἀληθινὴν καὶ θεάρεστον; Τὸ νὰ νικᾶσθε δηλαδὴ εἰς ἑκάστην πρᾶξιν ἀπὸ τὰς ὀρέξεις τῆς σαρκός, τὸ δὲ λογικόν, τὸ ὁποῖον ἔχετε, νὰ δουλεύῃ καὶ νὰ ὑποτάσσηται εἰς τὸν θυμόν, εἰς τὴν πονηρίαν καὶ εἰς τὰς διαφόρους ἡδονάς, κανὲν δὲ ἀπὸ ταῦτα νὰ μὴ νικᾶται ἀπὸ τὴν φρόνησιν καὶ νὰ ἐμποδίζηται ἀπὸ τὸν χαλινὸν τῆς ἐγκρατείας; Ἐὰν πολιτεύηται καὶ ζῇ τὴν ζωήν του τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος, κατὰ τί διαφέρει ἀπὸ τὸ ἄλογον, θηρίον; Ἡμεῖς, ὦ ἄνδρες, εἴμεθα μαθηταὶ ἐκείνων, οἵτινες λέγουν πρὸς τὸν Θεόν· «Οὐ μὴ ἀποστῶμεν ἀπὸ σοῦ, ἀλλ’ ἕνεκα σοῦ θανατούμεθα· ὅλην τὴν ἡμέραν ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς» (Ρωμ. η’ 36, Ψαλμ. μγ’ 23) καὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. η’ 38-39). Ταῦτα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι καὶ φρονοῦντες, ὅτι κανεὶς ἐκ τῶν Ἁγίων δὲν ἦτο ἀνώτερος ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῷα, ἐπέστρεψαν καὶ αὐτοὶ πρὸς τὸν χαλίφην των ἠλεγμένοι καὶ κατῃσχυμμένοι.

Παρῆλθεν, ἀρκετὸς καιρὸς καὶ ἄλλοι τινές, γυμνοσοφισταὶ καλούμενοι, ὑποκρινόμενοι πρόφασιν ὁμοίαν πρὸς τοὺς προτέρους, ἤτοι προτιθέμενοι δῆθεν νὰ δώσουν ἐλεημοσύνην, ἦλθον πάλιν εἰς τὴν φυλακήν. Ἀφ’ οὗ δὲ διένειμαν τὴν ἐλεημοσύνην των καὶ ἐκάθισαν, εἶπον εἰς τοὺς Μάρτυρας· «Τί πρᾶγμα εἶναι ἀδύνατον εἰς τὸν Θεόν;». Οἱ δὲ Μάρτυρες ἀπεκρίθησαν «Οὐδέν· διότι τοῦτο ἁρμόζει εἰς τὴν θείαν φύσιν, δηλαδή, νὰ μὴ εἶναι τίποτε ἀδύνατον εἰς τὸν Θεόν». Εἶπον τότε ἐκεῖνοι· «Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν ὅλα εἰναι δυνατὰ εἰς τὸν Θεόν, ἂς ἐξετάσωμεν εἰς ποῖον χαρίζει ὁ Θεὸς τὴν δύναμίν του κατὰ τὸν παρόντα καιρόν εἰς τοὺς Ἕλληνας ἢ εἰς τοὺς Ἰσμαηλίτας; Εἰς ποίους ἔδωκε κληρονομίαν τὰ τόσον εὐτυχισμένα καὶ δεδοξασμένα γένη, εἰς σᾶς ἢ εἰς ἡμᾶς; Ποίων τὰ στρατεύματα νικοῦν καὶ μεγαλύνονται καὶ ποίων θερίζονται ὡς χόρτος καὶ κατανικῶνται; Δὲν εἶναι δίκαιος ὁ Θεός; Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν εἶναι δίκαιος, δὲν ἤθελε δώσει εἰς ἡμᾶς πλουσίως καὶ ἐνδόξως τὰς εὐεργεσίας του, ἐὰν δὲν εὕρισκεν ἡμᾶς πληρωτὰς τῶν ἐντολῶν του. Καὶ ἐὰν δὲν ἔβλεπε σᾶς ἀπίστους εἰς τὸν προφήτην του, δὲν ἤθελε σᾶς καταντήσει αἰχμαλώτους εἰς ἡμᾶς».