Οἱ δὲ εὐσεβεῖς καὶ φιλόχριστοι Ἀργεῖοι ἀνήγειραν ἐν τῷ κέντρῳ τῆς πόλεως, οὐχὶ μακρὰν τοῦ παλαιοῦ ἐκείνου Ναοῦ, ἕτερον Ναὸν μεγαλοπρεπέστατον καὶ ἐφάμιλλον τῶν περικαλλεστέρων ἐν Ἑλλάδι Ναῶν, τιμώμενον ἐπ’ ὀνόματί του καὶ τρανῶς οὕτω μαρτυροῦντα τὸ σέβας καὶ τὴν εὐλάβειαν αὐτῶν πρὸς τὸν πάντιμον καὶ πανευκλεᾶ Ἅγιον, τὸν πολιοῦχον μὲν τοῦ Ἄργους, πάσης δὲ τῆς Ἀργολίδος προστάτην.
Ὁ δὲ κατ’ ἀρχαιοτέραν ἐποχὴν συγγραφεὶς Βίος τοῦ ἐνδόξου τούτου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεράρχου ἦτο κάλλιστος καὶ πεπλουτισμένος διὰ τῆς περιγραφῆς γεγονότων ἀκόμη περισσότερον ἐκφραζόντων τὰς λαμπρὰς αὐτοῦ ἀρετὰς καὶ τὰς θεοφιλεῖς του πράξεις. Ἀλλὰ τὸν Βίον ἐκεῖνον μετὰ πολλῶν ἄλλων κειμηλίων τῆς ἑλληνικῆς εὐφυΐας καὶ εὐσεβείας ό πανδαμάτωρ χρόνος καὶ αἱ κατὰ καιροὺς εἰς τὴν πατρίδα ἡμῶν εἰσβολαὶ τῶν ἀλλοφύλων ἐξηφάνισαν ὁλοσχερῶς. Ἀλλ’ ὅμως καὶ τὰ διασωθέντα εἰς ἡμᾶς βραχέα ταῦτα μνημεῖα ἀρκοῦσι νὰ διδάξωσι πάντα πιστὸν ὁποίας καὶ ὁπόσης παρὰ Θεοῦ ἠξιώθη τιμῆς καὶ δόξης ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Πέτρος, οὗ ταῖς πρεσβείαις ρυσθείημεν πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. Ἀμήν.