Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΝΕΙΛΟΥ τοῦ Νέου τοῦ καὶ Μυροβλύτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Ἄθωνος ἀσκήσαντος.

Ὅθεν, ὅλα ταῦτα ἀποσιωπῶντες ὡς πολλὰ καὶ ἀναρίθμητα, λέγομεν, ὅτι ἀρκοῦσιν ὅσα ἠκούσατε ἐν συντόμῳ ἵνα πληροφορήσουν τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, ὅτι ὁ ἄπιστος καὶ Θεὸν ἐὰν ἴδῃ θαυματουργοῦντα, ὡς οἱ Ἰουδαῖοι τὸν Κύριον, οὐ μὴ πιστεύσῃ, ὡς τετυφλωμένος τὸν νοῦν ἐκ τοῦ σκοτεινομόρφου σατανᾶ, λόγῳ τῆς εἰς τὰ πάθη ὑποδουλώσεως τῆς φθειρομένης σαρκός. Τότε δὲ μόνον θέλει γνωρίσει τὴν ἀσέβειαν καὶ τὴν πλάνην του, ὅταν θὰ συγκαταλεχθῇ μετὰ τοῦ ἀπατήσαντος αὐτόν, κατακαιόμενος εἰς τὸ φοβερὸν πῦρ τῆς αἰωνίου κολάσεως, πλὴν ἀνωφελῶς καὶ ἀνοήτως.

Μὲ ποίους λοιπὸν ἐπαίνους σήμερον, Ἁγιώτατε Νεῖλε, θὰ ἠθέλομεν δυνηθῆ νὰ καταστέψωμεν τὴν ἱερωτάτην σου κεφαλήν, ἔστω καὶ ἂν εἴχομεν δέκα ρητορικὰ στόματα; Μὲ ποίους ἐγκωμιαστικοὺς λόγους θέλομεν ὑμνολογήσει τὴν ὑπεράνθρωπον καὶ ἰσάγγελον πολιτείαν σου, τὴν ὁποίαν ἐκαλλιέργησας διὰ τόσων λαμπρῶν πολυχρονίων ἀσκητικῶν ἀγώνων καὶ κόπων; Ὤ! σὺ εἶσαι, κατ’ ἀλήθειαν, ἡ παντοτεινὴ στήλη τῆς ταπεινοφροσύνης, τὸ θεμέλιον τῆς μοναδικῆς πολιτείας, ἡ ἀρραγὴς πέτρα τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς καρτερίας, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, τῶν θλιβομένων ἡ παραμυθία, τῶν ἁμαρτωλῶν ὁδηγὸς εἰς μετάνοιαν, τῆς Πελοποννήσου ἡ σωτηρία, τῆς πατρίδος σου Ἅγιος Πέτρος, ἡ προστασία καὶ παντὸς τοῦ κόσμου ὁ ἀκοίμητος προστάτης.

Σὺ εἶσαι, ἀληθῶς, τὸ θησαυροφυλάκιον τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων, ἡ ἀκένωτος πηγὴ τῶν θαυμάτων, ἡ ἀείρρους κρήνη τῶν ἰαμάτων, ὁ ἄοκνος ἐκπληρωτὴς πάντων τῶν ὑπερφυῶν τοῦ Πνεύματος χαρίτων, ὁ συγκληρονόμος τῶν ὑπερφώτων διαδημάτων, ὁ πανταχόθεν λαμπρυνόμενος μὲ τὰς γλυκείας ἐκείνας ἀκτῖνας τῶν θείων ἀπαυγασμάτων, τὸ περιτείχισμα τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τοῦ ὄρους Ἄθω τὸ κλέος, τῶν πονηρῶν δαιμονίων ὁ διώκτης, τῶν θείων μυστηρίων τὸ ἀποθησαύρισμα καὶ τῶν δυστυχούντων ἡ παρηγορία.

Ἀλλὰ σοῦ δεόμεθα καὶ σὲ παρακαλοῦμεν, Πάτερ ἡμῶν Ἁγιώτατε Νεῖλε, εὐσπλαγχνίσθητι ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀναξίους δούλους σου καὶ κατάπεμψον ἐφ’ ἡμᾶς τοὺς εὐλαβῶς τιμῶντας σε τὰ ἐλέη τοῦ Κυρίου τὰ πλούσια καὶ τὴν ἐξ ὕψους χάριν καὶ δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τῶν πρὸς Θεὸν ἁγίων καὶ εὐσπροσδέκτων πρεσβειῶν σου, ἵνα δυνηθῶμεν νὰ νικήσωμεν καὶ ἡμεῖς τὴν σάρκα, τὸν κόσμον καὶ τὸν πονηρὸν κοσμοκράτορα


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ ἐν Κυνουρίᾳ τῆς Πελοποννήσου κωμόπολις Ἅγιος Πέτρος ἀπῳκίσθη, καθὼς λέγεται, κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Δʹ αἰῶνος ὑπὸ Ἀθωνιτῶν, τοὺς ὁποίους ἐγκατέστησεν ἐκεῖ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅστις, κατὰ τὴν παράδοσιν, ἀπεμάκρυνε τούτους ἐκ τοῦ ὄρους τοῦ Ἄθω, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκουν, προκειμένου νὰ ἀφιερώσῃ τὸ ὄρος τοῦτο εἰς τὴν ἀποκλειστικὴν λατρείαν τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ἐν αὐτῷ ἐγκαταστάσεως μοναστικῶν καταφυγίων. Οἱ δὲ ἐν Ἁγίῳ Πέτρῳ ἐγκατασταθέντες Ἀθωνῖται, παραφθαρείσης τῆς λέξεως διὰ τῆς παρόδου τοῦ χρόνου, ἀπεκλείθηκαν Τσακωνῖται ἢ Τσάκωνες, ὡς ἀποκαλοῦνται νῦν οἱ Κυνουριεῖς.

[2] Βλέπε εἰς τὸ Συναξάριον αὐτοῦ ἐν τόμῳ Ϛʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ ιβʹ (12ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου.