ΠΕΤΡΟΣ ὁ λαμπρὸς καὶ πανεύφημος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας ἤκμασε περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ Θ’ (9ου) μετὰ Χριστὸν αἰῶνος, γεννηθεὶς εἰς τὴν βασιλεύουσαν τῶν πόλεων ἐκ γονέων ὄχι μόνον ἐνδόξων κατὰ τὸ γένος, ἀλλὰ διαπρεπόντων καὶ κατὰ τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν εὐσέβειαν. Ἐκ παιδικῆς δὲ ἡλικίας ἀφοσιωθεὶς εἰς τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ εἰς τὴν ἔσω παιδείαν ἐπιδοθείς, ἐθαυμάζετο παρὰ πάντων διὰ τὴν ὀξύτητα τοῦ πνεύματος, τὴν ἀντίληψιν, τὴν εὐρύτητα τῆς διανοίας του καὶ τὴν ὀρθήν του κρίσιν. Νέος δὲ ἀκόμη περιεβλήθη τὸ Μοναχικὸν Σχῆμα, ὁμοῦ μετὰ τοῦ νεωτέρου ἀδελφοῦ του Πλάτωνος, μιμούμενος τοὺς γονεῖς του καὶ τοὺς δύο πρεσβυτέρους ἀδελφούς του, Διονύσιον καὶ Παῦλον, οἵτινες, ἀπαρνηθέντες τὰ τοῦ κόσμου τούτου φθαρτά, ἠσπάσθησαν τὸν Μοναχικὸν βίον καὶ ἐκάρησαν Μοναχοὶ εἴς τινα τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἱερῶν Μονῶν. Ἐκεῖ ὁ θεῖος Πέτρος, ἀποδυθεὶς ὁλοψύχως εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, τοιοῦτος μετ’ ὀλίγον ἀνεδείχθη, ὥστε πάντες ἐξετίμων αὐτὸν βαθύτατα καὶ τὸν εἶχον ὡς μοναδικὸν παράδειγμα τῆς Μοναχικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας.
Αἱ ἔξοχοι λοιπὸν αὗται τοῦ ἀνδρὸς ἀρεταὶ δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ ἀποκρυβοῦν ἀπὸ τὸν τότε ἀξιώτατα κατευθύνοντα τὸ πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας Πατριάρχην Νικόλαον τὸν Μυστικὸν ἢ Παλαιὸν ἐπονομαζόμενον. Ἐπειδὴ δὲ ἐχήρευεν ὁ Ἀρχιερατικὸς θρόνος τῆς Κορίνθου καὶ ἀνεζητεῖτο ἵνα ἀναλάβῃ τοῦτον ἀνὴρ διαλάμπων ἐν ἀρεταῖς καὶ δυνάμενος νὰ στηρίξῃ τὸν λαὸν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ὁ Πατριάρχης οὐδὲν παρημέλησε καὶ πᾶν μέσον μετεχειρίσθη ἵνα πείσῃ τὸν Ἅγιον νὰ ἀποδεχθῇ τὴν ἱερωσύνην.
Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος Πέτρος, ἀναλογιζόμενος τὸ βαρὺ καὶ δυσβάστακτον τοῦ ἀξιώματος καὶ φοβούμενος τὰς μεγάλας καὶ πολλαπλᾶς τούτου εὐθύνας, δὲν ἀπεδέχετο τὴν κλῆσιν, ἵνα ἀρχιερατεύσῃ. Ἀποτυχὼν ὅθεν οὕτω ὁ Πατριάρχης τοῦ σκοποῦ του, ἐστράφη πρὸς τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἁγίου Πέτρου Παῦλον, τὸν ὁποῖον καὶ προεχείρισεν Ἐπίσκοπον Κορίνθου. Ὄχι δὲ μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ μετὰ τοῦτο δὲν ἔπαυσεν ἀπὸ τοῦ νὰ ἐνδιαφέρεται θερμῶς διὰ τὸν Ἅγιον, ἀγωνιζόμενος σθεναρῶς, ὅπως ἐπιτύχῃ καὶ κατατάξῃ τοῦτον εἰς τὴν χορείαν τῶν Ἐπισκόπων. Ὁ δὲ μακάριος Πέτρος, φοβούμενος μήπως εἰς τὸ τέλος ὑποχωρήσῃ πρὸ τῶν προτροπῶν τοῦ Πατριάρχου, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἠκολούθησε τὸν ἀδελφόν του Παῦλον εἰς Κόρινθον, ὅπου ἐπὶ πολὺν χρόνον παρέμεινεν ἀσκητεύων εἰς τὰ ἐκεῖ ἡσυχαστήρια.