Ἀλλ’ ἂν καὶ ἀπέφευγεν ὁ Ἅγιος τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ὑποτασσόμενος μὲ ἄκραν ταπεινοφροσύνην, ὅμως ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ δοξάζων τοὺς δοξάζοντας Αὐτόν, ἀκόμη περισσότερον ἀνεδείκνυε καὶ καθίστα πασιφανῆ εἰς τὸν κόσμον τὸν ἀνεκτίμητον τοῦτον θησαυρὸν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ φήμη λοιπὸν τοῦ Πέτρου, ἄν καὶ οὗτος ἐκρύπτετο, διέτρεχε πᾶσαν τὴν Πελοπόννησον καὶ πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα, διαλαλοῦσα τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο, ἐκδημήσαντος πρὸς Κύριον τοῦ Ἀρχιερέως Ἄργους καὶ Ναυπλίου, οἱ ἐκεῖ Χριστιανοὶ στέλλουσι πρεσβείαν πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Κορίνθου Παῦλον, παρακαλοῦντες ὅπως πείσῃ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Πέτρον νὰ ἀναλάβῃ τὴν χηρεύουσαν Ἐπισκοπὴν αὐτῶν. Τοῦτο μαθὼν ὁ Πέτρος ἀνεχώρησε κρυφίως καὶ ἐπὶ μακρὸν χρόνον ἔμενεν ἄγνωστον τὸ μέρος ὅπου εὑρίσκετο, τόσον εἰς τὸν ἀδελφόν του, ὅσον καὶ εἰς τοὺς ζητοῦντας αὐτόν. Τέλος ὅμως, καμφθεὶς πρὸ τῶν παρακλήσεων καὶ τῶν δακρύων αὐτῶν, ἐδέχθη καὶ χειροτονηθεὶς ἀνέλαβε τὴν ποιμαντορίαν τοῦ Ἐπισκοπικοῦ θρόνου Ἄργους καὶ Ναυπλίου. Ἀνελθὼν λοιπὸν ὁ θεῖος Πέτρος εἰς τοῦτον τὸν Ἀρχιεπισκοπικὸν θρόνον, ἐτέθη πράγματι ὡς ὁ λύχνος ἐπὶ τὴν λυχνίαν, ἵνα «λάμπῃ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ» (Ματθ. ε’ 15). Εὐθὺς λοιπὸν ὡς ἀπεδέχθη τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, ἔσπευσεν, ἵνα ἀποδώσῃ πρὸς ταύτην τὴν ἐμπρέπουσαν μεγαλοπρέπειαν.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἐτακτοποίησε μετὰ θαυμαστῆς συνέσεως καὶ σοφίας τὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κλήρου, ἐπεδόθη εἰς νέους πνευματικοὺς ἀγῶνας. Διότι τὸ ὑψηλὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα ἤνοιξεν εἰς τὸν Ἅγιον εὐρύτατον στάδιον ἐνεργείας, οὕτω δὲ τὰ μέχρι τοῦδε κεκρυμμένα πλεονεκτήματα αὐτοῦ ἔμελλον τώρα νὰ τελεσφορήσουν ἐπὶ ψυχῶν ἀπείρου λαοῦ. Ὅθεν ὁ πλοῦτος τῆς σοφίας αὐτοῦ ἤρχισε νὰ ἐκκενοῦται καὶ νὰ μεταδίδεται ἀφθόνως εἰς πάντας. Οἱ θησαυροὶ τῆς γονίμου αὐτοῦ διανοίας ἤρχοντο πλησιέστερα πρὸς τους ἔχοντας ἀνάγκην τὰ σωτήρια νάματα τοῦ θείου λόγου, ἅτινα, ἀφθόνως ρέοντα, ἐξεπήγαζον ἐκ τῆς εὐφραδείας καὶ τῆς πειστικῆς δυνάμεως τοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου, καταρδεύοντα πλουσίως καὶ ἀφθόνως καὶ ἐπιμελῶς τὴν πνευματικὴν ἄρουραν καὶ πολλοὺς παράγοντα ἀγλαοὺς καρποὺς ἀρετῶν καὶ εὐσεβείας. Γλυκύτεροι μέλιτος ἔρρεον οἱ λόγοι ἀπὸ τοῦ στόματος τοῦ Ἁγίου, τὸ δὲ παράδειγμα τοῦ πρακτικοῦ βίου αὐτοῦ, στηρίζον τὴν διδασκαλίαν του, διέλαμπε πανταχοῦ τόσον, ὥστε οἱ πάντες, διὰ τῶν ἔργων αὐτοῦ καθοδηγούμενοι καὶ ὑπὸ τῶν διδαγμάτων αὐτοῦ ἐμψυχούμενοι, νὰ ρυθμίζωσι τὰς πράξεις αὐτῶν πρὸς τὴν κατὰ Χριστὸν πολιτείαν.